เพี้ยะ!
“ทำไมยุงเยอะแบบนี้นะ”
ฉันครางเสียงอ่อยหลังจากตบมือลงบนคอที่จู่ๆ ก็เจ็บแปล๊บเพราะแดร็กคูลาตัวจิ๋วที่พากันบินไปมาและพยายามกัดคอ กัดหน้า กัดเท้าข้างซ้ายของฉันที่ปราศจากถุงเท้าเหมือนเท้าขวา แต่ขนาดเท้าขวาฉันใส่ถุงเท้าอยู่มันยังพยายามจิ้มปากแหลมๆ ลงไปเลยอะ อูย... คันขนาด คันคั๊กๆ T.T
เพราะไม่มีปัญญาจะไปไหนประกอบกับตอนนี้ดึกมากแบบที่ไม่กล้าโทรขอความช่วยเหลือจากใคร ฉันเลยปูผ้าเช็ดตัวนอนอยู่ที่มุกหน้าบ้านคุณแทคกี้นี่แหละ อนาถตัวเองมากๆ ต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาต่างหมอน ผ้าห่มก็ไม่มีต้องเอาเสื้อคลุมจากในกระเป๋ามาห่ม ทั้งที่ในบ้านอากาศดี๊ดีแต่ข้างนอกตอนค่อนแจ้งแบบนี้กลับหนาวลากไส้ ยุงก็เยอะ
ปพิชญาช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร~
แล้วแบบนี้ฉันจะนอนหลับไหมน้า... ฮือ... สงสารตัวเองจัง ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพคนเร่ร่อนไร้บ้านด้วยนะ ป่านนี้พายคงนอนหลับสบายอยู่กรุงเทพฯ ในขณะที่พี่สาวมันอยู่บ้านตัวเอง
