คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

12 - ของฝากจากคนหน้านิ่ง

คมกริชมองเพื่อนรูดการ์ดจ่ายค่าของด้วยความแปลกใจ ตะวันให้เขาพามาที่ร้านนี้และเข้าไปซื้อของอย่างหนึ่ง ความสงสัยอัดแน่นเต็มอก แต่ก็ยังกล้ำกลืนคำถามไว้แม้อยากถามสุด ๆ

...รอดูต่อไปเรื่อย ๆ ดีกว่า อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ หรืออาจจะใช่... คมกริชเลิกสนใจแล้วกลับไปขึ้นรถ ขับไปจนถึงร้านกาแฟซันสวีทคาเฟ่

หาที่จอดรถแล้วผลักประตูร้านเข้าไป

"สวัสดีครับ อ๊ะ! คุณคมกริช" ชานนท์ยิ้มออกมา และยิ่งยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่เดินตามคมกริชเข้ามา

"คุณตะวัน สวัสดีครับ เชิญด้านในเลยครับ" ชานนท์ยินดีอย่างที่สุดกับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามา

คมกริชนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง หยิบเมนูขึ้นมาดูแล้วสั่ง

"ลาเต้เย็นไม่เอาวิปครีม ขอวาฟเฟิลด้วย ไม่เอาวิปกับไอศกรีมนะ"

"รอสักครู่ครับ แล้วคุณตะวันเอาแบบเดิมไหมครับ?" ชานนท์ยิ้มรับ

ตะวันไม่ตอบ และไม่นั่งด้วย เขาเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์และวางถุงใส่ของที่เพิ่งซื้อมาลงบนเคาน์เตอร์ตรงหน้าชานนท์

"ฉันให้ อันเก่าพังไปแล้วนี่ ฉันใส่ซิมของนายให้แล้ว" ตะวันบอกด้วยหน้าเรียบเฉยและเย็นชาเหมือนเดิม

"หา? ให้ผมเหรอครับ?" ชานนท์อึ้งเมื่อเห็นรูปบนกล่องชัดตา

"นี่มัน... เอ่อ ขอบคุณครับ แต่มันแพงเกินไปครับ ผมรับไว้ไม่ได้และไม่มีเหตุผลที่ผมจะรับไว้" ชานนท์ดันกล่องคืน

"ฉันให้ ถือว่าแสดงความยินดีที่หาย และกลับมาเปิดร้านอีก" ตะวันผลักกล่องคืนใส่มือ

"แต่มันแพงเกินไป ผมต่างหากที่ต้องตอบแทนคุณที่ช่วยรีวิวร้าน และยังช่วยผมไว้"

"รับไว้เถอะชานนท์ เขาอยากให้ก็รับไว้ ราคาของมันไม่ทำให้ซันสะเทือนหรอก"

คมกริชแทรกขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

ชานนท์มองคมกริช มองตะวันแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ถ้างั้นก็ขอบคุณครับที่ซื้อให้ผม" ชานนท์รีบยกมือไหว้ขอบคุณตะวันที่ซื้อมือถือรุ่นใหม่ราคาสุดแพงให้เขา

"เดี๋ยวผมจะรีบทำเมนูของคุณให้นะครับ" ชานนท์ยิ้มกว้าง ตะวันแค่พยักหน้าแล้วกลับไปนั่งกับคมกริช

"ยิ้มอะไรวะ?"

"เปล๊า~ แค่ชอบบรรยากาศในร้านน่ะ" คมกริชยิ้มและมองเพื่อนด้วยสายตาพราวระยับ แต่อีกฝ่ายแค่ทำหน้ามึนและไม่สนใจอะไร

"เออใช่ ชานนท์ ซันล่ะ อยู่ไหน?" คมกริชถามเมื่อนึกขึ้นได้

"อยู่ในห้องเล็กหลังร้านครับ คุณคมกริชจะไปหามันก็ได้ แต่ระวังอย่าเปิดประตูกว้างนะครับ มันจะหนีออกมาข้างนอก ผมกลัวมันมารบกวนลูกค้า"

"งั้นขอไปหามันแป๊บนึงนะ" คมกริชบอกแล้วลุกเดินไปด้านหลังร้าน ผ่านห้องน้ำสำหรับลูกค้าไปที่ห้องเล็ก หน้าประตูมีรูปหมาไซบีเรียนติดอยู่

เขาแง้มประตูนิดนึง หมาที่กำลังแทะกระดูกเทียมหันขวับมาที่ประตู แล้วมันก็ครางออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะโผมาที่ประตู

คมกริชรีบเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูแน่นหนาก่อนจะกอดหมาที่ยืดตัวมากอดเขาแล้วครางให้ฟังราวกับกำลังบ่นถึงความเบื่อหน่ายที่ต้องแกร่วอยู่แต่ในห้องทั้งวัน

"ดูท่าทางแกสบายดีนะ เจ้าหนู" คมกริชลูบหัวมันอย่างเอ็นดู

"ซัน พยายามทำให้ซันเพื่อนฉันหายกลัวแกให้ได้นะ ถ้าแกทำได้ฉันจะซื้อขนมหมาเกรดเอจากเมืองนอกให้เลย โอเคนะ" คมกริชติดสินบนหมา

ซันเอียงคอมองหน้าคมกริชด้วยความไม่เข้าใจ แต่มันก็มีท่าทางยินดีและออเซาะคนที่ช่วยมัน คมกริชเล่นกับซันครู่หนึ่งก็ออกไป

