บทที่ 2 ผู้ชายเอาแต่ใจ (4)
750 Words
แม่ค้าขนมหวานอยู่ในครัวครึ่งวันเพื่อทำขนมเค้ก ใบหน้าสวยๆ เปื้อนไปด้วยคราบแป้ง ใช้เวลาหลายชั่วโมงเค้กจำนวนห้าสิบกล่องก็เสร็จพร้อมส่งลูกค้า วันนี้น้องพนักงานลาหนึ่งวันจึงไม่มีคนออกไปส่งขนม ดรุณีรอน้องสาวกลับจากมหา’ลัยมาเฝ้าร้านถึงออกไปได้ เดินทางไกลมาถึงหน้าบริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ในไทย ดรุณีถอดหมวกกันน็อกคืนวินมอเตอร์ไซด์ จ่ายเงิน และเดินเข้ามาข้างใน
ใจหล่อนเต้นแรงตั้งแต่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งขนมแล้ว แอบกลัวว่าจะถูกเขาเรียกมาดุเรื่องโรงเรียนลูก ประตูกระจกด้านหน้าเปิดอัตโนมัติมีพนักงานรักษาความปลอดภัย คอยสังเกตการณ์ลูกค้าและพนักงานทุกคน ดรุณีประหม่าไม่กล้าสบตาใคร เพราะหลังจากถูกไล่ออกก็แทบไม่ได้เข้ามาเหยียบที่นี่อีกเลย บรรยากาศทุกอย่างยังเหมือนเดิม เร่งรีบ หลายคนก้มหน้าเดินไปที่ลิฟต์ให้ทันเข้างานช่วงบ่าย ดรุณีรู้จักทางในนี้ดีแต่ต้องเข้าไปติดต่อประชาสัมพันธ์เพราะถือว่าเป็นคนนอก
สาวประชาสัมพันธ์ยิ้มบางๆ ไม่ได้ใส่ใจแม้จะได้ยินผู้มาใหม่เรียกชื่อเล่นของตน
“ใครสั่งเหรอคะ ดิฉันจะได้โทรให้ลงมารับ” ถามส่งๆ ขณะนั้นก็มีลูกค้าหลายคนมาติดต่องาน
ดรุณีต้องเบี่ยงกายหลบให้สาวประชาสัมพันธ์ตอบคำถามลูกค้า ไม่สำคัญอะไร แค่มาส่งขนมเฉยๆ นี่นา ดรุณีเข้าใจดี
“นี่เธอ เมื่อกี้บอกว่าใครสั่งนะ” กลับมาถามอีกทีคราวนี้หน้าตาไม่ยิ้มแย้ม
“คุณหมอกสั่งค่ะ” ดรุณีตอบเป็นทางการมากขึ้น
“คุณหมอกสั่งด้วยตัวเอง หรือเลขาของเขาเป็นคนโทรสั่ง”
“คุณหมอกโทรศัพท์มาสั่งด้วยตัวเองค่ะ”
“จริงเหรอเนี่ย!” สาวประชาสัมพันธ์โทรประสานงานถามเลขาของรองผู้บริหาร เมื่อทราบจุดประสงค์ว่าจะเอาไปจัดเบรกอบรมช่วงบ่ายสองก็เครียด ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ยืนรอซะนาน เกือบไม่ทันแล้วไหมล่ะ “ได้ค่ะ ดิฉันจะรีบเอาขนมขึ้นไปให้นะคะ… อ๋อ ค่ะ ได้ค่ะ…”
พนักงานสาวหน้าชานิดๆ ตั้งใจจะนำไปส่งเองแต่เลขารองประธานกลับไม่ยินดี และสั่งให้สาวส่งขนมเป็นคนนำขึ้นไปด้วยตัวเอง ถึงแม้จะไม่พอใจแต่ก็ต้องทำตามหน้าที่ “ขออนุญาตแลกบัตรด้วยค่ะ”
“ฉันต้องเอาขึ้นไปส่งข้างบนเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ คุณสุวิทย์ไม่ได้แจ้งเหรอคะ ว่าคุณต้องช่วยจัดขนมให้พนักงานที่เข้าอบรมด้วย” อธิบายแล้วก็เร่งยิกๆ ขอบัตรประชาชน
กระดากหน่อยๆ แต่ดรุณีก็ต้องส่งบัตรประชาชนไปให้ ถือเป็นความโชคดีที่ประชาสัมพันธ์สาวไม่ได้สนใจอ่านชื่อและนามสกุล ส่งบัตรผู้เยี่ยมชมมาให้
“ชั้นสิบห้านะคะ คุณสุวิทย์รออยู่แถวนั้น รบกวนคุณรีบหน่อยนะคะ เพราะอีกสิบห้านาทีจะถึงเวลาเบรกแล้ว”
เมื่อขึ้นมาถึงโถงทางเดินแสนคุ้นเคย คุณสุวิทย์ยืนคอยอยู่แล้วรีบพาหล่อนไปยังห้องครัว ช่วยนำขนมออกจากกล่องวางบนจานที่มีน้ำเปล่า นม และขนมอีกหนึ่งอย่าง เป็นเซ็ตของว่าง หลังจัดเสร็จก็มีผู้ชายหลายคนมาช่วยยกเข้าไปในห้องอบรม พนักงานเข้าแถวมารับของว่างไปรับประทาน
“เหนื่อยหน่อยนะครับวันนี้”
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ”
“คุณหมอกมีอบรมพนักงานหลายเรื่องเลยครับ ตารางงานสัปดาห์นี้แน่นมาก”
“ค่ะ” ยิ้มแห้งๆ ไม่ได้อยากรู้เรื่องเขาสักหน่อย “ดาของตัวกลับร้านก่อนนะคะ วันนี้น้องดรีมเฝ้าร้านคนเดียว ส่วนเรื่องค่าขนมไว้ดามาเก็บวันหลัง”
รีบทัดทาน “อย่าเพิ่งไปครับ คุณหมอกเตรียมซองค่าขนมกับค่าแรงคุณดามาให้แล้ว”
ดรุณีพนมมือไหว้ แอบเปิดดูเล็กน้อยก่อนจะหยิบส่วนเกินส่งกลับคืน “เกินจากค่าขนมค่ะ”
เลขารีบยกมือบ๊ายบาย ไม่ขอรับคืน “ไม่ได้ครับ เงินคุณหมอก ถ้าจะคืนคุณดาต้องเอาไปคืนเองครับ”
หญิงสาวแฉลบสายตาไปมองสามี เห็นเขากำลังคุยกับพนักงานจึงไม่อยากเข้าไปรบกวน “ดาฝากคุณไปคืนเขาแล้วกันนะคะ”
“ผมไม่อยากโดนด่าครับ คุณดารับไปเถอะนะ คุณหมอกคงตั้งใจใส่เกินมาให้ เขาไม่รับคืนหรอก”
......................
ฝากติดตามด้วยนะคะ
- Writer
