คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

10 - คนดูแล

หลังพาชานนท์มาหาหมอ ตะวันก็เอาซิมของชานนท์ใส่ในมือถือเขาแล้วโทรไปหาชานันท์แทนมือถือของชานนท์ที่จอแตกจนใช้ไม่ได้ และพักใหญ่ชานนันท์ก็มาที่คลินิกด้วยหน้าตาตื่น

"นนท์! เป็นยังไงบ้าง?" ชานันท์วิ่งเข้ามา

"พี่นันท์ พี่จิน" ชานนท์ฝืนยิ้มให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ที่หน้าตาตื่นตกใจ

"ตายแล้ว! นี่อาการหนักขนาดนี้เลยเหรอ?" จินตนายกมือปิดปากเมื่อเห็นสภาพน้องชายสามีที่นอนบนเตียงคนป่วย ร่างกายฟกช้ำไปทั้งตัว หน้าตาถูกแปะด้วยพลาสเตอร์เต็มไปหมด แก้มบวม ปากเจ่อ ขอบตาช้ำ คิ้วแตก

"เกิดอะไรขึ้นนนท์ ถูกใครทำร้ายมา บอกพี่มาสิ พี่จะไปเอาเรื่องมัน" ชานันท์มองน้องชายด้วยความโกรธ

"ช่างมันเถอะครับพี่ อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลย" ชานนท์จับมือพี่ชาย

"มันต้องใหญ่อยู่แล้ว นายถูกรุมทำร้ายซะขนาดนี้เลยนะ จะปล่อยให้พวกมันได้ใจเหรอ?" ตะวันถือแก้วนมอุ่นเข้ามาในห้องผู้ป่วยและมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตามมา

"อ้าว? คุณตะวัน" ชานันท์มองด้วยความแปลกใจ

"คุณตะวันมาช่วยผมไว้ครับพี่ แล้วเพื่อนเขาก็ยังพาซันไปหาหมอด้วย" ชานนท์ลุกนั่งแล้วรับแก้วนมอุ่นจากตะวันมาดื่ม

"ซันด้วยเหรอ? มันทำร้ายหมาด้วยเหรอ? เกินไปละนะ บอกพี่มานะนนท์ ใครทำ?" ชานันท์เสียงเข้มใส่น้องชาย

"ผมว่า ให้เขานอนพักก่อนเถอะครับ แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งความก็ได้ หลังจากนั้นก็พาน้องชายคุณไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลให้ละเอียดอีกที เพราะคลินิกผมไม่มีเครื่องเอกซเรย์ภายใน" ผู้ชายที่เดินตามตะวันเข้ามาบอกกับชานันท์

"ผมชื่อคเชนทร์ เป็นหมอเจ้าของคลินิกนี้ครับ" หมอคเชนทร์ชิงตอบก่อนชานันท์จะถาม

"ขอบคุณครับคุณหมอ แล้วก็ขอบคุณครับคุณตะวัน ที่ช่วยนนท์ไว้" ชานันท์ลุกก้มหัวให้ทั้งสองคน

"คืนนี้ให้ชานนท์นอนพักเถอะ ผมจำหน้าพวกมันได้ทุกคน พรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งความกัน" ตะวันบอก

"คุณตะวันครับ ผม..."

"เงียบนะนนท์ เราบาดเจ็บขนาดนี้แล้ว พี่ไม่ยอมให้พวกมันรอดแน่" ชานันท์มองน้องชายด้วยสายตาดุและโกรธ

"แลัวซันล่ะคะ มันบาดเจ็บมากไหม?" จินตนาถามด้วยความกังวล

"เพื่อนผมพามันไปโรงพยาบาลสัตว์แล้วครับ ยังไม่โทรกลับมาเลย แต่ผมคิดว่ามันคงไม่เป็นไรมาก มันยังวิ่งได้อยู่เลย"

"ซันโดนต่อยที่หัว โดนเตะที่ลำตัว แล้วโดนไม้ฟาดไปหลายทีครับ" ชานนท์บอกด้วยความกังวล เขาเป็นห่วงซันมาก มันกระโจนใส่คนที่ทำร้ายเขาอย่างไม่กลัวตาย แล้วยังไปพาตะวันมาช่วยเขาด้วย

