เกือบโดนฉุด
874 Words
“ก็ขอโทษแล้วไง มากับใครไม่สำคัญหรอก คุณก็ไม่ได้ขาหักแขนหักนิ”
“เหอะ!! ปากดีซะด้วย อืม…”
อัศวิน จ้องมองเรือนร่างของ ภัทรา สาวสวยที่ใส่กระโปร่งสั้น พร้อมเสื้อเปิดไหล่ จากนั้นเขาก็ยืนกอดอกมอง แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
“เมาขนาดนี้ ดูใส่เสื้อผ้าเข้าโอ้โห นี่น้องพี่จะบอกอะไรให้นะ หากจะอ่อยละก็ ไม่ได้กินพี่หรอก พี่ไม่ชอบเด็กเที่ยว”
ภัทราที่ได้ยินอย่างนั้น ถึงกับของขึ้น ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็ดี แต่ทำไมหลงตัวเอง อีกอย่างเธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
“เหอะ!! ใครอ่อย ก็แค่เดินชนเพราะอุบัติเหตุเท่านั้น อีกอย่างนะ ปากแบบนี้ฉันเองก็ไม่เอามาทำผัวหรอก”
พูดจบก็กระแทกไหล่ใส่อัศวิน แล้วเดินจากไป ส่วนชายหนุ่มร่างสูงทำเพียงขมวดคิ้ว หัวเสียให้เด็กสาว เขาหน้าตาดีขนาดนี้ มีแต่คนอยากได้เป็นผัวต่างหาก
“อิ้ง กูอยากกลับแล้ว”
ทันที ที่มาถึงโต๊ะ ภัทราก็ไม่รอช้าที่จะบอกเพื่อน แน่นอนว่าอารมณ์ตอนนี้ ไม่อยากจะสนุกแล้ว แค่เรื่องที่แฟนตัวเองแอบมีผู้หญิงก็เศร้าจะตาย ไหนจะถูกผู้ชายที่ไหนไม่รู้ หาว่าเธออ่อยอีก
“พวกอีเจนกำลังมานะเว้ย รอก่อนไม่ได้หรือวะ”
“งั้น มึงก็อยู่สนุกกับพวกมันแล้วกัน ส่วนกูขอกลับละ อารมณ์ไม่ดี เหมือนหน้าตา”
“อีนี่”
ภัทรา หยิบกระเป๋าสะพายตัวเองได้ ก็เดินออกจากผับดัง ไม่ต่างกับ อัศวินเท่าไหร่นัก ที่เดินมาบอกเพื่อนว่าจะกลับก่อน เพราะหมดสนุก หญิงสาวร่างบางเดินออกมา แต่สายตาที่มองไปเบื้องหน้าเหมือนจะพล่ามัว เธอหยุดยืนตั้งสติ แล้วบ่นงึมงำกับตัวเอง
“อะไรวะ กินแค่นิดเดียวจะเมาขนาดนี้เลยเหรอ”
เท้าหนักเหมือนจะก้าวไปข้างหน้า ให้ตายเถอะมันกลับถอยหลัง แต่นั้นยังไม่เท่าไหร่ ยังเซถลาเข้าไปหาคนที่พึ่งเดินออกมาอีก
“คุณ…”
“ขอโทษ”
“คุณอีกแล้วเหรอ ไหนบอกไม่อ่อย แต่มายืนรอเลยนะ สรุปแอบตามผมเปล่าเนี่ย”
“เหอะ!! ให้ตายเถอะ ฉันออกมาก่อนคุณด้วยซ้ำ ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่ตามฉันอยู่”
ประโยคที่ ภัทราพูดทำเอาอัศวิน หมั่นไส้ จนต้องผละร่างออกไป ทำให้ ภัทราล้มลง ก้นกระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง
