SAY - JELLY 02 ลูกเตะ

1279 Words

วันต่อมา... มหาวิทยาลัย T คณะสัตวแพทย์ ตึก! ตึก! ตึก! “นั่นมันผู้หญิงเมื่อวานนิ” “ที่แข่งเจ๊ตสกรีนชนะพี่เซย์ป่ะ?” “นางเรียนที่นี่ด้วยเหรอไม่เห็นเคยเห็นเลย?” “เด็กใหม่หรือเปล่า?” “ปีหนึ่งอ่ะนะ?” “...” ขวับ! ฉันหันไปมองกลุ่มที่กำลังพูดถึงฉันอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปหรอกแค่รำคาญอยากให้เงียบปากสักหน่อย ฉันมาที่เรียนในระดับชั้นปี 4 ของคณะสัตวแพทย์ ความจริงฉันเรียนจบแล้วมีใบรับรองเรียบร้อยเพียงแต่เพราะต้องกลับมาแก้แค้นเลยทำเรื่องย้ายซึ่งทั้งหมดคือของปลอมโดยได้หยางฝาแฝดของหยินเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ก๊อก ๆ เมื่อมาถึงห้องเรียนฉันก็เคาะประตูนิดหน่อยเพราะเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของอาจารย์มาถึงแล้ว “เข้ามาได้” เสียงอนุญาตจากด้านในทำให้ฉันเปิดประตูเข้าไปทำให้คนในห้องหันมองฉันทันทีบางคนก็ทำหน้าตกใจเพราะว่าเรื่องของเมื่อวาน ไม่คิดเลยแหะว่าแค่ชนะผู้ชายคนนั้นได้จะเป็นที่จดจำขนาดนี้แล้วเขาคนนั้นละจะจำได้หรือเปล่า? “ขออนุญาตค่ะ” “เธอเป็นนักศึกษาที่ย้ายมาจากอังกฤษใช่ไหม?” อาจารย์หน้าห้องถามฉัน “ค่ะ” “เข้ามาสิแนะนำตัวกับเพื่อนหน่อย” ฉันเดินไปยืนหน้าห้องก่อนจะกวาดสายไปทั่วห้องก็พบกับ หยินที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาเรียนที่นี่อยู่ก่อนแล้วนั่นเอง “สวัสดีฉันชื่อเยลลี่ =_=” ฉันแนะนำตัวเองแค่นั้น “แค่นี้?” “ค่ะ” “อ่องั้นไปนั่งไปเถอะตรงไหนว่างก็นั่งได้เลยนะ” ฉันก้มหัวให้นิดหน่อยก่อนจะไปทางหยินที่มีที่ว่างอยู่ด้านหลังของเขา “มานั่ง...” ฉันเดินผ่านเขาที่ขยับที่นั่งให้ฉัน พรึ่บ!! “ใจร้ายฉันอุตส่าห์แบ่งที่นั่งให้” เขาหน้างอนิดหน่อยแต่ฉันไม่ได้สนใจและหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะมองไปด้านหน้าที่อาจารย์เริ่มสอน เมื่อวานนี้หลังจากที่แข่งชนะเจ๊ตสกรีนไปแล้วหยินก็ส่งข้อมูลของอาโปมาให้ฉัน และจากที่อ่านมาเขาใช้ชีวิตธรรมดาในมหาวิทยาลัยแต่เบื้องหลังก็เลวไม่ต่างจากพ่อเท่าไหร่นัก หน้ากากปลอม ๆ นั่นฉันอยากกระชากมันออกมาจัง อันดันนายนั่นชอบผู้หญิงที่ดูเข้าถึงง่ายแสนดีหวานน่ารังแกเพราะว่ามันเป็นโรตจิตไง ฉันต้องพยายามเขาหาเขาแม้ว่าสไตร์ของฉันจะไม่เข้ากับเขาเลยก็ตาม แต่ว่านี่แหละจุดอ่อนอะไรที่ฉันไม่เคยทำฉันจะทำกับเขาแค่คนเดียว.... พักเที่ยง เมื่อเรียนคาบแรกของวันเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องเรียนไม่รอหยินที่เรียกตามหลังมา วันนี้ฉันมีจุดมุ่งหมายคือทำความรู้จักกับอาโปไง “ลุงคะน้ำเปล่าหนึ่งขวด” “สิบห้าบาทจ๊ะ” ฉันซื้อน้ำเสร็จก็เดินเข้าไปหาเป้าหมายทันทีจะทำอะไรต้องช้า ๆ แต่รวดเร็ว งงไหม? ถ้างงก็งงต่อไปเพราะไม่อธิบาย พรึ่บ! ฉันเดินเข้ามากลางกลุ่มของเขาซึ่งมีนายเซย์นั่งอยู่ห่าง พวกเขาเป็นเรียนร่วมห้องเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันแต่ไม่ได้สนิทกันมากมายอะไรและเหมือนทั้งคู่จะเป็นคู่แข่งกันในหลาย ๆ ด้านแต่ไม่ว่าด้านไหนอาโปก็จะเป็นลองของเซย์เสมอ “ให้เราเหรอ?” อาโปถามเมื่อฉันส่งน้ำไปตรงหน้าของเขา “อืม ขอบคุณเรื่องเมื่อวานที่ช่วยรับเราเอาไว้อ่ะ ถ้าไม่ได้นายเราคงล้มไปแล้ว” เป็นประโยคที่ยาวมากสำหรับวันนี้แต่ก็นะมันก็เป็นหนึ่งในแผนเหมือนกัน “ไม่เป็นไรหรอกเราอยู่ใกล้เธอที่สุดนิ” “ไม่อยากเป็นบุญคุณรับไปเถอะ” “ขนาดนั้นเลยก็ได้ ขอบคุณแล้วกันนะ” หมับ! เขารับขวดน้ำเอาไว้แถมมือของเขายังจับมือของฉันไว้อีกขวดน้ำก็ยาวมันมาโดนมือฉันได้งงไหม หึ? เหยื่อติดกับเร็วเกินไปหรือเปล่านะ? เพราะฉันสวยเหรอ? แต่ก็ไม่เถียงนะ หึ “เราชื่ออาโปเธอล่ะ?” เขาหยิบขวดน้ำไปแล้วก่อนจะแนะนำตัวเอง “เยลลี่เราพึ่งย้ายมาเรียนน่ะ” “อ่อ ถึงว่าไม่เคยเห็นเลยเรียนอะไรเหรอ?” “สัตวแพทย์...” กึก! ฉันกำลังตอบคำถามของอาโปอยู่แต่ฉันก็สามารถรับรู้สายตาของใครบางคนที่กำลังมองมาและเมื่อฉันหันไปก็พบว่าเซย์กำลังมองอยู่เช่นกัน เขามีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่านะ? หรือว่าแค้นใจที่แพ้ฉันเมื่อวานถ้าจะไม่พอใจขนาดนั้นทำไมเมื่อไม่วานไม่เอาชนะฉันให้ได้ล่ะ? “เยล...เยลลี่!” “ฮะ! โทษทีนะ” ไม่ได้สิอย่างให้ใครมาทำลายสติ สมาธิของเธอเยลลี่ “ไม่เป็นไรเมื่อกี้มองไอ้เซย์เหรอ?” “อืม เขามองก่อนน่ะ” “บางทีไอ้เซย์มันอาจจะแค้นก็ได้นะปกติมันไม่เคยแพ้ใครน่ะ พอแพ้ครั้งแรกแถมยังเป็นผู้หญิงมันคงอายแหละ” เสี้ยมเก่งซะด้วย “เหรอแบบนี้เราจะเป็นอะไรไหมอ่ะ?” ฉันถามเขาเสียงอ่อยเหมือนว่ากำลังกลัวนายเซย์อยู่ “ไม่รู้สิแต่ถ้ามันทำอะไรเยลลี่ก็มาบอกเราได้นะ” อวดเก่งทั้งที่ไม่เคยชนะเซย์ได้เลยสักครั้ง “ได้สิ^^” “เอ่อ อืม -//////-” นานยิ้ม ๆ ทีฉันก็แทบอยากอ้วกเหมือนกันแหะ “งั้นเราไปก่อนพอดีมีเรียนบ่ายอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาโดยเดินผ่านโต๊ะของเซย์มา สายตาของเขาจับจ้องฉันตลอดเวลาเลย แม้ว่าบางครั้งเขาจะเหมือนไม่ได้มองถ้าเป็นคนธรรมดาคงรู้สึกไม่ได้หรอก พรึ่บ!! กึก! ฉันเดินออกมาจากโรงอาหารแต่ไม่รู้ตัวเลยว่าโดนเขาตามมาด้วยเร็วจังนะ “....?” ฉันไม่ได้พูดอะไรแค่ทำหน้าสงสัยเท่านั้น “เธอเป็นใคร?” เขาถามฉันแต่ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเขา ไม่ใช่เรื่องต้องยุ่งและวุ่นวาย “....” “เป็นใบ้เหรอ?” เขาพูดพร้อมยื่นหน้ามาถามฉันคนตรงนหน้าฉันคือเซย์ “...” “หรือเป็นพวกพูดน้อย เย็นชาอะไรแบบนั้น?” “...” “อืม ใช่สินะ” เขาพูดเองเออเอง “....” พรึ่บ!! ฉันพยายามจะเดินหนีเขาแต่เขาก็ยังตามมาและขวางทางเดินของฉันเอาไว้ “เธอเป็นใครพยายามจะเขาหาไอ้อาโปเหรอ?” เขามันคนฉลาดอยู่นิ “....” “หรือว่าชอบมัน?” “....” “แต่ไม่หรอกเพราะหน้าตาเธอฉลาดเกินกว่าจะไปชอบคนอย่างมัน” อืม ยอมรับว่าฉลาดแต่เขา “ไม่ควรเสือกของคนอื่นนะ -_-” “ว้าว! พูดแล้วแหะแต่อ้าปาดทีก็...หมาซะเหลือเกินเนอะ^^” กวนตีน นี่คือสิ่งที่ฉันรับรู้ได้จากเขา “....” “กลับมาเงียบอีกแล้วเธอนี่น่าสนใจดีนะ...แต่ตาต่ำไปหน่อยที่ไปยุ่งกับไอ้อาโป” เขาพูกหน้านิ่งเขาเองก็คงพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับอาโปบ้างแหละอย่างลืมสิว่าครอบครัวของเขาเป็นใคร “ถอยไป” “ม่ายยยยยยถอย....” ปัก!!! ทำหน้าตากวนตีนดีนักต้องโดนแบบนี้ ฉันแตะไปที่เป้ากางเกงของเขาอย่างแรง ก็บอกให้ถอยไม่ถอยเองนิ “....” “โอ๊ยยยย!!!เธอ!!!!” “เรื่องฉันจัดการเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง...” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านเขาออกมาไม่ได้สนใจว่าเขาจะนั่งทรมานเพราะลูกเตะของฉันขนาดไหน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more