ตอน
เชลยสาวน่าฟัด
รอนโรเบิร์ตมองร่างบอบบางที่นอนหนุนแขนกำยำของเขามาทั้งคืน จนทำให้แขนล้าและหนักอึ้ง ดวงตาที่เคยเปล่งประกายแห่งความชิงชังเวลาที่จ้องมองหน้าเขาบัดนี้ปิดสนิท ด้วยเจ้าของร่างบอบบางอยู่ในภาวะหลับใหล เช่นเดียวกับริมฝีปากบางสวยที่ในยามปกติพรั่งพรูคำสบถสาดใส่เขาเป็นชุด ตอนนี้เผยอออกน้อยๆ ริมฝีปากที่เขาเพิ่งจะได้ครอบครองมาไม่นานนี้ และเขาตระหนักดีว่ารสชาติของจุมพิตคราวนั้นมันหอมหวานจรุงใจปานใด
ให้ตายเถอะ…
เพียงแค่มองหน้าเธอไอ้ความรู้สึกฝ่ายต่ำมันก็ส่งผลให้หัวใจทมิฬอ่อนไหวยวบยาบ บังเกิดความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ความแค้น ความแค้นที่เขาใช้มันเป็นแรงขับเคลื่อนให้มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ ความแค้นที่ไหลเวียนอยู่สายเลือด หล่อหลอมให้แข็งแกร่ง เป็นแรงผลักดันให้เขาขจัดความอ่อนแอ สิ้นหวัง รอเวลาเพื่อชำระทวงคืน
“อื้ออ”
แขนเล็กยกขึ้นวางแนบหน้าอกแกร่งพร้อมกับส่งเสียงอู้อี้ ราวกับเจ้าของร่างก
