คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

13 - คนเย็นชาหน้านิ่ง

เช้าตรู่วันนี้ตะวันก็มาวิ่งออกกำลังตามเคย และสายตาก็สอดส่ายมองหาอะไรบางอย่าง ไม่ใช่สาวน้อยหน้าประถมแต่อกโตจนเสื้อปริ หรือสาวแก่แม่หม้ายทรงเสน่ห์แบบที่เคยแอบมองเหมือนทุกครั้ง

หลังจากวิ่งจนครบรอบก็ไปนั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งเหมือนเดิม ม้านั่งตัวเดิม ที่เพิ่มเติมมาคือหมูปิ้งที่ซื้อเกินมาสองไม้ เขากินไปแค่สองไม้กับข้าวเหนียวห่อนึงก็อิ่มแล้ว แต่หมูปิ้งที่เกินมาล่ะ? จะทำยังไงกับมันดี

เขานั่งมองไปตามทางที่มีคนวิ่งมา แต่ไม่มีสักคนที่เขาสนใจ ตะวันถอนหายใจแล้วหิ้วถุงหมูปิ้งขึ้นมา เอาไว้กินเล่นตอนทำงานก็ได้ เขาคิดแล้วลุกขึ้นและหันหลังเดินไป

"ซัน! หยุดนะเว้ย!" เสียงตะโกนลั่นมาตามทางทำให้ตะวันรีบหันกลับไปมอง

หมาไซบีเรียนสีดำขาวตัวโตวิ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็ว ลิ้นมันห้อยออกมาจากปากและหอบจากการวิ่ง น้ำลายไหลยืดมาตามทาง ช่างเป็นหมาที่น่าเกลียดจริง ๆ

มันกระโจนใส่ตะวันเต็มฝีเท้า แต่ครั้งนี้ตะวันเบี่ยงตัวหลบ ไซบีเรียนเลยโจมตีพลาดเป้า มันลงไปยืนบนพื้นและหันกลับมาพร้อมย่อตัวลงเตรียมจู่โจมอีกครั้ง แล้วมันก็ชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างในมือเป้าหมายของมัน

"อย่าเข้ามานะแก! ไปทางโน้นเลย!" ตะวันเหวี่ยงหมูปิ้งในมือไปไกลลิบ และไซบีเรียนก็กระโจนตามหมูปิ้งที่บินไปตามแรงเหวี่ยง ก่อนจะกระโดดงับด้วยความแม่นยำและลงมายืนบนพื้นอย่างสวยงาม จนลุงขายหมูปิ้งปรบมือให้อย่างชอบใจ

"ขอโทษครับ... ผม..." ชานนท์หอบเพราะวิ่งตามหมา

"นั่งลงก่อนเถอะ" ตะวันบอกแล้วนั่งลงที่ม้านั่ง ชานนท์ยิ้มแล้วนั่งตาม

"ผมพามันมาที่นี่เกือบทุกวันนะ แต่ไม่ได้มาแถวนี้ กลัวมันกระโดดใส่คุณ แต่มันสะบัดสายจูงหลุดแล้ววิ่งมาหาคุณทุกที" ชานนท์ปาดเหงื่อ

"ฉันก็ไม่ได้มาทุกวันหรอก แต่วันไหนที่มา เจ้าหมานั่นมันก็วิ่งมาหาทุกที ยังกับรู้ว่าฉันมา"

"งั้นเหรอครับ? ผมว่ามันน่าจะตามกลิ่นหมูปิ้งมาล่ะมั้งครับ มันตะกละจะตาย" ชานนท์หัวเราะ

ตะวันแอบมองเสี้ยวหน้าเด็กหนุ่มที่ปล่อยผมปรกหน้าผากและสวมแว่นสายตาหลายที ชานนท์ดูแปลกตาจากบาริสต้าที่เสยผมขึ้นและไม่ใส่แว่นตา แต่ที่เหมือนเดิมคือรอยยิ้มจริงใจและเสียงหัวเราะที่สดใสนั่น ที่ทำให้เขาต้องแอบมองบ่อย ๆ

"วันนี้ไปเรียนไหม?"

"ไม่ไปครับ ผมเรียนภาคสมทบเฉพาะเสาร์อาทิตย์ครับ ผมไม่อยากปิดร้าน แต่ถ้าวันเสาร์อาทิตย์ พี่นันท์กับพี่จินจะเปิดร้านแทนครับ"

ชานนท์บอก และตะวันก็แค่พยักหน้ารับรู้ตามเคย

"เฮ้ย! อยู่ตรงนั้นนิ่ง ๆ นะ ห้ามเข้ามา!" ตะวันร้องห้ามหมาที่กระดึ๊บเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นว่าข้าง ๆ ตะวันยังมีหมูปิ้งเหลืออยู่ และตะวันก็โยนให้มันได้กินสมใจ

"มากไปละแก หมูปิ้งของคุณตะวันนะ แกมาแย่งเขากินหมดเลย ไอ้หมาตะกละ" ชานนท์ด่าหมาที่นั่งแทะหมูปิ้งแบบไม่สนใจโลกรอบตัว

"ช่างมันเถอะ มันชอบก็ดีแล้ว จะได้ไม่เข้ามาหาฉัน"

ชานนท์แอบมองเสี้ยวหน้าคมที่นั่งข้าง ๆ หลายที ตะวันหล่อมาก แต่ไม่ยอมยิ้มเลย ถ้ายิ้มสักหน่อยสาว ๆ คงใจละลายไปตาม ๆ กัน

