บทที่29 ยังไม่เบื่อ
ออสตินมองไปที่มาวินที่กำลังนั่งทำแผลให้อบิเกลแล้วยังลุกมาเตรียมข้าวให้ที่โต๊ะอีก อบิเกลไม่ต้องร้องขอเพราะมาวินนั่นทำให้เองทุกอย่างเรียกว่าดูแลประดุจเจ้าหญิง เตรียมข้าวเสร็จก็เรียกอบิเกลให้มานั่งทาน ทานข้าวเสร็จก็เตรียมยามาให้
เพื่อนทุกคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจตรงกันว่าตอนนี้มาวินมันหลงรักอบิเกลจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วแต่มันยังไม่รู้ตัว
“จะนอนไหมจะไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้” ทานข้าวอิ่มอบิเกลก็มานั่งทำตาปรืออยู่ที่โซฟาจนมาวินเห็นเข้า
“มึงก็ให้เกลเข้าไปนอนในห้องสิวะ ข้างนอกเสียงดังจะนอนยังไงหลับลง” เกรทบอกมาวิน
“นอนข้างนอกนี่แหละทานยาไปแล้วไม่นานก็หลับ หมอบอกทานยาแล้วจะง่วงมาก” มาวินตอบแล้วลุกเข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้เกลนอนที่โซฟาใกล้ ๆ ตัวเอง
“ทำไมไม่ให้เขาไปนอนในห้องวะ มึงจะทรมานเกลทำไมกูไม่เข้าใจ” ไคโรพูดออกมาด้วยความเห็นใจคนป่วย
“หมอบอกอาจจะมีไข้ กูขี้เกียจเดินเข้าเดินอ
