บทที่27 อย่าใส่ใจคำพูดให้ดูที่การกระทำดีกว่า
“มึงเข้าไปดูเกลเถอะ พยาบาลเขาออกมาเรียกแล้ว” เกรทดันตัวมาวินที่ให้เข้าไปในห้อง
“จะลุกขึ้นมาทำไม” พอเข้าก็เห็นร่างบางกำลังยันตัวเองลุกขึ้น
“วิน หิวน้ำ” เสียงแหบแห้งเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบา
“รอเดี๋ยว” มาวินเดินออกไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับขวดน้ำ
“กินน้ำแล้วก็กินยาต่อเลย” มือหนายื่นเม็ดยาที่หมอได้จัดเอาไว้ให้
“เดินยังไงให้รถเฉี่ยวได้วะ”
“เฮอะ! ไม่ว่าสักวันจะตายไหมถามจริง ๆ เถอะ”
“แล้วเธอไม่ก่อเรื่องสักวันมันจะตายไหมเกล” เสียงเข้มกระแทกกลับ “ยังปวดหัวอยู่ไหม” พอมองเห็นใบหน้าซีดก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก็ยังใช้น้ำเสียงห้วนเอ่ยถาม
“ปวดอยู่นิดหน่อยแต่ไม่มาก” เกลเอ่ยตอบเสียงเบา
“ร้องไห้เหมือนจะตายแผลแค่นิดเดียว” มาวินบ่นอย่างไม่จริงจังหนัก
“ก็ตกใจเลือดอ่ะ มันไหลออกมาเยอะจนจะเป็นลมเลยนะ”
“จะลุกได้ยังจะได้กลับสักที เสียเวลากับเธอมานานแล้วรู้ไหม”
“ถ้
