บทที่42 แอบยิ้ม
“ยิ้มหน้าบานแบบนี้แสดงว่ามาวินมันให้ไปเที่ยวได้แล้วนะสิ” เกรทเดินเข้ามานั่งแทนที่มาวินที่ลุกไปสั่งอาหาร
“ก็ใช่นะสิ แต่รอบนี้แปลกให้ไปง่าย ๆวะ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่แอบกลัวใจวิอยู่เหมือนกันนะ” อบิเกลตอบพร้อมกับยิ้มไปด้วย
“ไม่ต้องกลัวถ้าไอ้วินมันได้ออกปากพูดแล้วมันไม่ผิดคำพูดหรอก” เกรทมองดูอบิเกลกับมาวินสลับกันดูแล้วสองคนนี้เหมือนกำลังมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้น
ทานอาหารกันเสร็จเกรทก็ลงไปลองสนามแข่งดูบ้าง เธออยากเป็นนักแข่งรถและกำลังเรียนรู้และฝึกซ้อมโดยมีเพื่อน ๆ ในกลุ่มเป็นคนดูแล ส่วนอบิเกลหนังท้องตึงหนังตาหย่อนบวกกับพึ่งผ่านกิจกรรมเร่าร้อนมาทำให้เธอนอนหลับอยู่ที่โซฟา สายตาอ่อนโยนถูกมองมาที่ร่างบางที่กำลังนอนนิ่งมาจากผลงานของตัวเอง
“มึงจะมองอะไรหนักหนา”
“มึงนี่ยุ่งกับกูตลอดเลยนะไอ้ไคโร”
“หยอก ๆ พูดนิดพูดหน่อยของขึ้นตลอดเม้นมารึไง”
“พูดบ้าอะไรของมึงไร้สาระฉิบ”
“ไอ้วิน มึงว่
