14 - คนที่เจอในห้าง
1190 Words
"ไอ้นนท์" เจนภพวางมือจากโน้ตบุ๊กตรงหน้าแล้วบิดขี้เกียจ เขาหอบโน้ตบุ๊กมานั่งตากแอร์ทำรายงานที่ร้านกาแฟทุกวัน ใกล้ถึงกำหนดส่งแล้ว ใกล้สอบปลายภาคเรียนด้วย เลยต้องเร่งทำรายงาน
"มีอะไร?" ชานนท์ตอบแบบยังไม่เงยหน้าจากจอโน้ตบุ๊ก
"ไอ้เบลมันเลิกมายุ่งกับมึงยัง?" เจนภพถามคนที่นั่งทำงานตรงข้ามโต๊ะ
"เลิกแล้วมั้ง อาทิตย์ก่อนมันโทรมาบอกขอโทษกูแล้วจะไม่มาหาอีก มันจะไปจัดการเรื่องของมันกับไอ้อาร์มให้จบ แค่นั้นแหละ แล้วกูก็ไม่ได้เจอมันอีก"
"ดีแล้วว่ะ กูไม่ชอบมันเลย มันเจ้าชู้เพลย์บอยแบบนั้นเลิกมายุ่งกับมึงได้ก็ดีละ คนหล่อแบบมันหาแฟนใหม่ไม่ยากหรอก"
"อืม ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี กูไม่ได้คิดอะไรกับมันแล้ว"
"เพราะมึงมีคนที่มึงชอบแล้วอ่ะดิ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่ว่า... เขาจะชอบมึงเหรอวะ? ไม่ใช่ว่าเขาชอบสาว ๆ มากกว่าเหรอ?"
"กูไม่สนว่ะ แค่เขามากินกาแฟที่ร้าน กูก็พอใจแล้ว"
"โถ~ รักเขาข้างเดียวนี่หว่า" เจนภพหัวเราะ
"มึงเงียบไปเลยนะ!" ชานนท์หน้าแดงแล้วลุกมาหวดกำปั้นใส่คนหัวเราะ
"เฮ้ย! มึงทำร้ายลูกค้าเหรอ?" เจนภพล็อกคอชานนท์แล้วขยี้ผมจนยุ่ง
"เฮ้ย! ไอ้ภพ ผมกูยุ่งหมดแล้ว!" ชานนท์ดึงแขนเพื่อนออกจากหัว
"กริ๊ง"
"อ๊ะ! สวัสดีครับคุณตะวัน คุณคมกริช" ชานนท์รีบผลักเจนภพออกไปให้ห่าง ๆ แล้วลูบผมให้เข้าที่
"สนุกกันดีนะ" คมกริชมองเจนภพที่กลับไปนั่งทำงานต่อ
"ขอโทษครับ พอดีไอ้ภพมาทำรายงานกับผมน่ะครับ ก็เลยเล่นกันนิดหน่อย" ชานนท์หัวเราะแหะ ๆ แก้เก้อ
"อืม เอาลาเต้เย็นไม่ใส่วิปกับวาฟเฟิลไม่ใส่วิป" คมกริชสั่ง
"ฉันเอาเหมือนเดิม" คนเย็นชาพูดด้วยเสียงเย็นชาและชำเลืองมองเจนภพด้วยสายตาแปลก
"รอสักครู่ครับ" ชานนท์รีบทำตามสั่งด้วยรอยยิ้ม และไม่ได้สังเกตสายตาดุที่แอบมองมา
คมกริชแอบมองหน้าเพื่อนที่แฝงความหงุดหงิด แอบมองหน้ายิ้มของชานนท์ และแอบมองหน้าเจนภพที่แอบมองตะวันเช่นกัน
...งานนี้ท่าจะวุ่นวายว่ะ แต่ก็น่าสนุกดี... คมกริชแอบยิ้ม สายตาแฝงความสนุก
----------
"กริ๊ง"
"สวัสดีครับคุณตะวัน เชิญด้านในเลยครับ" ชานนท์ยิ้มกว้างทักทาย
ตะวันเหลือบมองเจนภพที่มานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบในร้านแล้วก็ไม่สนใจ เขานั่งลงที่โต๊ะและสั่งเมนูเดิมเหมือนทุกครั้ง
"ชานนท์ ฉันทำงานในร้านได้ไหม?"
"เชิญตามสบายเลยครับ" ชานนท์ยิ้มรับ
ตะวันพยักหน้าแล้ววางโน้ตบุ๊กบนโต๊ะ แต่เขาไม่ได้ทำงาน แค่นั่งเล่นเฟซบุ๊กและดูหนังออนไลน์ บางทีก็เปิดดูอะไรในยูทูปไปเรื่อยเปื่อย เขาต่อหูฟ้งเพื่อไม่ให้เสียงดังรบกวนใคร แต่สายตากลับแอบชำเลืองมองบาริสต้าที่นั่งอ่านหนังสือตรงข้ามกับเจนภพ
ตะวันมาที่ร้านบ่อยขึ้น บางครั้งก็มาทำงานจริง ๆ บางครั้งก็แค่มานั่งจิบกาแฟตากแอร์ บางครั้งก็แค่มานั่งเล่นมือถือ
เขาเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง เขาจะรู้สึกอารมณ์ดีเมื่อชานนท์ยิ้มให้ แต่จะหงุดหงิดเมื่อเห็นเจนภพอยู่ในร้านด้วย และจะยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองคนนั่งอ่านหนังสือและติวให้กันอย่างใกล้ชิด
"กูว่ามึงหึงว่ะ" คมกริชพูดออกมาตรง ๆ
"หา? กูเนี่ยนะหึง? หึงใคร? ทำไมต้องหึง?" ตะวันเถียงกลับ
"กูไม่รู้" คมกริชนั่งเท้าคางยิ้มกริ่ม
"มึงก็พูดอะไรแปลก กูไม่ได้ชอบใครสักหน่อย จะไปหึงใครทำไม?"
