บทที่ 2 ผู้ชายเอาแต่ใจ (5) - จบบท
1080 Words
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” รองประธานเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งสองคนตกอกอกใจหมด
“เอ่อ… ผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญคุณหมอกถามคุณดาเอง”
“ครับ” ขานรับโทนขรึม ตวัดสายตามามองภรรยาจอมเรื่องเยอะ เยอะตั้งแต่โรงเรียนยันเรื่องจิปาถะ ในห้องนี้มีพนักงานเกือบร้อย เขาเห็นหลายคนมองมาตรงนี้จึงกำข้อมือบางออกจากห้องอบรม เข้ามาในห้องประชุมฝั่งตรงข้ามที่ถูกปิดไว้
เมื่อเข้ามาถึงข้างในเขาปล่อยมือภรรยาทิ้งทันที “ว่ายังไง เมื่อกี้เธอมีปัญหาอะไรกับคุณสุวิทย์”
“คุณให้เงินมาเกินค่ะ ค่าขนมห้าสิบกล่องกล่องละห้าสิบบาท เป็นเงินสองพันห้าร้อย ค่าส่งสองร้อย บวกสามร้อยค่าแรงช่วยจัดเบรก รับคืนไปเถอะ ฉันไม่อยากเอาเปรียบคุณ”
นัยน์ตาคมคายหลุบลงมองแบงค์พันทั้งสองใบ เอือมระอานิดๆ มันก็แค่เศษเงินของเขา แทนที่จะเงียบแล้วรับๆ ไป ยังจะมาเรื่องมากอีก “ทิป”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณา”
“อืม”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณจะได้ไปเตรียมเนื้อหาอบรมพนักงานต่อ หรือไม่ก็ไปชิมเค้ก ว่าอร่อยสมทิปสองพันของคุณหรือเปล่า”
“ปากดีเข้าไป เดี๋ยว! ใครอนุญาตให้กลับ แล้วสรุปเรื่องโรงเรียนของลูกว่ายังไง” กายกำยำก้าวตามไปประกบแผ่นหลังบอบบาง ใช้มือผลักประตูให้ปิดลงตามเดิม ฝ่ายนั้นเบี่ยงกายหลบไม่ให้เขาแนบชิด ภูดิศแค่นเสียงหัวเราะ แม่คุณเอ๊ย! ทำเป็นหวงตัว มากกว่านี้ก็เคยทำป่ะ ไม่งั้นจะมีหนูขวัญได้ยังไง
นัยน์ตาคู่ใสไหวระริก ตื่นกลัว “ฉัน… คิดว่าเลือกโรงเรียนใกล้บ้านให้ลูกค่ะ”
“โรงเรียนแถวนั้นไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย โรงเรียนที่ฉันเลือกให้ดีที่สุดในย่านนี้แล้ว สังคมดีกว่าเยอะมาก ฉันเองก็เคยเรียนที่นั่น”
“แต่โรงเรียนที่ฉันเลือกก็ไม่ได้แย่นะคะ การเดินทางก็สะดวก ใกล้บ้าน ฉันไปรับไปส่งลูกทุกวันสบายๆ ฉันเองก็เคยเรียนที่นั่น” แย้งด้วยเหตุผล ตนเองเป็นคนเลี้ยงลูกย่อมมีสิทธิ์ตัดสินใจบ้าง
“แล้วคิดว่าชีวิตเธอกับชีวิตฉัน ชีวิตใครดีกว่ากันฮะ!” ตวาดเสียงเข้ม แม่ของลูกสะอึกไปชั่วขณะ เขาเชยปลายคางสวยกลับมามองหน้ากันตรงๆ นัยน์ตาคู่หวานขลาดเขลาแฝงลึกไปด้วยความไม่พอใจ ภูดิศแสยะยิ้ม “ฟังนะ ลูกของฉันต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด ไม่ใช่แค่สิ่งที่เธอเคยมีเข้าใจไหมดรุณี”
“สิ่งที่ฉันเคยมีมันแย่ตรงไหนเหรอคะ สังคมของเราก็สอนให้เป็นคนดีไม่น้อยไปกว่าสังคมของคุณ”
“แต่สังคมของเธอคนมาจากสถานะที่หลากหลาย ไม่มีเกรดแบ่งระดับเหมือนของฉันไง! ถ้าเลือกโรงเรียนนั้นก็จะอยู่ในสังคมลูกคนรวย พ่อแม่มีหน้าที่การงานสูง เป็นเจ้าคนนายคนกันทั้งนั้น เธอเองก็ได้ปีนขึ้นจากก้นครัวมาเจอคนพวกนี้ด้วยไง ไม่ดีเหรอ!”