ชานันท์มองน้องชายเงียบ ๆ แล้วลูบหัวเฝปลอบใจ

"นอนพักเถอะนนท์ พรุ่งนี้เช้าพี่จะมาหาที่นี่ แล้วจะพาไปแจ้งความ" ชานันท์ลูบหัวน้องชายแล้วลุกออกไป

ชานนท์วางแก้วนมบนโต๊ะ แล้วนอนลงบนเตียง

"มึงจะกลับคอนโดไหมวะ? หรือจะนอนที่นี่?" หมอคเชนทร์หันมาถามตะวันที่นั่งเก้าอี้ไม่ไกล

"กลับยังไงวะ? กูมากับไอ้กริช แล้วมันก็ยังไม่กลับมาด้วย" ตะวันหันมามองชานนท์ที่นอนตะแคงหันหลังให้

"กูนอนที่นี่ดีกว่าว่ะไอ้หมอ มีเตียงพับไหม? กูจะนอนในห้องนี้แหละ" ตะวันดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มใหัชานนท์

"อ้าว? แล้วไม่ไปนอนกับกูในห้องนอนวะ?"

"ไม่ว่ะ เผื่อชานนท์ไข้ขึ้นตอนกลางคืน กูนอนด้วยดีกว่า"

"ตามใจมึง เดี๋ยวกูเอาที่นอนมาปูให้ละกัน" หมอคเชนทร์พยักหน้า

คืนนั้นชานนท์ไข้ขึ้นจากความอ่อนเพลียและอาการบาดเจ็บทั่วตัว และตะวันก็คอยเช็ดตัวลดความร้อนในร่างกายให้ทั้งคืน

ในฝันครึ่งหลับครึ่งตื่นของชานนท์ เขาเห็นมือใหญ่ที่อบอุ่นคอยดูแลและประคองเขาไว้ ในความฝันรางเลือน เขาเห็นหน้าคนที่คอยดูแลเขาชัดเจน และชานนท์ก็วางใจและรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับผู้ชายคนนี้

----------

วันรุ่งขึ้นชานันท์พาน้องชายไปแจ้งความทำร้ายร่างกายพร้อมใบรับรองแพทย์จากนายแพทย์คเชนทร์ และด้วยอาการบาดเจ็บที่หนักเกินความจริง อาร์มกับพวกก็ถูกดำเนินคดี แต่เพราะไม่มีประวัติเสีย แถมยังเป็นนักศึกษาและยอมรับสารภาพตลอดข้อหา และจากการวิ่งเต้นของพ่อ เขาจึงโดนโทษเบาแค่รอลงอาญาและควบคุมความประพฤติเท่านั้น แต่ข้อหาทะเลาะวิวาทและทำร้ายร่างกายมันก็เบามากอยู่แล้ว จะเอาอะไรกับกฎหมายประเทศนี้

"ไอ้เบล!" เจนภพซัดเปรี้ยงใส่หน้าของเบลเต็มแรงด้วยความโกรธ

"เพราะมึงมายุ่งกับนนท์ ไอ้อาร์มมันเลยมาทำร้ายนนท์ มึงห้ามเข้าใกล้นนท์อีกนะ ไม่งั้นกูจะซ้อมมึงให้หนักเลย!"

เจนภพกระชากคอเสื้อเบลขึ้นมาแล้วคำรามใส่ด้วยความโกรธ

ครั้งนี้เบลไม่ตอบโต้กลับ เขาเสียใจจริง ๆ ที่อาร์มยกพวกไปทำร้ายชานนท์จนต้องหยุดเรียนไปเป็นเดือน

"กูขอโทษ กูไม่คิดว่าอาร์มมันจะไปทำร้ายนนท์" เบลเสียงเบาด้วยความเสียใจ

"มึงต้องไปขอโทษไอ้นนท์ ไม่ใช่ขอโทษกู เพราะมึงเป็นคนทำร้ายไอ้นนท์!" เจนภพเหวี่ยงเบลลงกับพื้นแล้วเดินจากไป

