คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

09 - ซันกับซัน

"กรรร..." เสียงคำรามดังมาจากด้านหลัง พอหันไปดูก็เจอหมาตัวใหญ่กระโดดงับแขนจมเขี้ยว

"โอ๊ย!" คนที่โดนกัดร้องลั่นแล้วชกใส่หัวซันอย่างแรงหลายที แต่มันไม่ยอมปล่อย

"ซัน กัดมันเลย อย่าปล่อยพวกมัน" ชานนท์กัดฟัน

"เฮ้ยหมา! มันพาหมามาด้วยเหรอวะ!"

"ไอ้โง่ หมาแบบนี้จะทำอะไรได้" คนหนึ่งว่าแล้วเตะเข้าไปที่ชายโครงซันอย่างแรง

"เอ๋ง!" ซันอ้าปากปล่อยแขนคนที่มันกัดแล้วกระโดดห่างออกไปตั้งหลัก มันคำรามและแยกเขี้ยวด้วยความโกรธ

"ซัน!" ชานนท์ร้องด้วยความตกใจ

"ไอ้หมาเวร อยากตายเหรอวะ?" คนหนึ่งคว้าไม้ที่คนดูแลสวนตัดไว้จากในพุ่มไม้ออกมา แล้วเดินเข้าหาซัน

ซันกระโจนเข้าใส่อย่างไม่กลัว แต่มันหลบและหวดไม้ใส่ซันอย่างแรง

"ซัน! อย่า! หนีไปซัน! หนีไป!" ชานนท์ร้องอย่างใจเสีย แต่ซันไม่หนี มันจะช่วยชานนท์ ช่วยนายของมัน

"ไม่นะซัน หนีไปซัน! นี่เป็นคำสั่ง หนีไปซะ!" ชานนท์ร้องออกมา เขามองตามันและสั่งให้มันหนีไป ซันคำรามอย่างไม่พอใจ มันมองหน้าคนที่ทำร้ายนายมันอย่างดุร้าย แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

"โว้ว~ หมามึงหนีหางจุกตูดไปแล้วว่ะ ช่างจงรักภักดีกับเจ้านายจริง ๆ" พวกมันหัวเราะกันสนุกสนาน

"พวกมึงเป็นใคร! มาซ้อมกูทำไม! กูไปทำอะไรให้!" ชานนท์กระชากเสียงถาม

"มึงแอบไปจูบแฟนกู มึงจะแย่งเบลไปจากกู กูต้องสั่งสอนมึงให้รู้ว่ามายุ่งกับแฟนกูแล้วจะเป็นยังไง" มีคนเดินมาเพิ่มอีกคนหนึ่ง

"ไอ้อาร์ม มึงนี่เองที่ส่งไอ้พวกนี้มา" ชานนท์นึกออกแล้วว่าพวกมันเป็นใคร คนจากชมรมบาสลูกน้องไอ้อาร์มนี่เอง

"ไอ้เอ็ม ไอ้คิด ดึงมันขึ้นสิ" อาร์มหันไปสั่งพรรคพวก

ชานนท์ถูกหิ้วขึ้นมายืนต่อหน้าอาร์ม แล้วเขาก็โดนกำปั้นซัดผัวะเข้าไปที่แก้มจนปากแตก แล้วอาร์มก็กระชากคอเสื้อชานนท์ขึ้นมา

"ยังไม่พอหรอกไอ้นนท์ กูจะให้มึงไม่กล้าเข้าใกล้แฟนกูอีกเลย"

ชานนท์กูกต่อยเข้าที่ท้องและลำตัวอีกหลายหมัดจนทรุดลงไปกองกับพื้น

"กูไม่ได้แย่งแฟนมึง เบลเข้ามาขอคืนดีกับกูเอง ถ้ามึงหวงนัก มึงก็เฝ้าคนของมึงให้ดี ๆ สิวะ"

"หุบปากซะ!" เท้าอาร์มเตะใส่ชานนท์อีกหลายทีจนเขาเงียบไป แต่สายตาที่มองมาแข็งกร้าวและไม่ยอมแพ้

"อย่าเพิ่งเงียบสิ กูยังสนุกอยู่เลย"

----------

"กว่าจะมาถึงที่นี่ รถโคตรติดเลย" คมกริชบ่นงึมงำแล้วขับรถไปตามถนน เขามองไปข้างหน้าและเห็นอะไรบางอย่างพุ่งทะลุสวนสาธารณะออกมาที่ถนนตัดหน้ารถอย่างกระชั้นชิด

