อย่าอ่อย
923 Words
“อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอออกข่าวเช้า เพราะเมา แล้วถูกลากไปรุมโทรมหรอกนะ”
ภัทรา ที่หันมาสบตากับคนตัวสูง มันก็น่าคิด หากเธอเดินไปแล้วเจอพวกนั้นยังไม่กลับจะทำยังไง
“ก็ได้ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่มาช่วยแล้วกัน”
ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอพูดคำนั้นออกมา อัศวินขมวดคิ้วลงทันทีสงสัยเป็นที่สุด การที่เขาได้ไปส่งเธอ คือการขอบคุณที่เขาช่วยเธอ ยิ่งฟังยิ่งงง แต่เอาเถอะไหนๆ จะช่วยก็ไม่อยากคิดมาก
อัศวินเปิดประตูรถสปอร์ตหรูให้ภัทราได้นั่ง จะว่าไปเขาก็ไม่เคยเปิดประตูให้ใครมาก่อน เพราะยัยนี้เมาหรอกเลยกลัวว่าจะทำรถป้ายแดง ราคาหลักสิบล้านพัง
เมื่อขึ้นมาบนรถต่างผ่ายก็ต่างเงียบ ภัทรา ตาฉ่ำปรือ มองผ่านกระจกออกไป ส่วนเจ้าของรถไม่รู้จะเริ่มตรงไหนที่จะไปส่งเธอดี
“บ้านเธออยู่ไหนเนี่ย ฉันจะได้ไปส่งถูก”
“หกสิบ ซอยหกสิบ ไม่ไกล”
พูดจบก็หรี่ตาเล็กลงพร้อมกับเอาหัวพิงเบาะ ส่วนเจ้าของรถถึง
ขั้นถอนหายใจ แต่ในใจก็แอบคิด แล้วมันหกสิบไหนวะ
ผ่านไปจนสักพัก อัศวิน ที่ขับรถออกมาจากสถานบันเทิง แต่ไม่รู้ว่า ไอ้ซอยหกสิบที่ว่า มันซอยย่อยไหน หรือว่า สุขุมวิทหกสิบ หรืออะไรกันแน่ ในเมื่อสงสัยก็ต้องหันมาถาม
“นี่คุณ ไอ้ซอยหกสิบ ตรงไหน เปิดgps ให้ผมได้ไหม”
“……”
เชื่อเถอะว่ามันเงียบสนิทชนิดที่ว่า ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก อัศวิน เรียกย้ำอีกครั้ง
“คุณ ได้ยินหรือเปล่าเนี่ย”
ชายหนุ่มหันมาทางด้านคนนั่ง เมื่อเห็นว่า ภัทราหลับ ก็สบถคำหยาบขึ้นทันที
“แม่งเอ้ย…กูจะไปถูกไหมเนี้ย”
อยากจะจอดรถ มันก็ไม่ใช่ที่จะจอด เรียกเท่าไหร่ ภัทราก็ไม่ลืมตาตื่น ไม่ตอบรับอะไรสักอย่าง สายตาคมดันเหลือบไปเห็นโรงแรม แต่เป็นโรงแรมม่านรูด
“เอาวะ นอนในนั้นก็ยังดีกว่าปล่อยนอนข้างถนน”
รถหรูของอัศวิน เลี้ยวเข้าไปในโรงแรมทันที เมื่อเข้ามาแล้วก็เลี้ยวเข้าห้อง เด็กของโรงแรมรีบปิดม่าน ชายหนุ่มลงจากรถแล้วก็เคลียเรื่องห้องจากนั้นจึงมาอุ้มคนเมาที่หลับเข้ามา
“หนักชะมัด ตัวเล็กๆ กินควายเข้าไปหรือไงเนี่ย”
ตุบ!!
