INTRO
646 Words
ชายหาด
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“พี่เซย์!!!!สู้ ๆ ค่า!!!”
“อร๊ายยยย!!!พี่เซย์เท่สุด ๆ ไปเลย สุดยอดมากค่า!!!!!”
ฉันยืนมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังแข่งขันเจ็ตสกรีนอย่างเมามันส์ ฉันนั่งมองมานานแล้วเขายังไม่แพ้เลยสักเกมเดียว แต่ก็ต้องยอมรับนั่นแหละว่าเขาเก่งและมีฝีมือจริง ๆ แถมยังแข็งแรงอีกต่างหากเพราะแข่งมาหลายเกมแล้วเขายังไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยหรือว่าพักเลย
หรือเป็นเพราะเสียงกองเชียร์สาว ๆ ที่ทั้งเต้นและร้องเรียกให้กำลังเขา ถ้าฉันเป็นคู่แข่งของเขาคงหงุดหงิดน่าดูเลยแหละ
“เหอะ!!” แต่เขาไม่ใช่คนที่ฉันต้องสนใจหรอก ฉันสนใจผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในกลุ่มกองเชียร์นั่นเขาชื่ออาโปลูกชายของคนทรยศนั่นเอง เขาก็หน้าตาดีแต่ดูธรรมดาเกินไปถ้าอยู่ร่วมกับผู้ชายคนนั้น แต่เรื่องหน้าตาไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจหรอกเพราะสิ่งที่ฉันต้องสนใจคือการแก้แค้นเท่านั้น ฉันมองอาโปก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์กระดก
พรึ่บ!!!
“สวัสดีขอเบอร์หน่อยได้ไหม?” อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งตรงข้ามฉันพร้อมกับส่งโทรศัพท์มาให้
“....” ฉันมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร
“คนสวยอย่าหยิ่งเลยนะพี่ขอดี ๆ”
“....” ฉันไม่ตอบและมองออกไปที่การแข่งขันเจ๊ตสกรีนต่อ
“เย็นชาซะด้วยแบบนี้พี่ชอบ...” หมับ! มันเอามือมาจับมือของฉัน
ปัก!!โครม!!!ฉันใช้เท้าถีบเก้าอี้ที่มันนั่งจนหงายหลังไป
“โอ๊ยยย!!เธอ!!!” หมับ!! มันลุกขึ้นมันและกระชากแขนของฉันอย่างแรงจนแดงไปหมด
“....” ฉันมองหน้านิ่งเพราะว่าเริ่มไม่พอใจ
“อยากเจ็บตัวใช่ไหมวะ?! คิดว่าสวยนักเหรอฮะ?!”
“...ปล่อย”
“เหอะ!!ชอบไอ้เซย์หรือไงเห็นมองอยู่นานแหละ”
“เสือกทำไมสนิทกันเหรอ?” นี่เป็นประโยคแรกที่ฉันเอ่ยออกไป มันเป็นใครมายุ่งทำไมไม่ได้สนิทกันสักหน่อย
“พออ้าปากก็ดี”
“การที่ผู้หญิงเงียบแปลว่าปฏิเสธไงทำไมยังไม่ไสหัวไป ทำไมยังเสร่อมายุ่งทำไมต้องมากระชากแขนคนอื่นพ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอ?” ฉันมองหน้าก่อนถามออกไป
“เธอ!!!”
“ถ้าสั่งสอนคงไม่เป็นแบบนั้นหรอก” หมับ! เสียงดังจากด้านหลังและแรงกอดที่คอของฉัน
“มึงเป็นใครวะ?” ไอ้คนขอเบอร์มันถาม
“เป็นเพื่อนสนิทเพราะงั้นพวกมึงไสหัวไปได้แล้ว” ผู้ชายข้าง ๆ ตอบเขาคือหยิน ที่บอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนของฉันทั้งที่ฉันไม่ได้นับว่าเขาเป็นเพื่อน =_=
“เหอะ!!!”
“ถ้าไม่อยากเจ็บก็ไปซะ...” แกร๊ด! หยินยกปืนขึ้นมาและจ่อหัวผู้ชายคนนั้น
“ของ...”
“ถ้าคิดว่าของปลอมก็ลองได้นะ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” คนนั้นรีบเดินออกไปทันทีแต่ปืนนั้นมันก็ของปลอมจริง ๆ นั่นแหละ ตาขาวขนาดนั้นยังกล้าปากดีอีก
พรึ่บ! ฉันเอามือของหยินออกก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม เสียเวลาชะมัดเลย
“ไปเล่นกันไหม?”
“....” เงียบคือคำตอบ
“เล่นเถอะฉันไปลงชื่อไว้แล้ว” หมายถึงแข่งเจ๊ตสกรีน
“....”
“นะเยลลี่นาน ๆ ทีจะได้เล่น”
“ถ้าชนะแล้วได้อะไร?” ฉันถามเพราะถ้าต้องเหนื่อยมันต้องได้ประโยชน์
“อืม...ประวัติไอ้อาโปดีไหม?”
“....”
“อย่างละเอียด...แบบโคตรละเอียดเลย”
“ดีล!” ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีหรือไม่รู้ประวัติของอาโปหรอกนะเพียงแต่อยากได้แบบโคตรละเอียดเท่านั้นในโลกนี้ไม่มีใครเก่งเรื่องข้อมูลเท่ากับหยินอีกแล้วแหละและที่สำคัญการจะเข้าหาใครสักหน่อยก็ควรสร้างภาพลักษณ์ที่จดจำหน่อยไม่ใช่เหรอ?
- Writer