----------

ชานันท์พาน้องชายกลับมาพักต่อที่บ้านและปิดร้านกาแฟไว้ เขาแปะข้อความบอกว่าจะหยุดร้านหนึ่งอาทิตย์

ซันก็กลับมาแล้ว มันนอนที่โรงพยาบาลสัตว์อยู่สี่คืนก็กลับบ้าน และมันก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม

เจนภพก็เทียวมาหาชานนท์แทบจะทุกวัน เขายกเลิกนัดกับแฟน ยกเลิกนัดกับแก๊งตกปลา เขาเอาสมุดเลกเชอร์มาให้และเอาหัวข้อรายงานที่อาจารย์สั่งมาให้ด้วย

ชานนท์ดีใจที่เจนภพมาหา แต่คนที่เขารอจริง ๆ กลับไม่มาหาสักวัน ก็แน่ล่ะ ตะวันเคยมาที่ร้านแค่สองครั้ง และบังเอิญไปช่วยเขา พาไปหาหมอ เช็ดตัวให้ก็แค่นั้น ชานนท์คิดแล้วก็ถอนหายใจยาว ช่างเถอะ

----------

"โอย~ งานมันจะมากไปไหนวะ? พอช่วงไม่มีงานก็ว่างจัง แต่พอมีล่ะก็ ดันเข้ามาพร้อม ๆ กันสี่ห้้างาน"

ตะวันผลักเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะคอมแล้วยกมือนวดขมับ เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หลับตาเพื่อให้ผ่อนคลาย

เสียงมือถือดังขึ้นปลุกให้คนที่นั่งหลับตาเอามือไปคว้ามันขึ้นมามอง

"เบล? ใครวะ? แล้วมีชื่อขึ้นมาได้ไง? ลูกค้าก็ไม่ใช่นี่หว่า?" เขาปัดนิ้วรับสายแล้วยกมาแนบหู

"สวัสดีครับ ตะวันครับ" ตะวันกรอกเสียงลงไป

"เอ่อ ไม่ใช่ชานนท์เหรอครับ? ขอโทษครับ ผมคงต่อสายผิด" ปลายสายถามแล้ววางสายไป

"ชานนท์? เออ! ซิมของชานนท์อยู่ในมือถือเรานี่หว่า ลืมไปเลย" ตะวันนึกได้และกำลังจะปิดเครื่องเอาซิมออก สายก็ดังขึ้นมาอีก

"เบลอีกแล้ว" ตะวันรับสายอีกครั้ง

"ชานนท์หรือเปล่าครับ?"

"มีธุระอะไรกับชานนท์ครับ?" ตะวันถามกลับ

"ผมขอคุยกับชานนท์ได้ไหมครับ?"

"ชานนท์ไม่อยู่นะ กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้ว มือถือเขาอยู่กับผม"

"เอ่อ คุณเป็นใครครับ? เกี่ยวข้องยังไงกับชานนท์"

"แล้วคุณเป็นใครครับ? ก่อนจะถามคนอื่นบอกของคุณมาก่อนสิ" ตะวันย้อนให้

"ผมเป็น... เอ่อ... แฟนของชานนท์ครับ"

"หา? แฟน?" ตะวันอึ้ง ชานนท์มีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ?

"แล้วคุณเป็นใครครับ" ปลายสายย้อนถาม

"ผมเป็นคนรู้จักของชานนท์ คุณมีธุระอะไรกับเขาหรือเปล่า บอกผมได้ไหม แล้วผมจะไปบอกเขาให้"

"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากพูดกับเขาด้วยตัวเอง สวัสดีครับ"

หลังวางสายไปแล้ว ตะวันก็นั่งมองโทรศัพท์ในมืออยู่นาน ชานนท์ บาริสต้าหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาดี ตัวสูงโปร่ง ผิวขาว ตาคมสวย ยิ้มก็สวย ชงกาแฟอร่อย และทำขนมเก่ง แต่มีแฟนเป็นผู้ชาย!

-------------------------