"เฮ้ย! หมา!" คมกริชใจหายวาบ เขากระทืบเบรกแรงจนรถปัดไปนิดหน่อย

"เว้ยย!" ตะวันถูกแรงเบรกกระชากจนหน้าคะมำ แต่เขาคาดเข็มขัดนิรภัยไว้เลยปลอดภัย

"หมาใครวะ? ไซบีเรียนซะด้วย แต่หน้าโคตรโหด" คมกริชมองหมาไซบีเรียนตัวโตที่ยืนตัวแข็งอย่างตระหนกตรงหน้ารถเขา และวิ่งเขยกผ่านไปช้า ๆ

"เฮ้ย! กูไม่ได้ชนมันนะ ทำไมหน้ามันมีเลือดวะ?"

"หมานั่น ซัน!" ตะวันร้อง

"หา? มึงเรียกตัวเองทำไม?" คมกริชหันไปมองเพื่อน แต่ตะวันเปิดประตูลงรถไปแล้ว

"ซัน! ใช่แกไหม? ทำไมบาดเจ็บ? แล้วเจ้าของแกล่ะ?" ตะวันมั่นใจว่าเป็นซันแน่นอน หน้าโหดแบบนั้น สีขนแบบนั้น ปลอกคอแบบนั้น

ซันหันกลับมามองคนเรียก แล้วมันก็หอนขึ้นมาก่อนจะแข็งใจวิ่งมาหาตะวัน

"เฮ้ย! อย่าเข้ามานะเว้ย!" ตะวันรีบวิ่งกลับเข้าไปในรถแล้วปิดประตู

ซันตะกุยประตูและหน้าต่างพร้อมกับหอนเสียงดัง มันพยายามจะเข้ามาหาตะวันให้ได้

"มึงรู้จักมันด้วยเหรอวะ?" คมกริชมองหมาที่ตะกุยประตูรถแล้วหอนกับเพื่อนเขาที่นั่งหันหน้าหนีแล้วยกแขนกัน แต่ตะวันไม่ตอบอะไร

เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปหาซัน

"เจ้าหนู เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแกบาดเจ็บ? เจ้าของแกอยู่ไหน?" คมกริชถามมัน แต่ซันเอาแต่ตะกุยประตู สายตามันมองตะวัน และหันไปทางสวนสาธารณะ ท่าทีมันร้อนรนและเป็นกังวลอย่างมาก

คมกริชเห็นความผิดปกติของมันแล้ว หมาไม่ได้ดีใจที่เห็นตะวัน แต่มันต้องการให้ตะวันตามมันไป เขาตัดสินใจเปิดประตูรถฝั่งตะวัน และเข้ามาแทรกกันหมาไว้จากเพื่อนเขา

"ซัน หมามันต้องการให้มึงตามมันไป มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ตามมันไปเถอะ" คมกริชบอกด้วยความกังวลนิดหน่อย

ตะวันหันมามองหน้าเพื่อน เขาเองก็แปลกใจที่ซันบาดเจ็บ แล้วไม่มีชานันท์หรือชานนท์ตามมันมา

"ซัน เลิกกลัวมันสักพักแล้วตามมันไปก่อนเถอะ" คมกริชมองหน้าเพื่อน ตะวันพยักหน้าแล้วออกมาจากรถ

ซันกระโดดเกาะตะวันแล้วงับชายเสื้อดึงไปทางสวนสาธารณะ ท่าทีมันร้อนรนและมองมาด้วยสายตาอ้อนวอน

"เอ่อ... โอเค ฉันจะตามแกไป แต่ปล่อยเสื้อก่อน" ตะวันหน้าซีด เสียงเขาสั่นไปหมด

ซันปล่อยชายเสื้อตะวันแล้ววิ่งไปทางสวนสาธารณะ มันหยุดแล้วหันมามอง เมื่อเห็นว่าตะวันกับคมกริชตามมันมา มันก็วิ่งไปต่อ และหันกลับมามองเป็นระยะเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสองคนนั้นวิ่งตามมันมา

คมกริชกับตะวันวิ่งตามหมาไซบีเรียนไปจนถึงด้านในสวนสาธารณะ เขามองเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังรุมทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งจนหมอบ

คมกริชมองจำนวนสองคนกับหมาบาดเจ็บหนึ่งตัว และอีกฝ่ายที่มีห้าคน ยังไงก็ยังเสียเปรียบ เขาตัดสินใจตะโกน

"คุณตำรวจครับ! ทางนี้ครับ! เร็วเข้าครับ! ทางนี้!"