"ก็ไม่รู้สิน้า~ ถ้ามึงยังไม่รู้ใจตัวเอง กูก็ไม่รู้ด้วยหรอก" คมกริชยิ้มกวนแต่สายตากลับชำเลืองมองบาริสต้าที่นั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจกับเจนภพ
ตะวันหันไปมองชานนท์กับเจนภพแล้วก็หันกลับมามองหน้าเพื่อน แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"ช่างเถอะ อย่าคิดมากเลย สักวันมึงก็คงจะรู้ใจตัวเองเองแหละนะ"
คมกริชทิ้งปริศนาให้คาใจตะวัน
-----------
"ในที่สุดก็สอบเสร็จสักที จะได้ปิดภาคเรียนแล้ว" เจนภพหัวเราะร่า
"ปิดหรือไม่ปิดต่างกันตรงไหนวะ? ภาคปกติก็ปิดแค่ทิตย์เดียว ภาคสมทบก็ปิดแค่เสาร์อาทิตย์เดียว แล้ววันปกติเราก็ไม่ได้มาเรียนด้วย ต่างกันตรงไหนวะ?"
"มันอยู่ที่ความรู้สึกเว้ย! มึงนี่ไม่มีความรู้สึกยินดีกับวันปิดเทอมเลยนะ" เจนภพส่ายหน้า
"กูไม่ใช่เด็กประถมหรือมัธยมที่จะดีใจกับวันปิดเทอมนี่หว่า" ชานนท์ผลักหัวเพื่อน
"ช่างเถอะ ไปดูหนังกันดีกว่าว่ะ มีเรื่องที่กูอยากดูด้วย"
"มึงไม่ไปดูกับแฟนมึงวะ?"
"ไม่ว่ะ เธอไม่ชอบดูหนังแนวที่กูอยากดู" เจนภพบอกแล้วเดินไปป้ายรถเมล์กับเพื่อน
พวกเขาเลือกเรื่องที่อยากดูแล้วซื้อตั๋วกับขนมน้ำดื่มเข้าไปด้วย กว่าหนังจะจบก็ค่ำแล้ว
"ไปเดินห้างต่อป่ะ กูยังไม่อยากกลับบ้าน"
"ก็ได้ ไม่ได้เดินดูของที่นี่นานละ" ชานนท์พยักหน้าแล้วเดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อยพลางดูของไปด้วย
"เฮ้ย! นนท์ มึงดูนั่น ใช่คุณตะวันของมึงป่ะ?" เจนภพลากแขนชานนท์มาใกล้แล้วชี้ให้ดูอะไรบางอย่างที่ไกลออกไป
ชานนท์มองตามมือเพื่อนแล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก เขาเห็นตะวันเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมาก แล้วยังกอดแขนตะวันอย่างสนิทสนม และตะวันก็ยิ้มให้เธอด้วยท่าทีสนิทสนมและเป็นกันเองอย่างมาก เขาลูบหัวเธอด้วย
"แฟนเขามั้ง" ชานนท์บอกด้วยเสียงปกติ แต่แววตากลับเจ็บปวดและเสียใจ
"ยังไม่แน่หรอกน่า อาจจะเป็นน้องสาวก็ได้... มั้ง" เจนภพมองหน้าเพื่อนแล้วก็เจ็บไปด้วย
"ช่างเขาสิ เขาจะมีแฟนก็ไม่แปลกนี่ ทั้งหล่อ ทั้งรวย" ชานนท์หันหน้าหนีจากภาพบาดตา
"กลับบ้านกันเถอะภพ"
"อือ กลับกันเถอะ เดี๋ยวกูทำกะเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุกของโปรดมึงให้กินเอง" เจนภพกอดคอเพื่อนและเดินเลี่ยงไปอีกทาง
"พี่ซันเป็นอะไรน่ะ? เหมือนพี่จะหงุดหงิดนะ" สาวน้อยถามคนที่เธอกอดแขนไว้ที่กำลังหันไปมองอีกทางหนึ่งด้วยแววตาโกรธ
"ไม่มีอะไร ศศิจะไปดูของต่อไหม? หรือจะกลับแล้ว พี่จะได้ไปส่งที่บ้าน" ตะวันหันมายิ้มให้ด้วยสีหน้าปกติ
"กลับบ้านก็ได้ค่ะ" เธอยิ้มหวานให้
-------------------------
- Writer
