พูดจบก็กอดคอผมไว้แน่นหนาไม่ยอมให้วางตัวเธอลงง่ายๆ เวรแล้วไง... ผมยืดตัวยืนตรง ขยับแขนให้ตัวเธอกลับมาอยู่ชิดผมอีกครั้ง ก่อนก้มลงมองดวงหน้าใสสะอาดที่เปรอะหยดน้ำและกำลังซบอยู่กับอก บ้าเอ๊ย... ผมแพ้น้ำตาผู้หญิงโคตรๆ เลยด้วยสิ
ที่จริงเด็กนี่ก็น่าสงสารนะ ผมไม่แปลกใจเลยที่เธอจะมือหนักตีนหนักและพยายามป้องกันตัวเองขนาดเอากระทะออกไปตีหัวผมที่เธอคิดว่าเป็นขโมย เด็กผู้หญิงอายุเท่าเธอควรจะอยู่ภายใต้การปกป้องของพ่อแม่มากกว่า
ไม่ใช่พยายามทำตัวเข้มแข็งแล้วมาแอบร้องไห้ทีหลังแบบนี้...
เพราะไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยปรับโซฟาให้เอนหลังไปสี่สิบห้าองศาทั้งที่ยังอุ้มเด็กพิ้งค์กี้ไว้ปานลูกลิงเกาะพ่อลิงนี่แหละ -*- ทีแรกก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่พอกระเตงไว้นานๆ ก็ชักจะหนักขึ้นทุกที พอปรับโซฟาได้ที่ผมก็ทิ้งตัวลงนั่งโดยยังมียัยตัวเล็กแต่น้ำหนักชักจะเกินมาตรฐานนั่งซบอยู่บนตัก
ง่วงชะมัด...
เพราะความเพลียสะสมจากการเดินทางและ
