บทที่ 3 (3) จบบท
746 Words
ดรุณีสบตาเขาแว็บเดียวเท่านั้นก็รีบส่งมือไปแย่งทุกอย่างกลับคืน ใจหล่อนเหมือนจะเต้นผิดจังหวะ ไม่ใช่เพราะตกหลุมรักหรือตื่นเต้นหรืออะไร แต่เพราะตนรู้จักผู้ชายคนนี้
“ผมอยากรับผิดชอบ อย่างน้อยก็อยากซื้อของทดแทนส่วนที่เสียหาย”
“ผักช้ำไม่กี่อย่างเองค่ะ ฉันไม่ถือโทษโกรธคุณหรอก”
“แต่ผมอยากรับผิดชอบนี่นา ให้พาส่งบ้านก็ได้ นะครับ”
บ้า ทำไมใช้สายตาแบบนี้มองหล่อน
ดรุณีลืมตัวเผลอเพ่งสายตาดุๆ เอ็ดภูมินทร์
“ไม่เป็นไรค่ะ บ้านฉันอยู่ตรงนี้เอง ขอตัวก่อนนะคะ”
ดรุณีไม่สนใจเสียงเรียก รีบเดินทั้งที่ยังเจ็บแขนเจ็บขาเข้าไปในซอย
“อย่าเพิ่งไปสิคุณ ใกล้แค่นี้ผมก็ไปส่งได้”
“เฮ้ย! คิดว่าขับรถหรูแล้วจะจอดตรงไหนก็ได้เหรอวะ รอนานแล้วนะ เคลียร์กันเสร็จแล้วก็รีบไปสักที คนเขาจะใช้ถนน” เสียงด่า เสียงแตรดังไปทั่วอาณาบริเวณ
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” หันกลับมาอีกทีสาวสวยก็เดินไปไกลแล้ว
ทางด้านดรุณีนั้นไม่สนใจแผล รีบเดินกลับบ้านเพราะกลัวภูมินทร์จะตามมาแล้วเห็นว่าตนเองเป็นใคร “ดรีม มาช่วยพี่ถือของที”
“ได้ค่ะ” สาวน้อยนักศึกษาส่งเสียงเจื้อยแจ้ว รีบวิ่งออกมา “เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมตามตัวพี่ดาถึงมีแผล”
“เข้าหลังร้านก่อนเถอะ” จับมือน้องไปคุยข้างใน กลัวเสียงจะรบกวนลูกค้า
“ถลอกเยอะเชียว หกล้มมาเหรอคะ ทำไมไม่นั่งวินกลับบ้าน”
“พี่โดนรถเฉี่ยวนิดหน่อยน่ะ อยู่หน้าปากซอยนี่เอง แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกดรีมไม่ต้องห่วง”
“น่าจะโทรเรียกดรีมให้เดินออกไปรับนะคะ แล้วเจ้าของรถเขาไม่รับผิดชอบอะไรบ้างเหรอ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน พี่ดาน่าจะด่าซะให้เข็ด จะได้ไม่ไปขับรถเฉี่ยวชนคนอื่นอีก เสียดายดรีมไม่อยู่ด้วย ไม่งั้นจะด่าให้เละเลย”
ดรุณีหัวเราะ ดาริกาก็ยังเป็นดาริกาคนเดิมที่รักความยุติธรรม และพูดอะไรตรงใจคิด
“หัวเราะทำไมคะ ดรีมจริงจังนะ เพราะพี่ดาใจดีเกินไปถึงมีแต่คนจ้องจะรังแก”
ทั้งสองวางถุงข้าวของลงบนโต๊ะ แยกของที่เลอะฝุ่นออกมาล้าง ส่วนผักที่ช้ำก็กลั้นใจเอาทิ้งถังขยะ
“เขาขอโทษและขอรับผิดชอบแล้ว จะพาไปหาหมอ จะซื้อของให้ใหม่ ทั้งจะมาส่งบ้าน แต่พี่เป็นคนปฏิเสธเอง”
ดาริกากลอกตาแรงมาก “พี่ดาก็เป็นซะอย่างนี้ ใจดีตลอด บางทีดรีมก็เบื่อพี่ดานะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
“เบื่อพี่ทำไม อย่าเบื่อเค้าเลยนะ” แกล้งกะพริบตาหวานใส่ให้ใจน้องละลาย
“เชอะ ไปนั่งรอเลย เดี๋ยวดรีมกลับไปเอากล่องพยาบาลที่บ้านก่อน จะได้แวะไปดูหมูอ้วนด้วยว่าตื่นหรือยัง”
“จ้ะ” ดรุณีนั่งรออยู่ด้านหลังเคาร์เตอร์คอยมองบรรยากาศแสนสงบในร้าน งานหลักๆ ของดรุณีกับดาริกาคือเช็คบิล สลับกับช่วยน้องพนักงานทำเมนูต่างๆ เครื่องดื่ม ขนม อาหาร เพราะทั้งสองจ้างพนักงานคนเดียวเท่านั้นสลับวันทำงานกัน ร้านเล็กแค่นี้ดูแลกันเองก็ทั่วถึงแล้ว ช่วงบ่ายวันนี้เงียบหน่อยมีลูกค้าไม่กี่โต๊ะ ออร์เดอร์ไม่มีอะไรมากแค่สั่งแค่เครื่องดื่มเท่านั้น นัยน์ตาคู่สวยก้มลงมองแผล ขณะรอก็หยิบสลิปรายจ่ายออกมาเก็บไว้ในลิ้นชัก จะได้เขียนบัญชีก่อนปิดร้านได้ถูก
ดรุณีสูดปากเบาๆ เจ็บใช่ย่อยเลย
กรุ้งง กริ้งงง มีเสียงลมปะทะโมเดลเปลือกหอยเหนือประตู ดรุณีละสายตาจากแผลตามร่างกายไปมองลูกค้าคนใหม่ แม้จะอยู่ในระยะไกลทว่าทั้งสองก็สามารถจำกันและกันได้
“พี่ดาคะ ยามาแล้วค่ะ ส่วนหนูขวัญยังไม่ตื่นนะคะ หลับปุ๋ยเลย” ทว่าขณะนั้นเองดาริกาก็เพิ่งเดินเข้ามาทางหลังร้าน ส่งเสียงเจื้อยแจ้วค่อนข้างดัง
ดรุณีเห็นสายตาของภูมินทร์แสดงความตกใจมากยิ่งขึ้น แม้จะไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ทำไม แต่ ณ วินาทีนั้นดรุณีมั่นใจ ว่าเขาจำชื่อหล่อนได้
- Writer