“อร้ายย…ไอ้บ้า”
“เมาแล้วยังไม่เจียม”
อัศวิน ไม่สนใจที่จะช่วยภัทราด้วยซ้ำ เขาเดินออกจากหน้าผับ มุ่งหน้าไปทางลานจอดรถ ส่วน ภัทรา พยุงร่างตัวเองขึ้น แล้วยืนโยกเยกอยู่อย่างนั้น
“ให้พี่ไปส่งไหมครับน้อง”
เสียงชายหนุ่มปริศนา ลอยมาจากทางด้านหลัง ไม่ใช่แค่เสียงแต่เป็นการจับแขนเธอด้วย
“ปล่อยนะ ไม่ไป”
“ไปเถอะนา น้องเมามากแล้ว เดี๋ยวอันตราย”
ชายหนุ่มคนนั้นพยายามจะหว่านล้อม ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวแล้วตอนนี้ ชายคนนั้นมีเพื่อนอีกสามคนที่ยืนล้อมเธออยู่ ภัทรา พยายามจะขัดขืน ร่างกายของเธอก็ดันไม่ตอบสนองเท่าไหร่นัก เธอถูกพาเดินออกมาจากด้านหน้ามุ่งตรงมายังลานจอดรถ หญิงสาวยังคงยื้อยุดกับชายคนนั้นตลอด
“ปล่อยนะ ไม่ไป ช่วยด้วยค่ะ”
เธอพยายามจะร้องให้คนช่วย ทว่า ชายคนนั้นดันบอกว่าเป็นแฟน แล้วทะเลาะกับเธออีก จนกระทั่งรถของ อัศวินผ่านมา แล้วจอดมองอยู่สักพัก ก่อนที่ตัวเขาจะลงจากรถ
“ขอโทษนะครับพี่ จะพาแฟนผมไปไหน”
ประโยคของเขาทำเอากลุ่มชายคนนั้นมองหน้ากันเลิ่กลัก แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนของ ภัทรา ด้วยซ้ำ
“ที่รัก ผมบอกคุณให้รอตรงนั้นไม่ใช่หรือไง แค่ผมมาเอารถแค่นี้ ต้องให้พี่เขามาส่งเลยเหรอ”
พออัศวินพูดจบก็รีบคว้าแขนของ ภัทรา มากอดแนบแน่น ส่วนภัทรา เธอพอจะจำได้ว่าผู้ชายปากหมาคนนี้เป็นใคร แต่ก็ไม่ได้โวยวาย ปล่อยให้ชายหนุ่มเล่นละครไปก่อน อยู่กับเขา ดีกว่าอยู่กับไอ้สามตัวนั้นเป็นไหนๆ
“ก็คุณไปเอารถนาน ฉันเลยโดนพี่เขาลากมา” น้ำเสียงอ้อแอ้ของคนเมา แต่สายตาก็หันไปมองสามคนนั้น
“ต้องขอโทษจริงๆ พี่นึกว่าน้องเขามาคนเดียว เห็นเมาเลยอาสาจะไปส่ง”
พูดจบก็เดินหนีไปทันที เหลือแค่ ภัทรา และอัศวินที่ยืนกอดแขนกันแน่น ในเมื่อพวกที่ไม่หวังดีไปแล้วก็ไม่จำเป็นที่ต้องเล่นละครต่อไปอีก
“ปล่อยได้แล้ว”
“โอโห ขอบใจสักคำก็ไม่มี ไม่น่าช่วย”
ภัทรา สะบัดตัวออกจาก อัศวิน แต่อย่างว่าเธอเมา การเดินก็ไม่ค่อยจะตรงทางสักเท่าไหร่ จน อัศวินที่ยืนมอง ส่ายหัว แล้วรีบดึงแขนเธอไว้
“ขึ้นรถ บ้านอยู่ไหนจะไปส่ง”
“อย่าบอกนะว่า จะมาไม้เดียวกับพวกนั้นอีก”
**เอ้....มันยังไงนะ ส่งเขาจริงๆใช่ไหม
- Writer
