Gold digger เงินพ่ายรัก

Chapter 7 เผชิญหน้าครั้งแรก

หลังจากกินไอศกรีมเสร็จฟาโรห์และภรรยาก็พาน้องฟีน่าไปซื้อเสื้อผ้าหลายชุดจนหญิงสาวเกรงใจมากต้องห้ามให้หยุดซื้อ

"พอแล้วค่ะท่านประธานเยอะไปแล้วค่ะแพรเกรงใจ"

"ไม่เป็นไรหนูแพรอาสองคนไม่ได้เดือดร้อนอะไร นิดหน่อยเอง"

"แต่ว่า..."

"เอารองเท้าด้วยนะคะสองคู่นั้น"

เบบี๋หันไปสั่งพนักงานให้หยิบรองเท้ามาอีก หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเมื่อลูกสาวชอบอกชอบใจใหญ่กับของมากมาย

"เรียบร้อยค่ะทั้งหมดสองหมื่นห้าพันบาทค่ะ"

"สะ...สองหมื่น!"

แพรหวานอ้าปากค้างอย่างตกใจไม่คิดว่าพวกท่านจะใจดีซื้อของให้มากมายขนาดนี้ นี่แค่เจอครั้งแรกเองนะถ้ารู้ว่าเป็นหลานไม่เปย์หมดหน้าตักเลยเหรอไง

"ขอบคุงค่าคุงปู่คุงย่า ฟีน่าช๊อบชอบค่ะ"

"ใส่ทุกวันเลยนะหนูฟีน่า แล้ววันหยุดเรานัดเจอกันดีมั้ยคะ"

"คุงปู่คุงย่าจะมาเล่งกับฟีน่าเหรอคะ"

"คุณแม่หนูอนุญาตรึเปล่าล่ะถ้าจะขอมาเลี้ยงบ้าง แพรจะได้ทำงานไม่ต้องกังวลไงทำงานแบบสบายใจ"

หญิงสาวนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิดหรือว่าเธอจะยอมให้ท่านอยู่ใกล้ชิดฟีน่ามากขึ้นและจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดพ่อของลูกด้วย ถ้าเขาเจอลูกและได้อยู่ด้วยกันบ้างเขาอาจจะใจอ่อนกับลูกก็ได้ บอกตามตรงเธออยากให้ลูกสบายตัวเธอเองลำบากยังไงก็ได้แต่สำหรับฟีน่าเธออยากให้ลูกสบายที่สุด

"ได้สิคะวันหยุดจะพาไปอยู่ด้วยที่บ้านนะคะ"

"จริงนะ... งั้นขอเบอร์ติดต่อไว้เลยจะได้คุยกัน"

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะท่านประธาน คุณหญิงที่เอ็นดูน้องฟีน่า แพรกับลูกอยู่กันสองคนค่ะน้องคงเหงาพอมีคนคุยด้วยน้องดูร่าเริงมากเลยค่ะ"

แพรหวานลูบผมลูกสาวอย่างหวงแหน ท่านทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูทั้งสองคนน่ารักทั้งแม่และลูกเลยแถมยังสู้ชีวิตมาก

"เอาไว้เจอกันวันหยุดนะคะสาวน้อย ไปเล่นบ้านคุณปู่คุณย่านะมีสระว่ายน้ำด้วย"

"ว้าว อยากเลงน้ำค่าคุงแม่ชอบพาไปว่ายที่สระสนุกมากค่ะ"

"ไปเล่นที่บ้านปู่ดีกว่า ปรับน้ำอุ่นได้ด้วย"

"ว้าว ไปค่ะ"

ผู้ใหญ่สองคนหัวเราะชอบใจมากที่เด็กน้อยดูท่าทางสนใจสระว่ายน้ำ น่ารักน่าชังขนาดนี้ทำไมพ่อของเด็กถึงใจร้ายไม่รับผิดชอบได้นะ

"น่ารักขนาดนี้พ่อของลูกทำไมใจร้ายจัง เจอหน้าขอสั่งสอนหน่อยได้มั้ยเนี่ย"

"แหะๆ ช่างเค้าเถอะค่ะคนนั้น"

แพรหวานไม่อยากให้พ่อกับแม่ของพี่ฟีฟ่าด่าลูกชายเยอะเดี๋ยวจะสำนึกผิดไม่ทัน ทั้งสี่คนแยกจากกันต่างคนต่างกลับแพรหวานพาลูกสาวไปพักผ่อนเพราะออกมานานหลายชั่วโมงแล้ว เสื้อผ้าชุดใหม่เยอะมากและเป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น

"คุณปู่คุณย่าของหนูท่านใจดีจังเลย"

"คุงปู่คุงย่าใจดีค่ะ ฟีน่ารักคุงปู่คุณย่านะ"

"แหม... อยู่เป็นนะเรา"

แพรหวานอมยิ้มยีผมลูกสาวเล่นอย่างหมั่นไส้รู้ว่าควรเข้าหาและเอาใจใครเป็นพิเศษ และตอนนี้ท่านทั้งสองคนหลงฟีน่าหนักมากเลยด้วยเธอจะให้ลูกเข้าทางคุณปู่คุณย่าดีกว่าส่วนพ่อของลูกให้โง่ต่อไปเถอะ

หลายวันผ่านไป...

