ตอนที่ 3
1239 Words
ตอนที่ 3 ว่าที่เมียวิศวะ
“ลุกได้แล้ว หรืออยากติดเตียง”
คนตัวเล็กรีบกระเด้งตัวขึ้นทันที เธอจัดเสื้อผ้า หน้าผมให้เข้าที่ก่อนจะกอดอกตัวเองหันไปคุยกับอีกคนด้วยท่าทางเชิดๆ แม้หัวใจจะเต้นแรงและประหม่าอยู่มากก็ตาม
“แล้วที่นายจะช่วยฉัน นายจะช่วยยังไง”
“ฉันก็จะเก็บเรื่องเธอเป็นคนนอกไว้เป็นความลับ”
ดาวเหนือตอบพลางลุกไปหยิบเสื้อตัวเองมาใส่
“แค่นั้นยังไม่พอ”
คนตัวสูงกอดอกพิงตู้เสื้อผ้า มองตรงไปยังคนตัวเล็กอย่างต้องการคำตอบ
“เธอจะเอาอะไรอีก”
“นายต้องช่วยเหลือฉันในทุกเรื่อง ยิ่งกิจกรรมของคนเถื่อนอย่างพวกนาย มันต้องเลวร้ายมากแน่ๆ”
“ระวังปากหน่อยผักบุ้ง”
“ชิ ไม่รู้แหละ พี่เหนือต้องช่วยผักบุ้ง”
พูดจบคนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องไป เธอจึงไม่ทันเห็นรอยยิ้มของคนที่เธอพึ่งเรียกว่าพี่ไป
(ผักบุ้ง)
ชายหาด
หนุ่มวัยเจริญพันธุ์นี่มันดีจริงๆ ดูหุ่นแต่ละคนสิ อู้ย เลือดกำเดาจะไหลแม่
“เช็ดน้ำลายหน่อย ยัยโรคจิต”
มือหนาผลักหัวฉันจนแทบทิ่มทรายตรงหน้า ผู้ชายอะไรไม่มีความอ่อนโยนเลยชิ
“เกมส์ที่เราจะเล่นต่อไปนี้ ทีมไหนแพ้เลี้ยงบุฟเฟต์คนทั้งค่ายนะครับ”
“โห่”
บรรดาปี2 โห่ร้องแทบทันทีเมื่อได้ยินเพราะเกมส์นี้พวกเขาจับฉลากได้ว่าต้องเล่นเอง นั่นหมายความว่า ถ้าพวกเขา ฝ่ายไหนแพ้ ฝ่ายนั้นต้องเลี้ยงคนทั้งคณะ
“อย่ามาอิดออดแบ่งกลุ่มเลย”
สุดท้ายปี2 ก็จับฉลากแบ่งกลุ่มออกเป็น 2 กลุ่ม
กลุ่มนึงชื่อ ไอเขียว อีกกลุ่มชื่อ ไอแดง
“กติกาง่ายๆแต่ละกลุ่มส่งตัวสามคู่ออกมา ทั้งสามคู่จะแข่งวิ่งผลัดกัน วิ่งโดยการแบกคู่ตัวเองไปด้วย”
ดูไปพวกเขาก็มีความตั้งใจในการเล่นเกมส์มากเหมือนกันนะ ดูจริงจังกว่าการเรียนอีก
“ผักบุ้ง น้องขี่หลังไอวินนะ”
“อ่า ค่ะ”
“ชัยชนะครั้งนี้ต้องเป็นของเรา!!”
“เราจะต้องได้กินฟรี!”
“ฮูลา เฮ้!!!!!”
เหลือเชื่อเลยเห็นหน้าโหดๆกัน ทำไมถึงได้ปัญญาอ่อนกันแบบนี้
“เอาละทุกคนเข้าประจำที่”
พรึบ
ทุกสายตาหันมองร่างสูงซึ่งไม่ใช่ผู้แข่งขันที่เดินเข้ามาในสนามเป็นตาเดียว
“ไอเหนือ เข้าไปทำเหี้ยไร น้องเขาจะแข่งกัน”
พี่สกายตะโกนถามเพื่อนตัวเองแต่เขาไม่ได้สนใจตอบ กลับเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแทน
“กูจะแข่งด้วย”
“ห๊ะ!!!?” ทุกคนห๊ะออกมาพร้อมกัน
“ทำไม กูจะแข่งด้วย มีปัญหารึไง”
“เอ่อ ไม่มีครับพี่”
“ดี ไอวิน กูจะคู่ผักบุ้ง”
“แต่...”
พี่วินทำท่ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย
“ไม่ได้หรอ?”
“ได้ครับ ได้เลยครับพี่เหนือ”
แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายเขาก็ยอมเดินออกไป ผายมือให้รุ่นพี่ตัวเองมายืนแทนที่
“นึกยังไงถึงอยากเล่นด้วย”
ฉันกระซิบถามดาวเหนือเมื่อเขามายืนข้างๆ
“อยากออกกำลังกาย”
เขาตอบหน้าตาย ฉันเลยได้แต่มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ออกกำลังกายเนี่ยนะ?