ร่างของ ภัทรากลิ้งลงที่นอนราวกับลูกฟุตบอลในสนาม ป่านนั้นเธอยังไม่รู้สึกตัวอีก อัศวิน ยืนมองร่างของหญิงสาวที่กระโปร่งผืนสั้นมันถลกขึ้นไป เกือบเห็นกางเกงในตัวน้อย
“พุธโถ ธรรมโม สังโฆ กูไม่ใช่คนเลว”
ชายหนุ่มเหมือนจะฝืนกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อไปส่งเธอที่บ้านไม่ได้ ก็ปล่อยให้เธอนอนในนี้น่าจะดีสุด อัศวินพร้อมที่จะหันหลังเดินออกจากห้อง จังหวะนั้นเอง
“อย่าไปนะ”
ชายหนุ่มชะงัก แล้วหันมามองร่างของ ภัทราอีกรอบ
“ละเมอหรือเปล่าวะ”
ด้วยความสงสัย อัศวินเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วชะโงกหน้าลงไปประชันชิด มองหน้าคนที่หลับตานิ่ง แต่สิ่งที่ไม่คิดก็เกิดขึ้น
พรึบ!!
ภัทราโผตัวขึ้นมากอดที่คอของ อัศวินแน่น ส่วนคนที่ถูกกอดเหมือนจะตกใจอยู่บ้าง
“อย่าทิ้งภัทรไปแบบนี้ พี่กล้าให้ภัทรอยู่คนเดียวได้ยังไง ไอ้คนใจร้าย”
อีกคนก็ละเมอถึงแฟนเก่า แต่อีกคนก็คิดว่าคนตรงหน้าให้ท่าตัวเอง
“ปล่อยฉันก่อนได้ไหมใครจะไปทิ้งเธอ”
“พี่โกหก พี่มันคนโกหก ที่พี่ทิ้งภัทรเพราะ ภัทรไม่ยอมพี่ใช่ไหม”
อัศวิน ทั้งหลับตา ทั้งพยายามแกะมือภัทราออก คนที่ยื้อยุดกันอยู่ ล้มลงบนที่นอนด้วยกัน จากนั้น ภัทราก็พูดขึ้นอีก
“ฉันยอมพี่แล้ว พี่อยากจูบฉันหรือเปล่า”
เชื่อเถอะว่า อัศวิน อดกลั่นถึงขีดสุด ผู้หญิงที่เขาจะนอนด้วย ตัวเขาต้องเป็นคนเลือก ไม่ว่าจะสวยขนาดไหน หากไม่ถูกใจก็ไม่เอา แต่…
“อย่านะ ฉันเตือนเธอแล้วนะ ฉันไม่ใช่คนฉวยโอกาสขนาดนั้นนะเว้ย”
“พี่อยากนอนกับภัทรหรือเปล่า” ภัทราเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าไม่ใช่พี่เจมส์ เธอก็ยังคงหลับตาพูดออกมาอยู่อย่างนั้น
“ฉันยอมพี่แล้วนะ”
“หือ…. อย่านะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอนะ ยัยขี้เมา”
ไม่ใช่แค่คำพูดหวานที่เปล่งออกมาจากปากสาวสวยตรงหน้า มือของเธอก็ยังคงลูบคลำไปทั่ว จนทำให้ อัศวิน ขนลุกกราวขึ้น
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าหวานของคนที่หลับตาพริ้ม ยอมรับว่าเธอสวย น่ารัก แต่ที่ อัศวิน ค้านในใจคือ ผู้หญิงแบบนี้คงจะหาอ่อยผู้ชายไปทั่ว
“หน้าตาเธอก็ดีหรอกนะ ไม่คิดว่าจะใช้วิธีนี้จับผู้ชาย เอาเถอะหากเธออยากอ่อย ฉันก็จะสมนาคุณให้แล้วกัน”
ก่อนหน้ายังบอก พุธโถ อยู่เลย แต่ตอนนี้ ถอดเสื้อตัวเองเรียบร้อย
**ท่านรองโปรดพิจารณาก่อนจะลงนาม?
เขาเมาาาาา
เก็บเข้าชั้น กดหัวใจ อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะ
- Writer
