หนี้รักนายหัว

พ่อบุญทุ่ม

ตอนที่ 4

ภริสากล่าวขอบคุณแล้วดึงปริญดาออกจากร้าน ภริสาพาปริญดากลับลงมาชั้นล่าง ไปร้านรองเท้ายี่ห้อดังที่วางขายอยู่ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วโลก.. ต้องแพงแน่

“ถูกใจคู่ไหนบ้างไหมคะคุณแก้ม”

ปริญดาไม่ตอบเพ่งมองราคาอย่างเดียวเลย แต่ตัวเล็กจังจะก้มลงไปดูก็กระไรอยู่

“คู่นี้เป็นไงคะ เข้ากับชุดด้วย” ภริสาชี้ตรงตู้โชว์ด้านหน้า

พนักงานจึงเดินไปหยิบรองเท้าคู่หนึ่งออกมา รองเท้าเป็นสายเล็ก ๆ สองสายไขว้กันด้านบน สายยาวถึงด้านหลัง มีเลื่อมปักเป็นรูปรุ้งเล็ก ๆ อยู่ตรงสายรัดข้อเท้า

“ลองใส่ดูได้นะคะ” พนักงานบอกแล้วแกะรองเท้าให้ปริญดาลอง ซึ่งมันก็รับกับเท้าของหญิงสาวเป็นอย่างดี

“เอาคู่นี้ค่ะ” ภริสาบอกพนักงาน ล้วงหยิบบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินที่ดรัณให้มาออกจากกระเป๋าสะพาย ตรงไปยังเคาน์เตอร์ชำระเงิน.. ปรินดาพลางนึกในใจ ‘ไม่ถามราคาหรอกหรือนี่’

“ไปค่ะคุณแก้ม” ภริสาบอกเมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

“เท่าไหร่คะ” ปริญดาถามทันทีอย่างข้องใจ ภริสาหัวเราะเบา ๆ ตอบเพียงแค่

“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ” ปริญดาส่งสายตาคาดคั้นอย่างอยากรู้ และไม่ยอมขยับจากตรงนั้นถ้าไม่ได้รู้ราคา ภริสาจึงยอมแพ้

“ห้าหมื่นค่ะ” เหลือเศษอีกนิด ๆ แต่ภริสาบอกเพียงแค่นั้น

ปริญดาถึงกับตาโต รองเท้าอะไรห้าหมื่นอยากเอาไปคืนชะมัด แต่ภริสาดูเหมือนจะรู้ทัน ราวกับอ่านใจเธอออก จึงลากหญิงสาวเร็ว ๆ ให้เดินออกมา ตรงไปยังร้านกระเป๋า เพื่อหาซื้อให้เข้ากันกับชุดและรองเท้า ..แน่นอน ..กระเป๋าก็เบรนเนมกระเป๋าแต่ละใบผลิตออกมาแค่ใบเดียวในโลก ถ้ามีอีกก็แค่คล้ายคลึงกัน

ปริญดาสำรวจสินค้าในร้าน ซึ่งสวยจนไร้ที่ติทุกชิ้น แต่ก็ไม่อยากซื้ออยู่ดี ราคามหาโหดทำให้เธออึดอัด

“ใบนี้เป็นไงคะ” ภริสาชี้กระเป๋าหนังสีน้ำตาลที่ตั้งในตู้โชว์ด้านหน้า สวยมากจริง ๆ เป็นเงาวับดีไซน์ชั้นเลิศ... สวยไร้ที่ติ

“ใบนี้เพิ่งมาใหม่เลยนะคะ” พนักงานกุลีกุจอหยิบออกมาจากตู้ ยื่นให้ปริญดา

“สวยจังค่ะ” ปริญดาลูบกระเป๋าอย่างถูกใจ ยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งเห็นถึงความสวยและความประณีต

“เท่าไรคะ” เมื่อเห็นปริญดาชอบภริสาจึงจัดแจงถามราคา เพราะถึงหลบเลี่ยงปริญดาก็ถามอีกอยู่ดี

“รุ่นนี้ไม่แพงมาก แค่หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทค่ะ” พนักงานบอกด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ปริญดาเกือบทำกระเป๋าร่วงหลุดจากมือด้วยความตกใจ.. จะบ้าตายกระเป๋าอะไรตั้งแสนห้า

“งั้นเอาใบนี้ค่ะ” ภริสาบอกพนักงาน ปริญดารีบโบกมือห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้วพนักงานสาวคว้ากระเป๋าจากมือเธอเดินนำ ภริสาไปยังเคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน........ให้ตายเถอะ แสนห้า!!!

