11 - คนที่แปลกไป
885 Words
ร้านกาแฟกลับมาเปิดตามเดิมแล้ว และลูกค้าก็คึกคักเหมือนเดิมโดยเฉพาะตอนเช้าและตอนเย็น ตอนกลางวันจะมีบ้างประปราย และมีมากในตอนเที่ยง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว
ชานนท์นั่งหลังเคาน์เตอร์เหมือนเช่นทุกวันแต่ไม่ได้เล่นเกม มือถือเขาพังไปแล้วตั้งแต่ตอนมีเรื่อง หน้าจอมันแตก แล้วซิมก็หายไปไหนไม่รู้ เครื่องใหม่ก็ยังไม่ได้ซื้อ แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ได้โทรไปไหน และคงไม่มีใครโทรมา
แต่ถ้าพี่ชายหรือพี้สะใภ้จะโทรมา ก็โทรหาเจนภพก็ได้ แล้วพวกเขาก็จะมาหาชานนท์ที่ร้านเอง
"กริ๊ง"
เสียงประตูทำให้ชานนท์รีบละสายตาจากโน้ตบุ๊กที่กำลังทำรายงานเงยหน้ามอง และยิ้มต้อนรับ
"สวัสดีครับ เชิญด้านในก่อนครับ"
"ลาเต้เย็นแก้วหนึ่งค่ะ แบบเทคอเวย์"
"รอสักครู่นะครับ" ชานนท์รีบกุลีกุจอทำเครื่องดื่มให้ลูกค้า
พอคิดเงินเรียบร้อยและลูกค้ากลับออกไป ชานนท์ก็ถอนหายใจเฮือกก่อนจะกลับไปนั่งทำรายงานต่อ
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็เป็นลูกค้าปกติทั่วไป ทั้งมานั่งในร้านและซื้อกลับออกไป
ชานนท์นั่งมองประตูร้านทั้งวัน แต่ลูกค้าคนนั้นกลับไม่มา ลูกค้าที่แสนจะเย็นชานั่น เขายิ้มให้ชานนท์แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริง ๆ แม้แต่ตอนไปช่วยชานนท์ที่สวนสาธารณะ และเฝ้าไข้เช็ดตัวให้ทั้งคืนก็ไม่ยิ้ม ตอนป้อนข้าวป้อนนมให้ก็ไม่ยิ้ม ตอนชานนท์กลับบ้านก็ไม่ยิ้ม แค่ยืนมองเฉย ๆ และพยักหน้ารับรู้
----------
"ไอ้ซัน ไปเที่ยวกัน" คมกริชเปิดประตูคอนโดเข้ามาหาในตอนบ่าย
ฟตะวันเงยหน้ามองเพื่อนแล้วส่ายหัว
"มีเวลาที่ไหนวะ? งานกูเต็มเลยเนี่ย"
"โห~ ขยันนะมึง จะเอารวยไปไหน?"
"กูไม่ได้หมายถึงมึง กูหมายถึงไอ้หมาซันหน้าโหดต่างหาก"
"มึงก็ไปเองดิ จะมาชวนกูทำไม" ตะวันหันกลับไปสนใจงานในจอต่อ
"เอ๊า! กลัวไอ้ซันมันกระโดดใส่เหรอ?" คมกริชหัวเราะ แต่ตะวันเงียบไป ไม่โต้เถียงกลับจนคมกริชแปลกใจ
ตะวันเงียบไปพักใหญ่ก็หันหน้ามาหาเพื่อน
"ไอ้กริช มึงเคยมีเพื่อนเป็นเกย์ไหมวะ?" คำถามนี้ทำให้คมกริชแปลกใจ
"อะไรของมึงเนี่ย? ถ้าเพื่อนที่เป็นเกย์ล่ะก็ กูมีหลายคนเลย มึงสนใจเหรอ? อยากลองหรือไง?" คมกริชกระเซ้า แต่ตะวันไม่ต่อปากต่อคำด้วยยิ่งทำให้คมกริชแปลกใจมากขึ้นหลายเท่า
"แล้ว... มันเหมือนคนปกติไหมวะ?"
"หา? มึงทำงานหนักไปไหมวะ? ถามอะไรแบบนี้เนี่ย?" คมกริชมึนกับคำถามแต่ละอย่างที่หลุดออกมาจากปากเพื่อน
"กูแค่อยากรู้น่า"
"ไม่ใช่แค่นั้นละ มึงบอกกูมาเลยนะ เกิดอะไรขึ้น" คมกริชเดินไปล็อกคอตะวันแล้วลากออกจากเก้าอี้ทำงานมานั่งที่เตียงด้วยกัน
"มึงตอบกูมาก่อนดิวะ"
"ไอ้บ้า! เกย์มันก็เป็นคนปกติสิวะ แค่ชอบผู้ชาย รักผู้ชาย ก็แค่นั้น เหมือนกะเทยอ่ะ แต่ไม่สะดีดสะดิ้งทำตัวเป็นผู้หญิง"
"เหรอ..." ตะวันเงียบไปเหมือนจะใช้ความคิด
"มันเกิดไรขึ้นวะซัน ทำไมมึงถึงถามอะไรแปลก ๆ" คมกริชมองหน้าตะวันด้วยสายตาคาดคั้น แล้วเพื่อนเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ
"ชานนท์ เด็กร้านกาแฟที่เราไปช่วยไว้น่ะมันเป็นเกย์ กูอยากจะไปกินกาแฟที่ร้านนะ แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไง กูไม่เคยมีคนรู้จักที่เป็นเกย์"
"หา? เด็กนั่นเป็นเกย์้เหรอ?" คมกริชถามออกมา และตะวันก็พยักหน้่าแล้วหลบสายตาเขา
"มึงก็ทำตัวแบบเดิมเหมือนที่มึงเคยไปร้านนั่น ไม่ต้องสนใจว่าเด็กนั่นจะเป็นแมนหรือเป็นเกย์ มันไม่สำคัญสักนิด อยู่ที่ว่าชอบพอในนิสัยใจคอและรู้จักมักคุ้นแบบไหน แบบเจ้าของร้านกับลูกค้า หรือแบบเพื่อน แบบรุ่นพี่รุ่นน้องอะไรก็ว่าไป ก็แค่นั้นแหละ"
"งั้นเหรอ? งั้นไปกินกาแฟกัน" ตะวันเอ่ยปากชวนด้วยรอยยิ้ม
คมกริชชะงักแล้วมองรอยยิ้มของเพื่อนด้วยความแปลกใจ ตะวันแปลกไปจริง ๆ แปลกไปตั้งแต่ไปช่วยเด็กคนนั้นที่สวนสาธารณะ คมกริชมองตามเพื่อนที่ไปเซฟงานปิดคอม แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี
"เอารถกูไปไหม? หรือเอารถมึงไป?" ตะวันหันมาถามคนที่นั่งเงียบบนเตียง
"ไปกับกูเถอะ กูขับให้เอง" คมกริชยิ้มแล้วลุกไปกอดคอเพื่อนเดินออกจากคอนโด
"งั้นก่อนไปร้านกาแฟไปส่งกูอีกที่ก่อนนะ ไม่นานหรอก"
"โอเค ไปไหนก็ได้ทั้งนั้น ถ้ามึงเลี้ยงกาแฟกู"
"โห~ ไอ้งก บ้านมึงก็รวยยังจะให้กูเลี้ยงกาแฟ" ตะวันดันหน้าเพื่อนออกไป
"เออน่า" คมกริชยิ้มในแววตา จากนี้ไปท่าจะมีเรื่องสนุกแน่
-------------------------
- Writer
