SAY-JELLY 01 แพ้ครั้งแรก

1114 Words

บรื้น ๆ บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เมื่อฉันตกลงจะแข่งกับหยินแล้วก็ได้เวลาลงแข่งซึ่งในเกมนี้ผู้ชายคนนั้นก็ลงแข่งด้วยอีกแล้วและเหมือนเดิมคือเสียงเชียร์จำนวนมากที่ไม่ตกลงเลยผู้หญิงพวกนั้นไม่เบื่อหรือเหนื่อยกันบ้างหรือไงนะ? เมื่อสัญญาณตัวดังขึ้นฉันก็เร่งความเร็วฉันมันพวกไม่กลัวตายเพราะงั้นเลยขับไม่มีเบรกไม่ว่าจะรถหรือเรือฉันก็ขับมันด้วยความเร็วทั้งนั้นแหละ บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด “เซย์!!!!สู้นะคะ!!!อร๊ายยยยยยยย” เฮ้ออออ ถ้าแพ้บ้างก็คงจะดีนะ ฉันคิดอย่างนั้นก่อนจะเริ่มเร่งความเร็วโดยการแข่งขันจะมีทั้งหมด 5 ลำ ตอนนี้ฉันและผู้ชายที่ชื่อเซย์สูสีกันอยู่และตามด้วยหยินที่ไม่ได้ทิ้งห่างนัก ฉันมองข้างหน้าไม่ได้สนใจว่าใครจะมองหรืออะไรแค่ขับมันไปด้วยความเร็วผ่านจุดโค้งของเส้นสนามก่อนจะวนกลับมา ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด บรื้นนนนนนนนน!!! และแล้วฉันเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกแต่นายเซย์ก็ตามมาติด ๆ เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นแต่ถึงยังไงก็ถือว่าแพ้อยู่ดีนั่นแหละ “พี่เซย์แพ้ครั้งแรกเลย” “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอะ?” “นั่นสิไม่เคยเห็นมาก่อน” “มาแข่งครั้งแรกก็ชนะแล้วเหรอสุดยอดวะ!!” “สะใจวะไอ้เซย์มันแพ้ผู้หญิง” เสียงผู้หญิงผู้ชายต่างพูดกันไปต่าง ๆ นา ๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจและลงจากเรือทันทีก่อนจะ... พรึ่บ!! “อ๊ะ!!!” หมับ!!ฉันเดินผ่านหน้าอาโปก่อนจะแกล้งเข่าอ่อนนิดหน่อยแต่ดีที่เขารับฉันเอาไว้ทัน “เป็นไรไหม?” เขาถามฉัน “ไม่...ขอบใจนะ” ฉันบอกแค่นั้นก่อนจะผละออกและเดินออกมา วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกันเปิดเทอมค่อยว่ากันใหม่ หึ “เฮ้ย!!เยลรอด้วยดิ!!” เสียงของหยินวิ่งตามหลังของฉันมาติด ๆ สายตาของฉันเหลือบไปเห็นว่าเซย์กำลังมองฉันอยู่เหมือนกันแต่ฉันเลือกที่จะมองผ่านไป “....” ฉันยืนรอหยินสักพักก็เดินต่อการแข่งขันเจ๊ตสกรีนจบลงแล้วและฉันไม่รับรางวัลใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อย “ทำเอาพวกนั้นอึ้งเลยดิ” “....” “เธอแม่งสุดยอดวะรู้ป่ะว่าผู้ชายที่เธอเอาชนะได้คือใคร?” ฉันหันไปมองหน้าของหยินแต่ไม่ได้อะไรพูดอะไร ฉันมันพวกพูดน้อยแต่ถีบหนักน่ะสิ “...” “ชื่อเซย์อายุเท่าเราอยู่คณะแพทย์เป็นหนึ่งในลูกชายของดอกเตอร์โจเซฟ” อ่อ ฉันเคยได้ยินมาเหมือนกันลูกชายแฝดสี่ที่มากไปด้วยคุณภาพทั้งหน้าตา การศึกษาและจุดเด่นต่าง ๆ ความเก่งและฉลาดที่ไม่เป็นรองเพราะยีนส์มาจากพ่อแม่แบบเต็ม ๆ เพราะพ่อเป็นดอกเตอร์วิทยาศาสตร์ ส่วนแม่ก็เป็นแฮกเกอร์มือหนึ่งที่ทางการหรือไม่ว่าใครก็ต้องการตัวทั้งนั้น ไม่คิดว่าจะได้ที่นี่แหะ “อือ” ฉันตอบแค่นั้นก่อนจะเดินออกแยกออกมาเพื่อกลับหอพักของตัวเอง งั้นระหว่างกลับจะแนะนำตัวนิดหน่อยแล้วกันฉันชื่อเยลลี่ จะเรียกเยลก็ได้ตามใจ นิสัยก็อย่างที่ผ่านมารับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ผ่านไปซะชีวิตของฉันเหรอก็บัดซบเหมือนนางเอกนิยายทั่วไป แต่ฉันไม่ได้โง่และใจร้อนแบบนั้นหรอกพวกมันต้องฉิบหายแบบไม่มีคำว่าปราณี ตอนนี้ฉันเรียนคณะสัตวแพทย์พึ่งเทียบโอนมาจากอังกฤษและจะเริ่มเรียนในวันพรุ่งนี้ ส่วนเหตุผลที่เรียนสัตวแพทย์เพราะว่าฉันเชื่อใจสัตว์มากกว่าคนน่ะสิ หึ SAY ผมมองผู้หญิงที่ชนะเจ๊ตสกรีนไปลับสายตาเธอนิ่งมากทั้งที่ชนะแท้ ๆ แต่กลับไม่มีอาการดีใจหรือรอยยิ้ม หรือเดินและล้มใส่ไอ้อาโปซึ่งดูก็รู้ว่าเธอตั้งใจทำมันจะอ่อยไอ้อาโปหรือไงนะ? แต่นั่นมันไม่ใช่ที่ผมต้องสนใจสักหน่อย ที่ผมสนใจคือเธอที่เป็นคนแรกที่สามารถเอาชนะผมได้ ตั้งแข่งขันมาไม่ว่ากีฬาอะไรก็ตามผมไม่เคยแพ้ใครนอกจากบรรดาพี่น้องและพ่อแม่เท่านั้น ส่วนคนนอกไม่เคยเลย... แต่เธอยัยหน้าสวยเย็นชานั่นกลับเอาชนะผมได้เพียงในเวลาไม่กี่วินาที “ใครวะ?” เสียงเพื่อนของผมพูดขึ้นไอ้เจค “กูจะไปรู้ไหมก็อยู่ด้วยกันเนี่ย?!” ไอ้ทะเลตอบ “มึงอ่ะไอ้เซย์?” หาคำตอบไม่ได้ก็มาหากู “กูจะไปรู้ไหมเวลาพูดกันยังไม่มีเลยไม่รู้จะรีบไปไหน?” รางวัลการชนะก็ไม่เอาเหมือนเธอไม่ได้มาแข่งเพื่อเอารางวัล “แต่สวย ๆ แบบนั้นไม่เคยเจอที่มอเรานะเว้ย” “นั่นดิสวยขนาดนั้นกูไม่น่าพลาด” ไอ้พวกนี้มันชอบส่องผู้หญิงตามคณะต่าง ๆ เพราะงั้นก็ไม่แปลกที่พวกจะไม่คุ้นหน้าเธอ ถ้าไม่ใช่เด็กที่นี่ “ไอ้อาโปมึงรู้จักป่ะ?” ไอ้ทะเลหันไปถาม “ไม่อ่ะ” “กูคิดว่ารู้จักเห็นมึงคุยกับเขา” ไอ้เจคบ่น “ไม่รู้จักเธอจะล้มกูเลยช่วยไว้แต่เธอแค่ขอบคุณเท่านั้นแหละ แต่ว่า...” มันหยุดพูดก่อนจะยิ้มออกมานิดหน่อย แค่นิดก็เขินแล้วหรือไงวะ? “แต่ว่า?” “ผู้หญิงอะไรตัวโคตรหอมแถมยังเสียงเพราะอีก^^” “เชี้ยยย!!อยากดมขึ้นมาเลยวะ -,.-” ไอ้ทะเลทำหน้าหื่นกาม “เลิกคุยและแยกย้ายได้แล้ว” ผมบอกพวกมัน “แต่มึงโอเคไหมวะ?” ไอ้อาโปถามมันเป็นเพื่อน ๆ ในกลุ่มคณะแพทย์แต่ไม่ได้สนิทกับผมเท่าไหร่หรอกแค่กับไอ้เจคกับไอ้ทะเลผมก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว “เรื่อง?” “ก็มึง...แพ้ครั้งแรกแถมยังเป็นผู้หญิงอีกนิ?” “อ่อ เรื่องแค่นั้นมันธรรมดาชนะบ่อย ๆ มันก็น่าเบื่อเหมือนกันแหละ” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจนักผมเล่นกีฬาเพราะว่าชอบไม่ได้หวังแพ้ชนะอะไรหรอก “ดีแล้วกูกลัวว่ามึงจะคิดมากที่แพ้ผู้หญิง” “อ่อ ขอบใจแต่ทีหลังไม่ต้อง...ห่วงหรอกเพราะกูไม่ได้จะแพ้ตลอดไปซะสักหน่อย” ผมมองหน้ามันนิดหน่อยก่อนจะเดินออกมา แต่ว่าทำไมผมถึงสะบัดหน้าสวย ๆ ของผู้หญิงคนนั้นออกไปไม่ได้เลยนะ ยิ่งนึกถึงใจแม่งก็เต้นแปลก ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more