ท่านประธานโทรศัพท์มาขอเอาฟีน่าไปเลี้ยงที่บ้าน ปกติเธอไม่ไว้ใจให้ใครเลี้ยงลูกแต่ท่านทั้งสองคนเป็นปู่กับย่าเธอจึงยอมให้ไปด้วยเพราะรู้ว่าพวกท่านไม่มีทางปล่อยให้เด็กน้อยเป็นอะไรไป

"งั้นแพรไปทำงานนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นแพรมารับค่ะ"

"ขอบคุณมากนะภรรยาอาถามหาทุกวันเลย สงสัยอยากเลี้ยงหลานผู้หญิง"

"นี่ยาของน้องฟีน่าค่ะ"

"จ้ะไม่ต้องห่วงนะแม่บ้านเยอะแยะช่วยกันดูแลไม่ต้องห่วง"

แพรหวานยกมือไหว้ขอบคุณท่านที่เอ็นดูและเมตตาเด็กน้อย เธอมองฟีน่าที่ตอนนี้หิ้วกระเป๋ากอดคอคุณย่ายิ้มอารมณ์ดีไม่เกรงกลัวใครเลยก็อดยิ้มไม่ได้

"เข้ากับคนง่ายเกินไปจริงๆเด็กคนนี้"

"นั่นสิแปลกใจมากเลยนะว่าสนิทกันเร็วมากได้ยังไง งั้นหนูแพรไปทำงานเถอะเดี๋ยวอาดูแลให้เอง"

"ขอบคุณค่ะฝากน้องด้วยนะคะ"

แพรหวานยกมือไหว้บอกลาท่านอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถขับออกไปทันที เธอต้องไปทำงานต่อส่วนท่านรองวันนี้ไม่รู้ว่าจะเข้ามารึเปล่าแต่เธอก็ต้องเตรียมเอกสารต่างๆไว้ให้พร้อม

ฟีฟ่าที่เพิ่งตื่นก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานที่บริษัท เขาเดินลงมาด้วยใบหน้าง่วงซึมเดินวนเข้าไปห้องอาหารก่อนจะชะงักไปเมื่อมีเสียงเด็กเจือแจ้วพูดไม่หยุดอยู่ในห้องอาหารพร้อมกับพ่อแม่ของเขา

"คุงปู่คะฟีน่าช๊อบกิงปลาค่ะ คุงแม่บอกว่ากิงปลาฉลาดม๊าก"

"ใช่แล้วค่ะกินปลาฉลาดหนูต้องกินเยอะๆนะรู้มั้ย"

"รู้ค่ะ"

เด็กน้อยตักปลาทอดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยหันซ้ายหันขวาเจอกับฟีฟ่าก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยความคุ้นชิน

"คุงพ่อ คุงพ่อนี่นา"

ฟีฟ่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เรียกว่าพ่อ เขาเดินไปนั่งลงตรงหน้าเด็กผู้หญิงก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"ฉันไม่ใช่พ่อเธอ"

"ไอ่ฟีฟ่าแกพูดกับเด็กให้มันน่ารักหน่อย"

"แล้วมาเรียกผมพ่อสาวๆมาได้ยินผมขึ้นคานพอดี แล้วไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงครับพูดเยอะมากเลยน่ารำคาญหู"

เขาแอบมองเด็กน้อยอยู่เป็นพักแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพียงแต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันยังไงอย่างงั้น

"ลูกของหนูแพรเลขาของแกไง"

"อะไรนะ! นี่พ่อเอาลูกชะ... ผมหมายถึงเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงทำไม เอาไปคืนเลยครับลูกใครก็ให้เลี้ยงกันเอาเอง"

เขาทำหน้าบึ้งบูดไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากที่พ่อกับแม่เอาลูกชู้เข้ามาเลี้ยงถึงในบ้าน ฟีน่ายื่นไส้กรอกไปให้ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน

"คุงพ่อกิงไส้กรอกมั้ยคะ"

"ไม่กินแล้วฉันก็ไม่ใช่พ่อเธอห้ามมาเรียก"

"คุงพ่อใจร้าย"

ฟีน่ามองเขาน้ำตาคลอเอาไส้กรอกวางลงในจานก่อนจะสวมกอดคุณย่าของเธอด้วยความรู้สึกเสียใจที่ถูกเขาดุ

"คุงย่าคุงพ่อใจร้าย"

"แกนี่มันจริงเลยกับเด็กก็ไม่เว้นนิสัยไม่น่ารักถ้าหนูฟีน่าเกลียดแกขึ้นมาจะทำยังไง"

"ช่างดิลูกผมก็ไม่ใช่จะเกลียดก็เกลียดไปดิไม่แคร์หรอก นี่ยัยเด็กขี้เหร่กลับไปหาแม่เธอเลยไม่ต้องมาที่นี่อีก ห้ามเรียกฉันว่าพ่อด้วย"

เขาขู่เด็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เขาผิดเหรอที่เกลียดแม่ของเด็กแล้วจะเกลียดลูกเธอด้วย ยิ่งเป็นลูกของคนอื่นเขาไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำ

"ไอ้นี่มันจริงๆเลย เฮ้อ!"

ฟาโรห์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจก่อนจะหันไปโอ๋เด็กน้อยให้อารมณ์ดีขึ้นจะได้กินข้าวต่อ ฟีน่ามองตามชายหนุ่มไปก่อนจะปาดน้ำตาด้วยความน่าสงสาร พอเธอรู้เรื่องรู้ราวบ้างคนเป็นแม่ก็เอารูปของฟีฟ่าให้ดูตลอดและเธอจำได้ว่าเขาคือคุณพ่อของเธอ

"คุงพ่อใจร้ายค่ะ"

"ช่างเถอะลูกไม่เอาไม่ร้องกินข้าวดีกว่าค่ะ"