"วันนี้คุณจะไปดื่มกาแฟที่ร้านไหมครับ?" ชานนท์ตัดสินใจถาม

"ไม่รู้สิ ช่วงนี้งานฉันเยอะมากจนไม่อยากออกไปไหน แต่ถ้าว่างก็จะแวะไปนะ" ตะวันมองหมาที่นอนบิดตัวอวดพุงขาว ๆ ดูไปมันก็ไม่น่ากลัวนะ แต่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี

"อ๊ะ! ผมต้องกลับไปเปิดร้านแล้วล่ะ สายมากแล้ว ขอตัวนะครับ แล้วผมจะรอคุณนะครับ" ชานนท์ลุกขึ้นก้มหัวให้ตะวันแล้วดึงสายจูงของหมาให้เดินตามไป

หมาตัวใหญ่หันมามองตะวันแล้วครางใส่ มันหันมองชานนท์แล้วหันมามองตะวัน เหมือนอยากให้ตามมันไป

ตะวันมองคนกับหมาเดินจากไปแล้วลุกไปเก็บไม้เสียบหมูที่อยู่บนพื้นไปใส่ถังขยะ เดินไปล้างมือแล้วกลับคอนโด

----------

ตะวันทำงานด้วยความตั้งใจอีกหลายวัน เและหลืออีกแค่งานเดียวก็จะได้พักแล้ว ถ้าไม่มีลูกค้าติดต่อเข้ามาก่อนน่ะนะ

เขาทดสอบการทำงานของโปรแกรมจนมั่นใจว่าไม่มีส่วนใดติดขัดก็ไรต์ลงแผ่นซีดีใส่ซองและใส่กระเป๋าไว้เตรียมส่งงาน

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวเอาไปส่งก็เรียบร้อย แล้วจะได้แวะไปนั่งกินขนมที่ร้านกาแฟ"

"อ้าว? วันนี้วันเสาร์นี่หว่า ยังไม่ไปดีกว่า" เขาเปลี่ยนใจกะทันหันแล้วถือกระเป๋าโน้ตบุ๊กเดินออกจากห้อง

ตะวันไปส่งงานลูกค้าเรียบร้อยและขับรถกลับคอนโด หรือจะแวะไปหาคมกริชที่คอนโดมันดีนะ

เขาขับรถผ่านมหาวิทยาลัยที่ชานนท์เรียนอยู่ และหันไปมองนักศึกษาที่เดินออกมาจากมหาวิทยาลัยอย่างไม่ตั้งใจ แล้วก็เห็นคนที่กำลังเดินออกมาพอดี เขาจึงแอบรถเข้าไปจอด

"ปี้น!" เสียงแตรรถเรียกให้สองหนุ่มที่เดินมาด้วยกันหันไปดู

คนขับลดกระจกฝั่งผู้โดยสารลงแล้วชะโงกหน้ามา

"จะไปไหนกัน? กลับบ้านหรือเปล่า?" เสียงคุ้นหูทำให้ชานท์มองอย่างแปลกใจ

"อ้าว? คุณตะวัน สวัสดีครับ" ชานนท์ยิ้มกว้างอย่างดีใจ

"จะไปไหน? กลับบ้านไหม? ฉันจะไปส่ง"

"ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นรถเมล์..."

"ขึ้นรถซะ จะไปส่ง" ตะวันแทรกด้วยเสียงดุ

"เอ่อ แต่..." ชานนท์หันไปมองเจนภพ

"ขึ้นมาทั้งสองคนเลย จะไปส่ง" ตะวันย้ำด้วยเสียงเข้ม

"เร็วสิ รถคันหลังเขาจะด่าบุพการีเอานะ"

ชานนท์หันไปมองรถคันหลังแล้วรีบเปิดประตูหลัง ผลักเจนภพเข้าไปนั่ง แล้วรีบเปิดประตูหน้าขึ้นไปนั่งคู่คนขับทันที

"เพื่อนเราอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปส่งก่อน" ตะวันหันมาถามคนนั่งคู่เขา

"ผมอยู่บ้านข้าง ๆ ชานนท์ครับ" เจนภพรีบตอบ

ตะวันพยักหน้าแล้วขับรถไปตามถนน

เจนภพแอบมองหน้าตะวันผ่านกระจกมองหลังอย่างพิจารณา ตะวันหล่อมาก เสียแต่ทำหน้าดุไปหน่อย เขามองหน้าเพื่อนที่นั่งเงียบ ๆ และแอบมองคนขับรถบ่อย ๆ เจนภพมองโน้ตบุ๊กยี่ห้อแพงบนเบาะหลังข้างตัวเขา และมองการแต่งตัวของคนขับที่ใส่เสื้อผ้าเนื้อดีและดูเนี้ยบไปทุกส่วน หรือคนนี้คือคนที่เพื่อนเขาแอบชอบนะ

"เอ่อ... คุณตะวันเพิ่งเลิกงานเหรอครับ?" ชานนท์ถามเพราะไม่รู้จะคุยอะไร

"อืม เพิ่งไปส่งงานลูกค้าน่ะ บริษัทเขาอยู่อีกเขตหนึ่ง พอดีขากลับผ่านมาทางนี้ และเห็นนายเดินออกมาพอดี"

คุยกันแค่นั้นแล้วก็ไม่คุยอะไรอีกจนถึงร้านกาแฟ พอชานนท์กับเจนภพลงจากรถแล้วเขาก็ขับรถกลับไปโดยไม่แวะดื่มกาแฟ เพราะเห็นว่าในร้านมีลูกค้าเยอะ

"โคตรเย็นชาเลยว่ะ หน้าก็ดุ แถมไม่ยิ้มสักนิด มึงชอบเข้าไปได้ยังไงวะ?" เจนภพมองตามรถตะวันอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่รู้ว่ะ แต่กูชอบเขาไปแล้ว จะให้ทำไงวะ?" ชานนท์ก็ไม่เข้าใจตัวเอง

-------------------------