ทาสรักคนพาฬ

Chapter​ 4 เรื่องเข้าใจผิด​ (1)

Chapter​ 4

เรื่องเข้าใจผิด​ (1)

บ้านพาณิชกุลย์ยามสามทุ่มเศษ...ไฟที่กลางโถงชั้นล่างยังคงส่องสว่าง ในโซนห้องครัวที่แยกเป็นครัวไทยและครัวฝรั่ง...เลียงสนทนาดังแว่วมาจากครัวไทย

"คุณป้านอนดึกอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอคะ"

"เรียกป้าพินก็พอจ้ะ ไม่ต้องคุณป้า"

ท่ามกลางเสียงจานกระทบกัน ยุพินหันไปยิ้มกว้างให้เด็กสาวคราวหลาน หลังจากมื้อเย็นที่ไร้เงาลูกชายคนโตของบ้าน จันทร์เจ้าเอยก็มาช่วยเก็บช่วยกวาดเพราะความเกรงใจ

หล่อนอยู่ฟรีกินฟรี ซ้ำยังไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครในบ้านหลังนี้ จึงเกรงใจหากจะไม่หยิบจับช่วยอะไร อีกทั้งยุพินก็อายุมากแล้ว หล่อนสงสารที่อีกฝ่ายต้องนอนดึกเกือบทุกวัน

"แล้วงานบ้านใครทำคะ ตึกตั้งห้าชั้น ทำคนเดียวคงไม่ไหวแน่"

"จ้างบริษัทข้างนอกเข้ามาทำจ้ะ ส่วนป้าก็รับผิดชอบแค่งานครัวกับช่วยคุณเหนือเลี้ยงลูก"

"ทำไมเขาไม่จ้างพี่เลี้ยงคะ"

"เขาไม่ไว้ใจใครจ้ะ กลัวจะมีคนทำร้ายลูกเขา"

จันทร์เจ้าเอยคลี่ยิ้มอ่อน หากแต่ถ้าเป็นหล่อน หล่อนก็คงจะกลัวเหมือนกัน เพระาข่าวมีมารายวันเรื่องพี่เลี้ยงทำร้ายเด็กเมื่อยามลับหลังพ่อแม่

"เอาละ เสร็จแล้ว"

จานใบสุดท้ายถูกเช็ดจนแห้งและคว่ำไว้บนชั้นแยกเอาไว้ก่อน ในขณะที่แก้วในมือจันทร์เจ้าเอยก็ถูกคว่ำลงในที่ของมันเช่นกัน

"เหลือแค่เก็บกวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ป้าพินไปนอนเถอะค่ะ ที่เหลือเอยจัดการเอง"

ยุพินทำท่าลังเล เพราะนั่นมันคือหน้าที่ของหล่อนตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว...อดสงสัยไม่ได้ นายของตนจ้างหญิงสาวตรงหน้าตำแหน่งอะไรกันแน่

"เงินเดือนเท่าไหร่กันเนี่ย เล่นแย่งป้าทำซะทุกหน้าที่แบบนี้"

"เขาจ้างเอยมาเป็นแม่บ้านด้วยค่ะ ควบกับงานเลขา"

จันทร์เจ้าเอยสวมรอยเสียเลย พูดทีเล่นทีจริง หล่อนคลี่ยิ้มไปให้อีกฝ่าย เป็นรอยยิ้มที่ยุพินเดาไม่ออกว่าพูดเล่นหรือพูดจริง

"ไปค่ะ ไปนอนนะคะ เดี๋ยวเอยจัดการแทน"

หล่อนรั้งแขนยุพินให้เดินออกไปข้างนอก และยุพินก็ทนการเซ้าซี้ไม่ไหว จึงยอมเดินออกไปเพื่อไปทางออกที่อยู่หลังบ้าน ทางที่จะพาไปสู่เรือนเล็กที่ถัดไปจากตัวอาคาร บ้านที่หล่อนอยู่คนเดียวมาหลายปี

ไฟจากห้องครัวที่ยังสาดแสงส่อง และเสียงกุกกักคล้ายกับมีคนทำอะไรอยู่ในนั้น ภีมพลเดินไปตามเสียง ที่จริงเขาจะลงมาทานมื้อเย็นที่ล่วงเลยมาแล้ว เพราะเห็นว่ามีแม่เลี้ยงคนใหม่มาร่วมโต๊ะ เขาจึงไม่ยอมมานั่งร่วมเพราะยังทำใจมองหน้าผู้หญิงใจร้ายไม่ได้

เขาคิดว่าเป็นยุพิน จึงร้องถามออกไปทั้งที่ยังไม่เดินเข้าไปในครัว

"มีอะไรเหลือบ้างครับป้าพิน"

".....!"

จันทร์เจ้าเอยชะงักมือที่กำลังกวาดเศษสกปรกบนพื้น...หันไปมอง ก็เห็นคนที่ตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่แรกพบโผล่

พรวดเข้ามาพอดี

"เอิง!"

