บทที่ 10
“พี่แจ็ครู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
เขาไหวไหล่ “ก็ลัคกี้พูดเองนี่ไม่ใช่เหรอว่าชอบอยู่ในห้องสมุด พี่แค่เดาเอาว่าเธอต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ”
“พี่ไม่มีเรียนเหรอคะ?”
ลัคณาช้อนตามองเขาแล้วหรุบตามองต่ำด้วยความประหม่า หัวใจเต้นแรงผิดปกติเพราะไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอจอมทัพอีกครั้ง เพราะเธอทำใจตั้งแต่กลับไปถึงห้องพักแล้วว่า เรื่องเมื่อคืนที่ผ่านไปมันก็คงเป็นแค่เพียงความฝัน ขณะนั้นร่างสูงหย่อนตัวลงนั่ง แต่เขานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาวซึ่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอ่านหนังสือ
“ตอนนี้ไม่มี...อีกสองชั่วโมงถึงจะมีเรียน พี่แค่อยากมาหาเธอ”
“คะ?...มาหาฉัน?”
เขาพยักหน้าพลางประสานมือทั้งสองไว้บนโต๊ะ ลัคณาอดที่จะเหลือบมองนิ้วทั้งห้าของเขาไม่ได้ มันทั้งหนาใหญ่และแกร่ง ทำให้หญิงสาวอดนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนตอนที่นิ้วของเขาลากไล้สัมผัสตัวเธอ นพอนึกถึงก็ขนลุกซู่และแอบตื่นเต้นอยู่เงียบๆ
“เมื่อเช้าเธอออกไป