จะบอกถึงว่า หล่อนโชคดีที่ได้อาศัยบารมีลูกอย่างนั้นใช่ไหม ดรุณีเจ็บแปลบกลางอก เสียใจที่เขาคอยดูถูกตนเองมาตลอด “ทำไมถึงจะต้องอัปเกรดตัวเอง ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ในสายตาของคุณฉันมัน… น่ารังเกียจมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ” หญิงสาวกะพริบตาปริบสบสายตาเขา น้ำใสๆ เอ่อล้นดวงตาคู่หวานรินไหลลงอาบแก้ม ว่าจะไม่อ่อนแอแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ ดรุณีสะอื้นน้อยๆ มองหน้าชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘สามี’ และ ‘พ่อของลูก’
“ก็…” ไม่ถึงขนาดนั้น เขาอยากตอบแต่พูดไม่ออก
“คุณแก้วคงเล่าให้ฟังแล้ว ถ้าคุณรังเกียจฉันนัก เรา… หย่ากันไหมคะ”
“…”
“สำหรับฉัน กระดาษใบนั้นมันไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่ว่าฉันจะทำตัวยังไง ไม่ยุ่งกับครอบครัวหรือชีวิตคุณมากแค่ไหน คุณก็มองฉันต่ำไม่เคยเปลี่ยน ฮึก… ฉันก็มีเท่านี้ ดีได้เท่านี้ เป็นแค่ลูกแม่ค้าจนๆ ถ้าคุณมองว่าฉันเป็นภาระมากขนาดนั้น เราก็หย่ากันเถอะ”
“อ๋อ! ที่พูดอย่างนี้ได้เพราะมีนายเคนอยู่แล้วทั้งคนงั้นสิ นักธุรกิจสองคนที่เป็นคู่แข่งบังเอิญได้เมียคนเดียวกัน คงตลกพิลึก!”
ใช่สิ ไอ้นักธุรกิจคนนั้นตามเฝ้าหล่อนทุกวันนี่นา ไปรับไปส่ง เข้าทางลูก เข้าทางดาริกา คงจะถูกใจกันทั้งบ้าน หรือไม่ก็คงได้กันไปหลายท่าแล้ว
สารเลว ดรุณียังคงร่ำไห้ ยกหลังมือเช็ดน้ำตาหลายครั้ง “คิดได้เท่านี้เหรอ! ฉันไม่น่าหลงรักผู้ชายเฮงซวยอย่างคุณเลย!”
“ว่าไงนะ เธอไม่เคยด่าฉันเลยนะดา!” เข้ามาขยุ้มหัวไหล่บาง
ดรุณีครางแผ่ว เจ็บแปลบๆ “ก็ด่าอยู่นี่ไง คุณ… มันเฮงซวย ใจดำ ปากร้าย”
บอกทั้งที่ยังร้องไห้ เสียใจที่ถูกเขาต่อว่าไม่เท่ากับเสียใจที่หลุดปากพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไป มันไม่สำคัญเลยสักนิด คนอย่างภูดิศมีผู้หญิงมากมายในชีวิต จะมาสนใจอะไรกับผู้หญิงที่เขาไม่แคร์ คุณน้ำหวานนู้น ดาราสาวคนสวยคบกันมาเป็นสิบปี ถูกเขาทิ้งหลายครั้งก็ยังรักและรอเขาเสมอ ดรุณีเช็ดน้ำตากี่ครั้งมันก็ยังไหลลงมาไม่หยุด
“เออ เฮงซวยก็เฮงซวย! แต่ฉันไม่ยอมหย่าให้เธอไปเสวยสุขกับคนอื่นหรอกนะ ฉันเท่านั้นคือคนลิขิตทุกอย่าง ไม่ใช่เธอ จำไว้!” ปล่อยมือออกจากไหล่ ร่างบางเซถอยหลังเล็กน้อยเกือบล้มลง แต่เคราะห์ดีที่เอื้อมมือไปจับขอบโต๊ะได้ทัน
ดวงตาคู่หวานฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา มองแผ่นหลังกำยำ เมื่อประตูห้องถูกเหวี่ยงปิดกายบางทรุดลงพื้นทันที คนใจร้าย เขาตราหน้าหาว่าหล่อนปล่อยให้ท้องเพื่อจับ ลงโทษด้วยการทิ้งๆ ขว้างๆ เจ็บมากขนาดนี้ เสียใจมากขนาดนี้ แต่ทำไมกันนะหัวใจหล่อนถึงยังรักเขา แค่เขาคนเดียวเท่านั้น
................................
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
- Writer
