บทที่ 4 (1)
974 Words
“สวัสดีค่ะ เชิญเลือกโต๊ะนั่งตามสบายเลยนะคะ ดิฉันจะนำเมนูไปให้ค่ะ” ยังไม่รู้สถานการณ์ ดาริกาวางกล่องพยาบาลลง ส่งเสียงไปยังด้านหน้าเคาร์เตอร์และหันกลับไปหยิบเมนู แม่ค้าคนสวยขายของเก่งยังยิ้มแย้ม ส่วนลูกค้าคนนั้นกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นและเบือนหน้าไปมองพี่สะใภ้
เธอคนนี้คือดรุณี เป็นพี่สะใภ้เขาอย่างนั้นเหรอ หนุ่มนักเรียนนอกรู้สึกอกหักทั้งที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
“ดรีม” เรียกน้องด้วยใบหน้าเจื่อนๆ ละอายใจเหลือเกิน
“มีอะไรคะพี่ดา” เอียงใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูมามองพี่สาว ส่วนสองมือยังค้นหาหวังหยิบโปรโมชั่นให้ครบทุกใบ
“คุณมีน ลูกชายคนเล็กของคุณแก้ว” บอกออกไปเท่านั้นมือของน้องก็ชะงักงัน มองชายแปลกหน้าที่ตนเองไม่เคยเจอมาก่อน สีหน้าดาริกาเปลี่ยนสีเป็นเข้มขึ้น รอยยิ้มแสนสดใสเมื่อสักครู่เลือนหายไปราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยยิ้มมาก่อน
ภูมินทร์ทอดสายตามองสองพี่น้อง เขาแทบไม่รู้จักสองคนนี้เลย ทั้งที่พี่ชายจดทะเบียนสมรสกับดรุณีมาหลายปี แม้กระทั่งหลานแท้ๆ เขาก็ยังไม่เคยเจอตัวจริงด้วยซ้ำเคยเห็นแค่ในรูปถ่าย ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลยถ้าหากน้องสาวของดรุณีจะมีสายตามึนตึงแบบนั้น
“สวัสดีครับ คุณดา คุณ… ดรีม”
“สวัสดีค่ะ มาถึงร้านเล็กๆ ของเรา ไม่ทราบว่าอยากกินเค้ก กินอาหาร อยากดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ หรืออยากมาหาเรื่องพวกเราเหรอคะ”
เปิดฉากตวาดใส่ทันที เพราะครั้งก่อนที่ ‘ดารินทร์’ พี่สาวคนโตมาก็ด่าเอาด่าเอาทั้งที่เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด
ภูมินทร์เองก็ดูเหมือนจะอึ้งไป แรงจริงด้วยโว้ย ไม่ใช่กล้าเถียงแค่แม่เขา แต่พาลคนในบ้านนี้ไปหมดเลยนี่หว่า
หนุ่มหล่อลนลานสะบัดมือปฏิเสธ ยกถุงของฝากในมือประกอบการอธิบาย “เปล่าครับ เปล่า ผมแค่แวะมาเยี่ยมหลานเท่านั้น”
“หนูขวัญอายุสองขวบเศษๆ แล้วนะคะ ไม่รวมเก้าเดือนที่แกอยู่ในท้องพี่สาวฉัน ไม่เห็นคุณสนใจจะมาเยี่ยมเลย”
“ดรีม” ปรามน้อง “อย่าเสียมารยาทสิ สวัสดีคุณมีนก่อน”
ถูกดุอย่างนั้นน้องสาวตัวดีกลับเชิดใส่ ดื้อเพ่งตามเดิม ยังไม่ยอมยกมือไหว้
ชิ! คงจะสะใจมากสินะที่ทำให้พี่ดาดุหล่อนได้
ดาริกาแยกเขี้ยวใส่อีตาหน้าขาวตัวขาว ผู้ชายอะไรโคตรขาวเลย ไฟดับเอาไปส่องแทนไฟฉายได้ไหมเนี่ย ถ้าใช้ส่องไม่ได้ก็แสดงว่าไม่มีประโยชน์!
