บทที่ 9
“ลัคกี้...บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าเมื่อคืนหล่อนหายไปไหน?”
เสียงของอัญชัญที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ลัคณาซึ่งพึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนที่ตอนนี้มีเพียงเธอและเพื่อนสนิทอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น พอถูกเพื่อนซักไซ้ไล่เรียงตั้งแต่เช้าหลังจากเมื่อคืนเธอรู้ตัวดีว่าปล่อยให้อัญชัญนั่งรออยู่ที่ผับหญิงสาวก็ทำสีหน้าแทบไม่ถูก
“เมื่อคืนเหรอ...เอ้อ...อ๋อ...ฉันมึนหัวมากเลยรีบกลับก่อน”
“อ้าว! แล้วทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะ นี่หล่อนปล่อยให้ฉันนั่งรอหล่อนอยู่ที่ผับจนผับปิดเลยนะ...ฮ๊าว...นี่ฉันง่วงมากเลยนะลัคกี้”
อัญชัญบ่นและทำสีหน้าไม่ค่อยดีซึ่งลัคณาก็รู้ว่าเธอทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอย่างนั้นและมันก็เป็นธรรมดาที่เพื่อนจะต้องโกรธอย่างแน่นอน
“ขอโทษนะอัญ...คือฉันน่ะมึนหัวมาก ฉันคงดื่มไวน์เยอะ ฉันอ้วกแตกด้วยนะ มันเลอะเทอะไปปหมดทั้งตัวฉันเลยไม่กล้ากลับเข้าไปหาอัญ”
“แค่โทรบอกก็ไม่มีเว