"จำไว้นะซัน ทำให้ตะวันหายจากโรคกลัวหมาให้ได้ แล้วฉันจะซื้อขนมให้" คมกริชสั่งมันอีกทีแล้วออกไปจากห้องส่วนตัวของซัน ปัดเสื้อผ้าล้างมือให้สะอาดแล้วเดินกลับไปที่ร้าน

"มัวทำอะไรอยู่? กาแฟหายเย็นหมดละเนี่ย" ตะวันขมวดคิ้วใส่เพื่อน

"เล่นกับหมาไงไม่น่าถาม" คมกริชหยิบพายสับปะรดที่มาพร้อมเครื่องดื่มใส่ปาก และดูดลาเต้เย็นตาม

"อร่อยแฮะ สมกับที่รีวิวเลย" คมกริชมองจานวาฟเฟิลตรงหน้าแล้วลงมือกินด้วยความพอใจ

"ถ้าไม่อร่อยจริง ต่อให้จ้างเป็นหมื่นกูก็ไม่รีวิวให้" ตะวันบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อิ่มว่ะ ไม่ต้องกินข้าวเที่ยงละมั้งนี่" คมกริชมองจานวาฟเฟิลที่ว่างเปล่า

"ชานนท์ คิดเงินด้วย" ตะวันหันไปบอกคนที่นั่งยิ้มหลังเคาน์เตอร์

"ไม่เป็นไรครับ ตอบแทนที่คุณให้ผมหลาย ๆ อย่าง" ชานนท์รีบบอก

"คิดเงินด้วย ของซื้อของขายจะกินฟรีได้ยังไง" ตะวันทำเสียงดุ

"เอ่อ... แต่..." ชานนท์เห็นคมกริชพยักหน้าให้

"ก็ได้ครับ" ชานนท์ถอนใจแล้วคิดเงินค่าเครื่องดื่มสองแก้วกับของว่างอีกสองจาน

ตะวันวางเงินค่าขนมกับเครื่องดื่มและวางทิปให้อีกจำนวนหนึ่งตามเคย

"ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญอีกนะครับ" ชานนท์ยิ้มให้พวกเขา

"ไปละนะ แล้วจะแวะมาอีก" คมกริชยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วกอดคอตะวันเดินออกจากร้าน

"ยังไงก็ไม่ยอมยิ้มละน้า" ชานนท์ส่ายหัว แล้วก็ยิ้มออกมา

เขารีบกลับไปนั่งหลังเคาน์เตอร์ ผลักโน้ตบุ๊กออกไปอย่างไร้ความสนใจในรายงานที่ต้องทำ มือคว้ากล่องมาเปิดดูของข้างใน

"ว้าว~ สีเงินด้วย สวยเป็นบ้า" เขาเปิดเครื่องและสำรวจทุกอย่าง มันมีซิมของเขาใส่อยู่จริง ๆ ทั้งที่คิดว่ามันหายไปแล้ว

ชานนท์ลูบมือถือเครื่องใหม่อย่างทะนุถนอมและหวงแหนอย่างที่สุด มือถือราคาแพงที่เขาคงไม่มีปัญญาซื้อ แต่เขากลับได้รับมันมาจากคนเย็นชาที่กลัวหมาจนแทบจะเป็นลม

----------

"โห~ มือถือใหม่ เอาค่าทำขวัญที่พ่อไอ้อาร์มให้มาไปซื้อเหรอ?" เจนภพถามด้วยความสนใจแล้วดึงมือถือในมือเพื่อนไปดู

"เปล่า เงินค่าทำขวัญอยู่ที่พี่นันท์หมดเลย มือถือนี่มีคนซื้อให้" ชานนท์ดึงมือถือมาใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความหวง

"หา? มึงพูดจริงดิ? ใครซื้อให้วะ? ราคามันไม่ใช่สามสี่พันนะ" เจนภพหรี่ตาถามเพื่อนด้วยความสงสัย

"ก็... คนที่มาช่วยกูคืนนั้นไง เขาเป็นลูกค้าคนที่รีวิวร้านให้กูด้วย" ชานนท์ยิ้มเขิน

"ลูกค้า? รีวิวร้านให้ แถมไปช่วยมึงคืนนั้น แล้วยังซื้อมือถือให้อีก เขามาจีบมึงหรือไง?" เจนภพถามออกไปตรง ๆ ทำเอาคนฟังหน้าแดง

"ไม่หรอกน่า ใครจะมาจีบกู หน้าตากูก็โคตรจะธรรมดา เป็นแค่เด็กชงกาแฟ แถมเขายังกลัวไอ้ซันจะตาย จะมาจีบกูทำไม" ชานนท์หันหน้าหนี

เจนภพมองเพื่อนแล้วถอนใจเบา ๆ เขายกมือกอดคอชานนท์แล้วดึงเข้ามาใกล้

"ไอ้นนท์ อย่าเพิ่งใจง่ายไปรักเขานะ ดูให้ดีก่อนว่าเขามาจีบมึงจริงหรือแค่สงสาร กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจจนร้องไห้อีก" เจนภพตบหน้าอกเพื่อนเบา ๆ

"กูรู้น่า กูไม่ได้หวังว่าเขาจะมาจีบ กูแค่อยากเจอเขา แค่อยากเห็นเขามากินขนมกับกาแฟที่กูทำเท่านั้นเอง" ชานนท์ตอบเสียงเบา

ใช่สิ คนเย็นชาแบบนั้นจะมาจีบเขาทำไม ก็แค่สงสารเขาเท่านั้นแหละ

-------------------------