“ทำไมต้องซื้อของแพง ๆ พวกนี้ด้วยคะ” ปริญดาเอ่ยถามภริสา เมื่อรถคันหรูที่ดรัณสั่งให้ลูกน้องเป็นสารถีคอยรับส่งพวกเธอแล่นออกจากลานจอดรถของห้าง

“คืนพรุ่งนี้พี่รัณจะพาคุณแก้มออกงานค่ะ”

“งาน?? งานอะไรคะ”

“งานแฟชั่นโชว์การกุศล ให้กับมูลนิธิเด็กและสตรี เป็นงานเดิมของคุณแม่ท่านจัดขึ้นทุกปีค่ะ” ภริสาอธิบายให้ปรินดาฟังเสียยืดยาว เพราะงานนี้เป็นงานของแม่เธอ

ภายในห้องจัดเลี้ยงหรูเลิศ ของโรงแรมระดับห้าดาว จัดขึ้นโดยเหล่าคุณหญิงคุณนาย ผู้ชื่นชอบหลงใหลผ้าไทยเป็นพิเศษ เพื่อนําเงิน รายได้จากการจัดงานไปมอบมูลนิธิเด็กและสตรี

ปริดาอยู่ในชุดเดรสเกาะอกแนบเนื้อยาวกรอมเท้า เนื้อผ้าเป็นแพรสีน้ำตาลเปลือกไม้ มีคริสตัลเม็ดเล็กปักตรงแถบทั้งสองข้างที่ถูกผ่าขึ้นมาถึงบริเวณเรียวขา

เครื่องประดับมีมงกุฎชิ้นเล็กประดับมวยผม และกําไลข้อมือซึ่งเป็นเพชรน้ำเอก เมื่อสองสาวมายืนเคียงคู่กันช่างงดงาม ทรงคุณค่าในแบบกุลสตรียุคดิจิตอล

สตาฟสาวประเภทสอง หุ่นเพรียวบาง ให้สัญญาณพลัน เชื้อเชิญเจ้าของงานและ นางแบบกิตติมศักดิ์ออกจากห้องไปรอเดินอวดโฉมให้กับบรรดาแขกผู้มีเกียรติได้ยลความงามของสองสาวบนเวที เมื่องานเดินแบบจบลงทั้งคู่ก็เดินไปข้างหลังเวที

ดรันที่นั่งมองดูปรินดาเดินแบบจนหายเข้าไปข้างหลังเวที จนจบงานเขาจึงเดินเข้าไปตามหญิงสาว

“เมื่อคืน..เป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มนุ่มของกําแพงมนุษย์กล่าวขอโทษอย่างสํานึกผิด ชายหนุ่มเปรยถามด้วยความรู้สึกผิดนิด ๆ มือหนากุมหัวไหล่เรียวบางอีกข้าง ประคองแผ่นหลังกึ่งสะโพกไว้หลวม ๆ

ปรินดาใช้สายตากลมโต แพขนตาหนากะพริบถี่ ๆ ไล่ภาพจากต้นคอแกร่งสีน้ำตาลจนพบกับคางบึกบึน หนวดเคราเขียวครึ้ม จมูกโด่ง นัยน์ตาคมกล้า ดําขลับ คิ้วเข้ม ผมของเขารู้สึกจะยาวเกินไปแล้ว

“เปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้เป็นอะไร” ปรินดาเอ่ยปากตอบชายหนุ่มตรงหน้า เนื่องจากเขายืนจ้อง หน้าอกเธอเป็นเวลานาน

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามใช้สายตา สํารวจเรือนร่างของหญิงสาวอย่างประเมิน ว่าเธอพูดจริงหรือ โกหก...

“งั้นเราไปทานมื้อค่ำกันนะ” ดรันเอ่ยชวนเพราะเธอเพิ่งเดินแบบให้แม่เลี้ยงของเขา และตอนนี้เขาก็ขออนุญาตน้องสาวเป็นคนดูแลเธอต่อ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบสั้น ๆ ด้วยเสียงที่เรียบเฉย

ปริญดานั่งรอดรัณอยู่ที่โต๊ะอาหาร ชายหนุ่มสวมชุดสูทเดินเข้ามายังโต๊ะอาหารที่พาปรินดามานั่งก่อนหน้าที่เขาจะเดินไปทักทายกับผู้เป็นแม่ด้วยเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ภายใต้หนวดเคราครึ้มเขาดูหล่อคมเข้มจริง ๆ ....

