ณธิดาวางโทรศัพท์ลงหลังตอบข้อความกลับไปว่าเธออยากกินขนมจีนน้ำยาป่าตรงหน้าร้านสะดวกซื้อที่ปากซอย ถ้ากลับมาทัน ร้านยังไม่เก็บ แวะซื้อให้ด้วย เดี๋ยวอีกสิบห้านาทีคงได้กิน
ณัชชากลับบ้านเวลานี้ทุกที หากต้องเคลียร์งานจนถึงค่ำ
พลันเสียงเคาะประตูที่คิดว่าหูแว่วไปดังขึ้นอีกครั้ง ยักไหล่ไม่สนใจอะไร เดินไปนั่งดูรายการโทรทัศน์ต่อ
คนที่ยืนคอยหลังบานประตูห้องพักของณัชชา คิ้วขมวดมุ่นจนแทบผูกกันโบว์ เขายืนเคาะประตูอยู่เป็นนานสองนาน ทำไมไม่มีคนเปิดให้เสียที
ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆณัชชาก็ติดต่อไม่ได้ โทรศัพท์ไปหาก็ไม่รับ ปิดเครื่องบ้าง ส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน จะว่าไม่พอใจเขา ก็ไม่รู้ เดาไม่ออกว่าไม่พอใจเรื่องอะไร ไอ้เรื่องที่ว่าเขามือไวคราวนั้นเคลียร์ไปแล้วนี่ หรือจะเอากลับมาคิดงอนเขาอีก นึกเบื่อหน่ายที่ต้องคอยตามตื๊อผู้หญิงที่ไม่ได้สวย ไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้เก่งแกร่งมากมายอะไรแบบนั