กลุ่มผู้ชายห้าคนนั้นสะดุ้งเฮือกหันกลับมา เขามองเห็นคนแปลกหน้าสองคนกับหมาหนึ่งตัววิ่งมาทางนี้ ร้องตะโกนและหันกลับไปชี้มือชี้ไม้มาทางพวกเขา

"เฮ้ย! ตำรวจมาว่ะ หนีก่อนเร็ว เดี๋ยวเรื่องใหญ่!" หัวโจกร้องบอก แล้วทุกคนก็สลายตัววิ่งหนีหายไปจนหมด

ซันวิ่งเข้าไปหาคนที่นอนหมอบอยู่ มันเอาจมูกยาว ๆ งัดหน้าเขาและเลียแก้มเพื่อเรียกให้ตื่น มันร้องครางโหยหวนและหันมาหาตะวันด้วยสายตาอ้อนวอน ตะวันรีบเข้าไปดูคนที่นอนอยู่และพลิกตัวขึ้นมา

"ชานนท์!" ตะวันใจหายวาบ ชานนท์หน้าตาบวมช้ำ ปากแตกและหางคิ้วมีเลือดอาบ แขนมีแต่รอยฟกช้ำ

"ชานนท์ ตื่นสิ ทำใจดี ๆ ไว้" ตะวันประคองชานนท์ไว้แล้วตบแก้มเรียกสติเบา ๆ แต่ชานนท์ไม่รู้สึกตัว คมกริชวิ่งไปหาก๊อกน้ำในสวนที่มีกระจายอยู่หลายจุด เขาเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำจนชุ่มแล้ววิ่งกลับมาส่งให้ตะวัน

ตะวันเช็ดหน้าให้ชานนท์อย่างเบามือ น้ำเย็นที่เช็ดหน้าทำให้ชานนท์ลืมตาขึ้นมามอง

"คุณ... ตะวัน" เสียงแหบพร่าอ่อนระโหย แต่แฝงด้วยความยินดี

"ไปหาหมอก่อนเถอะ อาการหนักน่าดูเลย" คมกริชบอก

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่" ชานนท์จับแขนตะวันไว้

"ไปหาหมอเถอะ เรื่องใหญ่ไม่ใหญ่ก็ต้องไปหาหมอก่อน" ตะวันอุ้มชานนท์ขึ้นมาและเดินกลับไปที่รถ

"ซันล่ะครับ? ซันปลอดภัยไหม?" ชานนท์หันมามองหมาตัวใหญ่ที่เดินเขยกตามมาไม่ห่าง

"หา? ซัน? เขาก็อุ้มนายอยู่ไง" คมกริชงง

"หมานั่นชื่อซัน" ตะวันบอกด้วยเสียงเรียบ

"หา? หมาชื่อซัน?" คมกริชหันไปมองหมา แล้วหันมามองหน้าเพื่อน ก่อนจะยกมือปิดปากและกลั้นหัวเราะเต็มที่

"ไม่ตลกว่ะไอ้กริช" ตะวันเปิดประตูด้านหลังและวางชานนท์ลง ก่อนจะเข้าไปนั่งข้าง ๆ และโอบตัวประคองเอาไว้

"พาหมาไปด้วยนะ มันต้องไปหาหมอเหมือนกัน" คมกริชเปิดประตูด้านหน้าแล้วดันไซบีเรียนตัวใหญ่ขึ้นไปนั่ง ก่อนจะปิดประตูแล้วอ้อมไปฝั่งคนขับ

"ฉันจะพานายไปคลินิกเพื่อนฉันก็แล้วกัน จะได้ไม่มีปัญหามาก" คมกริชหันไปบอกชานนท์

"มึงอยู่กับเขานะซัน กูจะพาซันไปหาหมอ" คมกริชพูดแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้

"เออ หัวเราะให้ตายไปเลยมึงอ่ะ สนุกนักนะที่กูกับหมาชื่อเดียวกัน" ตะวันค้อนใส่เพื่อนด้วยความเคือง

-------------------------