อาหารมื้อค่ำผ่านพ้นไปด้วยดี ดรัณรู้สึกอิ่มแปร้จนต้องยกมือลูบท้อง และต้องหัวเราะเมื่อเห็นร่างบางก็ยกมือลูบท้องด้วยเช่นกันจึงรีบทักขึ้น

“ผู้หญิงมักจะไม่ลูบท้องเวลาที่ทานอิ่ม ๆ เพราะจะทำให้เสียบุคลิกภาพและไม่น่ามอง” ดรันเตือนเมื่อเห็นหญิงสาวเอามือลูบท้องตัวเอง ซึ่งเขาเองก็เพิ่งทำไป

“ขอโทษค่ะ..ก็ฉันอิ่มนี่คะ ตั้งแต่เย็นเพิ่งจะได้ทาน” ปรินดาเถียงด้วยการพูดความจริง

“ฉันก็ไม่ได้ใช้ให้นั่งรอนี่นา”

“ค่ะ ฉันแค่ไม่อยากเสียมารยาททานก่อนก็แค่นั้น”

“โอเค ..ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว..แก้ม”

“ก็ดีคะ..เดี๋ยวคุณช่วยพาฉันกลับด้วยนะคะ ชุดมันรัดเกินฉันเริ่มอึดอัด” ปรินดารีบบอก ส่วนดรัณรีบมองเรือนร่างของเธอตามที่เธอบอก ‘สงสัยส่วนที่เธออึดอัดน่าจะเป็นหน้าอกมากกว่าล่ะมั้ง’

“คืนนี้เธอย้ายมานอนห้องฉันได้แล้ว ฉันอยากนอนกอดเธอ” คนรับฟังขมวดคิ้ว นี่เขาบอกกันตรง ๆ อย่างนี้เลยเหรอ เขาไม่รอเธอพูดอะไรหน่อยเหรอ พอพูดจบเขาก็เดินออกไปเลย

ทิ้งให้หญิงสาวหน้าเหวอ เธอไม่คิดว่าดรัณจะเป็นคนหื่นกามเช่นนี้ ปรินดารีบลุก และเดินตามชายหนุ่มขึ้นไป

พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นร่างสูงนอนเหยียดยาวหลับตานิ่งอยู่บนเตียง ดูเผิน ๆ เหมือนว่าหลับแล้ว แต่เธอรู้ว่าเขายังไม่หลับ หญิงสาวสาวเท้าเข้าไปใกล้ ๆ ยืนมองใบหน้าคมคายนิ่ง ๆ ดรัณรูปงามอย่างหาตัวจับได้ยาก ไม่แปลกอะไรถ้าเขาจะมีผู้หญิงมากมาย และมีเธอเป็นหนึ่งในนั้น

“ยืนจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น แล้วจะหลับง่ายกว่าเดิมหรือไง”

สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว เมื่อคนที่นอนหลับตาอยู่ดี ๆ ส่งเสียงออกมาทั้งที่ตายังหลับสนิทอยู่ ปรินดานั่งลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มและเอนกายลงนอนหันหลังให้เขา

ดรัณลืมตาและหันหน้ามองหญิงสาว ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงมองคนที่นอนหันหลังให้ ส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอเด่นชัด แม้จะมีผ้าห่มคลุมร่างไว้อีกผืน เรียกเลือดหนุ่มให้ร้อนระอุขึ้นอีกครั้งก่อนที่เพลงรักจะเริ่มขึ้น หลังจากกิจกรรมร่วมรักผ่านไปดรัณได้เอ่ยขึ้นกับหญิงสาวข้างกายอย่างจริงใจว่า

“ฉันไม่เคยพาใครมานอนที่บ้านนี้ เธอเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่นอนข้างฉันและจากนี้ตลอดไป ชีวิตของฉันเกิดมาบนกองเงินกองทองก็จริง แต่ชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้วว่าให้ฉันมีภาระหน้าที่ต้องทำ ถ้าฉันไม่เรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเองตั้งแต่เล็กจนโตมาป่านนี้ฉันก็คงไม่ได้มายืนอยู่ ณ จุดนี้ ตอนนี้พ่อของฉันเป็นตายเท่ากัน แต่ฉันต้องเป็นคนสานต่อ”