เขาเผลอหลุดปากอุทานออกมา แววตาสื่อถึงความตกใจ เมื่อได้เผชิญหน้ากันอีกครั้งเขาก็ยืนขาแข็ง แววตาเข้มแข็งกร้าวจับจ้องมองคนที่กำลังมีท่าทีตกใจไม่ต่างกัน

แววตาฉายความชิงชังไล่มองหล่อนไปทั้งตัว​ กระตุกยิ้มคล้ายหยัน​ ภายใต้ชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อแขนยาวนั้น​ เรือนร่างที่เขาเคยได้สัมผัสมาหมดแล้ว​ ยกเว้น...มีเรื่องหนึ่งที่เขายังคงกังขา

ก็เพราะเมาเลยจำไม่ได้​ สรุปหล่อนกับเขามีสัมพันธ์รักลึกซึ้งกันจริงหรือไม่...นางฟ้าตัวน้อยที่เขาเฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูด้วยความรักใคร่​ ที่แท้ลูกใคร​ ความจริงที่คลุมเครือเมื่อนึกทีไรก็ปวดหัวใจทุกที

จันทร์เจ้าเอยเห็นท่าไม่ดี​ แววตาของเขาชวนตีได้ทุกเวลา​ หล่อนรีบเก็บกวาดแบบลวก​ ๆ​ คิดว่าการปลีกตัวไปจากตรงนี้และตอนนี้น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หล่อนนำอุปกรณ์เก็บกวาดไปซุกไว้ที่เดิม​ ก่อนจะเดินกลับมายังทางออก​ ตรงที่ภีมพลยืนขวางเอาไว้​ และดูท่าเขาจะไม่หลบเสียด้วย

"เธอต้องการอะไรเอิง กลับมาทำไม!"

".....?"

หล่อนยืนงง​ เอียงหน้ามอง​ เพราะเขาเรียกชื่อของหล่อนผิด​ ซ้ำคำถามก็ยังแปลก​ ๆ​ อีกด้วย

"พี่เหนือคงจะจำชื่อเอยผิด...ต้องเรียกว่าเอยนะคะ​ ไม่ใช่เอิง"

เพียงเท่านั้น​ เขาก็หัวเราะออกมาราวได้ฟังเรื่องตลก...เขาหัวเราะให้กับนักแสดงหน้าซื่อตาใส​ มันช่างน่าตลกสิ้นดีที่หล่อนทำทีเป็นไม่รู้จักกันมาก่อน

"ตลอดเวลาที่เธอหายไป​ เธอไปทำอะไรมาถึงความ จำเสื่อม​ล่ะเอิง หึ​ หัวกระแทกสมองเสื่อจนถึงขนาดจำผัวตัวเองไม่ได้!"

'อะไรของเขา?'​

แทนที่จันทร์เจ้าเอยจะโกรธ หากแต่หล่อนงุนงงมากกว่า​ ได้แต่คิดในใจ...เขาคงเสียใจจนเป็นบ้า​ ถูกเมียทิ้งจนสมองกลับ​ จนถึงขั้นจำผิดจำถูก​ ละเมอเพ้อพกหาคนที่จากไป​ เขาอาจมีปัญหาทางจิตร่วมด้วย​ หล่อนคิดไปเรื่อยเปื่อยพลางจับจ้องหน้าคมคร้ามที่ไร้ซึ่งรอยยิ้มแต่งแต้ม

"ถ้าพี่เหนือจะคิดว่าเอยเป็นผู้หญิงคนนั้น​ ​พี่เหนือคงจะเสียใจมากจนประสาทหลอน​ เอยว่าพี่เหนือควรไปพบหมอ​ ไปคุยกับหมอเสียบ้างก่อนจะเป็นโรคซึม...โอ๊ย!"

หล่อนร้องออกมาเมื่อเขากระชากร่างของหล่อนแล้วผลักจนแผ่นหลังชิดติดกำแพง​ กรงอุ้งมือขยุ้มลงบนปลายคางเรียว​ด้วยความกรุ่นโกรธ​ กับท่าทียั่วประสาทของหล่อน

เขาเกลียดชะมัด​ กับท่าทีที่ทำเป็นจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้​ หวังจะใช้ความใสซื่อปั่นหัวทุกคน​

"เธอคิดว่าพี่โง่นักรึไง​ คิดจะแกล้งทำเป็นสมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้​ เพื่อที่เธอจะได้รอดและจับตัวเอง​ใส่ตะกร้าล้างน้ำ ที่เข้ามาในบ้าน​ เธอมาในฐานะเมียใหม่ของคุณพ่อใช่มั้ย!"

".....?"

"ใช่มั้ย​เอิง!​ อย่าเงียบ​ ตอบ​ ตอบมา!"