“ขึ้นมาเร็ว เขาให้เตรียมตัวแล้วเนี่ย”
ดาวเหนือย่อตัวลงเพื่อให้ฉันกระโดดขึ้นขี่หลังเขา เราได้เป็นไม้สุดท้าย ฉันเลยต้องคอยเชียร์คนอื่นในทีมอยู่บนหลังดาวเหนือ
“พี่หนึ่งวิ่งเร็วอีกสิพี่ เร็ววว”
“เธอเลิกเอานมถูหลังฉันสักทีได้มะ”
“พูดอะไรของนะ... เอ่อ พี่เหนือ ทุเรศ”
เจ้าของแผ่นหลังแกร่งเอี้ยวหน้ามองฉันพลางกระตุกยิ้ม
“รู้แล้วครับว่าไม่อนุบาล ไม่ต้องโชว์มากก็ได้”
คนฟังอย่างฉันถึงกับนิ่งอึ้งก่อนจะกระหน่ำตีลงบนหลังแกร่ง ไม่รู้ว่าด้วยความเขินหรือความโกรธรู้แค่ว่าตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว
หลังจากจบการแข่งขัน
ผลการแข่งขันในครั้งนี้ก็คือ แต๊แด๊ แต๊แด๊
ทีมฉันแพ้ค่ะ TT
ตอนนี้ชาวคณะวิศวะเลยยกกันมาอยู่ที่ร้านปิ้ง ย่างซีฟู้ดริมทะเล
บรรยากาศร้านเป็นแบบ outdoor อยู่ริมทะเล อาหารมากมายเรียงรายให้พวกเราเลือกสรรมารับประทาน ไม่ว่าจะเป็นกุ้ง หอย ปู ปลา
“น้องผักบุ้งครับ ทางนู้นมีบาร์บีคิวด้วย ไปปิ้งกันมั๊ย”
ฉันซึ่งกำลังกัดหัวกุ้งอยู่เงยหน้ามองพี่สีครามอย่างสนใจ บาร์บีคิวอย่างนั้นเลย ของชอบฉันเลย
“ไปค่ะ”
“ไม่ต้อง กินที่เธอตักมาให้หมดก่อน”
ฉันยังไม่ทันได้ออกจากโต๊ะก็โดนดาวเหนือดึงให้นั่งลงที่เดิม
“แต่อยากกินบาร์บีคิวด้วยอะ”
ดาวเหนือเหล่มองฉันเล็กน้อย ซึ่งฉันพยายามส่งสายตาปริบๆไปให้เขา
“ครามกูฝากปิ้งมาให้เด็กมันหน่อย ส่วนเธอกินตรงหน้าให้หมด”
“น้องผักบุ้งคร๊าบ กินหมึกครับ พี่ปิ้งให้สุดฝีมือเลย”
พี่คนหนึ่งคีบหมึกตัวใหญ่มาใส่จานฉัน ฉันเลยขอบคุณเขาไปตามมารยาท
“เหอะ แจกยิ้มไปทั่ว”
และต้องทำเป็นไม่สนใจเสียงนก เสียงกาแถวนี้ -_-
“นี่น้องผักบุ้งคิดยังไงถึงมาเรียนวิศวะครับ”
“เอ่อ คือ...”
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดคำตอบเพื่อไม่ให้พวกเขาสงสัย มือหนาของคนด้านข้างก็สะกิดแขนยิกๆจนฉันต้องหันไปมอง
“อะไรของพี่”
“หยิบปูให้หน่อย”
“พี่หยิบเองสิ”
“หยิบให้หน่อย”
ดาวเหนือยังคงพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จนฉันต้องหยิบให้เพื่อตัดปัญหา
“เอาไป”
“ขอบคุณครับ^^”
รอยยิ้มดาวเหนือ รอยยิ้มดาวเหนือ มัน อร๊าย น่ารักจัง ฉันต้องรีบหันไปหยิบน้ำดื่มเพื่อแก้อาการประหม่า
“เอ่อแล้วนี่น้องผักบุ้งมีแฟนยัง”
แค่ก แค่ก
คำถามจากพี่วินทำเอาฉันถึงกับสำลักน้ำแดงเกือบติดคอตาย
“กินดีๆ เดี๋ยวก็สำลักตาย”
ฉันตวัดสายตามองดาวเหนือเขม็ง คนอะไรมาแช่งให้คนอื่นตาย
“ปากพี่นี่ แค่กๆ”
“ยังจะเก่ง”
มือหนาลูบหลังฉันเบาๆพลางยื่นทิชชู่ให้
“ดีขึ้นยัง”
“อืม”
เมื่ออาการดีขึ้น ฉันเลยเงยหน้าขึ้น ซึ่งก็ต้องผงะเพราะตอนนี้ทุกคนกำลังมองมาที่ฉันและดาวเหนือเป็นตาเดียวเหมือนกับกำลังเห็นผี
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
ฉันถามออกไปเสียงเบาแต่ทุกคนก็ยังคงจ้องอยู่อย่างนั้น
“มองเหี้ยไรกัน!”
จนกระทั่งดาวเหนือถามเสียงดัง พวกเขาก็พากันสะดุ้งรีบตอบอย่างลุกลี้ลุกลน
“ป่าว พี่”
“เอ่อ พวกผมแค่มองไฟ”
“ใช่ๆ ไฟร้านนี้สวยดีเนอะ”
“เฮ้ย พวกเราแดกต่อๆ”
ฉันได้แต่มองอาการพวกเขาด้วยไม่เข้าใจ ทำไมวิศวะพวกนี้ทำตัวแปลกๆนะ
“น้องผักบุ้งครับ บาร์บีคิวมาแล้ว พี่ย่างเองกับมือ”
พี่สีครามเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมบาร์บีคิวไม้ใหญ่ เห็นอย่างนั้นฉันถึงกับยิ้มกว้างแต่ยังไม่ทันได้เอื้อมมือไปหยิบ เสียงทุ้มก็ขัดขึ้น
“ผักบุ้งไม่กินแล้ว”
ดาวเหนือพูดพลางหยิบบาร์บีคิวในจานไปกินหน้าตาเฉย พอฉันหันไปมองเขา เขาก็ทำน่าตาไม่รู้ไม่ชี้ได้น่าถีบมาก
โอ๊ย ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้แล้ว ให้ตายเถอะ
—-//—
- Writer