“ดรีมขอตัวไปหลังร้านก่อนนะคะ แล้วจะมาทำแผลให้”
“ขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ เชิญนั่งก่อนค่ะ ฉันจะทำเครื่องดื่มไปให้” ลุกขึ้นยืนยากลำบาก ผายมือไปยังโต๊ะเล็กๆ ไม่ไกลจากเคาร์เตอร์ ภูมินทร์ยอมเดินไปนั่งอย่างสงบ ดรุณีมองตามแผ่นหลังนั้นก่อนสั่งน้องในร้านให้ชงกาแฟ ลงมือเพ้นท์หน้ากาแฟเสร็จสรรพก่อนเดินกะเผลกๆ ไปเสิร์ฟด้วยตัวเอง
“ขอบคุณครับ” หนุ่มหล่อลุกขึ้นมาช่วยรับแก้วกาแฟโดยไม่ลืมที่จะเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง
“ขอบคุณค่ะ”
“คุณน่าจะให้ผมพาไปทำแผลที่โรงพยาบาล” แอบเห็นว่ามีรอยถลอกหลายจุด ถูกทิ้งไว้นานจนเลือดเปรอะตามขอบแผล เจ้าหล่อนยังไม่ได้ทายาแต่อย่างใด
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้น้องสาวทำแผลให้ อีกวันสองวันคงดีขึ้น”
“ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกได้นะครับ”
“ค่ะ เอ่อ… ขอโทษนะคะ ที่เจอกันแต่ไม่ได้แนะนำตัว” ดรุณีหลบสายตา
“ไม่เป็นครับ ผมผิดเองที่ไม่เคยรู้จักหน้าคุณดา”
“…”
“ของฝากครับ ผมเพิ่งกลับจากอังกฤษ ไม่รู้จะซื้ออะไรมาให้ดี เห็นเสื้อผ้าน่ารักก็เลยอยากให้หลานได้ใส่” ภูมินทร์นำถุงของฝากขึ้นมาวางบนโต๊ะกาแฟ
“ขอบคุณนะคะ แต่ครั้งหน้าไม่ต้องก็ได้นะคะ คุณแก้วซื้อมาให้หลานบ่อยมากแล้วค่ะ”
“ผมเสียใจที่ไม่เคยมาทำความรู้จักคุณดาเลย ทั้งที่คุณก็จดทะเบียนสมรสกับพี่ชายผมหลายปีแล้ว” สีหน้าเขาค่อนข้างเจื่อน เช่นเดียวกับดรุณีที่ยิ้มไม่ออก
“คุณมีนอยู่อังกฤษ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจคุณดีทุกอย่าง”
“น้องสาวของคุณดา คง… เกลียดผมมากนะครับ”
“อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ น้องดรีมแค่เป็นคนใจร้อน จริงๆ ไม่ได้เกลียดคุณ”
ใจจริงอยากตอบว่าดาริกาเกลียดทุกคน แต่มันจะตรงเกินไป
หนุ่มหล่อหัวเราะแห้งๆ ดรุณีช่างโกหกไม่เนียนเลย
เกิดความเงียบปกคลุมทั่วอาณาบริเวณ ถ้าหากไม่มีเสียงเพลงเบาๆ ในร้านหรือเสียงลูกค้าบางโต๊ะคุยกัน เขาก็คงวางตัวไม่ถูก
ภูมินทร์ยกกาแฟขึ้นจิบลอบมองใบหน้าสวย ดวงตาของหล่อนกลมโตแฝงไปด้วยความเศร้า ล้อมรอบด้วยแพขนตาหนางอน ไร้มาสคาร่าอย่างสาวๆ ที่เขาเคยรู้จักชอบใช้กัน ผิวพรรณหล่อนเนียนใสเปล่งปลั่ง จมูกเล็กรั้นเชิดปลายไร้การศัลยกรรม เรียวปากจิ้มลิ้มมีสีพีชอ่อนค่อนไปทางซีด เวลาพูดก็แสนจะหวาน โดยรวมดรุณีถือเป็นผู้หญิงที่หวานมาก มีเสน่ห์อีกต่างหาก สวยขนาดนี้ทำไมพี่ชายเขาเมินนะ แหกตาดูบ้างไหมเนี่ย หรือใช้เท้ามองถึงไม่เห็นของสวยๆ งามๆ ตรงหน้า คิดแล้วหงุดหงิด!
- Writer
