ตอน
ฟ้าพิโรธ
… มวลเมฆสีดำทะมึนเคลื่อนตัวเป็นกลุ่มใหญ่ลอยอยู่เหนือหัว ท้องนภาเริ่มมืดครึ้ม ด้วยแสงแห่งดวงอาทิตย์สาดส่องลงมาไม่ถึงพื้นปฐพีเบื้องล่างทั้งที่เพิ่งจะเป็นเวลายามบ่าย แสงแปลบปลาบวาบวาวพร้อมด้วยเสียงคำรามอันน่ากลัวดังกึกก้อง กัดกร่อนความกล้าในใจให้หดหาย ขณะที่สายลมอันอ่อนโยนโอนเริ่มแสดงความเกรี้ยวกราด สำแดงอำนาจอันทรงพลังของตัวเองด้วยการพัดพายอดไม้ใหญ่ ที่เคยตั้งเด่นตระหง่านท้าลมฝนมานานหลายฤดูกาลให้โอนเอนไหวลู่ ราวกับกำลังประกาศให้รู้ว่ายอมจำนนก้มหัวโค้งคำนับให้กับอำนาจของสายลมที่โหมปะทะเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง
สรรพสิ่งมีชีวิตในพงไพรแตกฮือกับปรากฏการธรรมชาติอันน่าสะพรึง ต่างดิ้นรนหาที่หลบภัยกันอลหม่านเซ็งแซ่ ละอองสายพิรุณพร่างพรายปรายโปรยลงมาเป็นม่านน้ำบางๆ ปกคลุมผืนป่า แล้วเริ่มหนาเม็ดขึ้นมาพร้อมความเหน็บหนาวสะท้านเข้าไปถึงกระดูก ด้วยสายลมที่พัดพลิ้วมาซ้ำเติมจนร่างหนึ่งที่นั่งคุดคู
