“นัดหยางไว้สิบโมง ไปกันเลยไหม เดี๋ยวสาย”
เดี๋ยวสายอย่างนั้นหรือ
ณัชชาค่อนอยู่ในใจ
ถ้าสายก็เพราะเขานั่นแหละ แล้วสาวเท้าออกเดินตามเขาไปที่รถด้วยอารมณ์คุกรุ่นหนักกว่าเมื่อเช้านี้เสียอีก แต่พยายามควบคุมมันเอาไว้
นพรัตน์เห็นท่าทีและสีหน้าของณัชชาแล้วก็ทำเฉยเสีย รู้ล่ะว่าเธอไม่พอใจเขาหลายเรื่องเลย แต่แล้วอย่างไร ใครสนคนอย่างเธอกันเล่า ขึ้นรถขับตรงสู่สนามแข่งชื่อดังไม่ไกลจากเมืองพัทยาที่ซึ่งเป็นจุดนัดหมายของเขากับมิสเตอร์หยาง
คู่ค้าของนพรัตน์เป็นชายอายุราวสี่สิบปี รูปร่างท้วมแต่ไม่เตี้ย ตาชั้นเดียวแบบคนเชื้อสายจีน ถือสัญชาติสิงคโปร์ หยางมากับหญิงสาวชาวไทยที่แนะนำว่าเป็นเลขาของเขา ชื่อ มิริน ท่าทางเข้มงวดแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าคล้ายจะเรียบร้อยแต่รัดรูปตั้งแต่เสื้อเชิ้ตจนไปถึงกระโปรงสอบของเจ้าหล่อนนั่น แลดูไว้ตัวทีเดียว
หยางชอบการแข่งรถทุกประเภท ระหว่างท
