แอบรักรุ่นพี่

จอมทัพ รุ่นพี่ปีสี่ นักฟุตบอลชื่อดังของมหาวิทยาลัย ลูกชายนักธุกิจพันล้าน เจ้าอารมณ์และชอบเอาชนะ รสนิยมทางเพศติดซาดิสต์นิด ๆ เขาไม่คิดว่าจะมาตกหลุมรักสาวแว่นรุ่นน้องปีหนึ่ง ทั้งที่ในสายตาคนอื่นหล่อนเป็นผู้หญิงหน้าจืดไร้เสน่ห์แถมห่างกับเขาในเรื่องฐานะเป็นอย่างมาก แต่ความดื้อรั้นและอวดดีของหล่อนต่างหากที่ทำให้เขาอยากเอาชนะและเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง “นี่เมื่อไหร่หล่อนจะเลิกใส่แว่นสวมกระโปรงยาวอย่างนี้ซะที่นะยัยลัคกี้ รู้ไหมว่ายิ่งนับวันฉันก็เหมือนเดินกับป้าในมหาวิทยาลัยเข้าไปทุกที แล้วนี่อะไรยะ มาเที่ยวทั้งทีหล่อนต้องหัดใส่คอนแท็คเลนส์ซะบ้างนะ” อัญชัญบ่นกระปอดกระแปดขณะนั่งจิบไวน์ในผับแห่งหนึ่งที่หล่อนเคยมาอยู่เป็นประจำ และครั้งนี้หล่อนไม่ได้มาคนเดียวแต่ยังกระเตงเพื่อนสนิทอย่าง ลัคณา ซึ่งหล่อนเรียกติดปากว่าลัคกี้ สาวหน้าใสเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยปีหนึ่งที่กำลังมองลอดผ่านแว่นตาแล้วยิ้มแหย ๆ กับคำติเตือนของอัญชัญซึ่งหล่อนถือว่าไม่ได้ทำให้เจ็บอกเจ็บใจ ตรงข้ามหล่อนชินเสียแล้วกับนิสัยของเพื่อนสนิทที่ยอมคบกับสาวเรียบร้อยแต่หัวใจว้าวุ่นอย่างเธอ เธอไม่สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันนั้นสักนิดแถมยังตอบกลับด้วยเสียงหวานใส “ป้าที่ไหน นี่พวกเราพึ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งเองนะ ดูพูดเข้าซี ฉันก็ใส่แว่นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะอัญ” “ไม่เห็นน่ารักเล้ยให้ตายเถอะ เปลี่ยนเป็นสาวสวยบ้างซียะ หน้าตาหล่อนก็ออกจะน่ารักแต่ชอบทำตัวเป็นป้า วัน ๆ อ่านแต่หนังสือ แล้วนี่ฉันชวนหล่อนมาเที่ยวนะยะ นี่มันผับไม่ใช่ห้องสมุดในมหาวิทยาลัย ต้องปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาซะบ้าง ไม่ใช่ทำเจี๋ยมเจี้ยม แบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะมาจีบล่ะยะหล่อน” “ที่มานี่อัญแค่อยากจะมายั่วผู้ชาย?” “โอ๊ย! ชู่ว! ...เบา ๆ หน่อยซี นั่นน่ะมันจุดประสงค์หลัก จุดประสงค์รองแค่มาอวดความสวยเท่านั้น” ลัคนาเบ้ปากแต่เธอไม่เคยโกรธเพื่อนสนิทเวลาถูกลัคณาตอกกลับมาอย่างซื่อใส แค่ส่ายหน้าเหมือนเอือมระอาแต่แล้วสายตาของหล่อนกลับกวาดไปเห็นอะไรบางอย่างที่จุดความสนใจ “เฮ้ย! ลัคกี้...หล่อนดูนั่น” “อะไร...ผู้ชายเหรอ?” “เอ๊า...นังลัคกี้นี่...เออ...ก็ผู้ชายนะสิยะ แต่ที่มันน่าสนใจมากกว่านั้นก็เพราะว่านั่นน่ะเป็นรุ่นพี่ปี่สี่คณะวิศวะที่อยู่ทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัยไง...อืม???” “อะไร...เธอมองหาอะไร?” ลัคณาถามเพราะเห็นเพื่อนสนิททำท่าเมียงมองไปยังกลุ่มผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้บาร์เครื่องดื่มท่ามกลางแสงไฟและเสียงเพลงที่เปิดคลอไปด้วย ผับแห่งนี้ไม่เน้นเสียงดังสนั่นและลูกค้าส่วนใหญ่เป็นกลุ่มลูกคนมีสตางค์แถมหน้าตาดี ลัคณาทำท่าครุ่นคิดเหมือนหล่อนกำลังมองหาอะไรบางอย่างในกลุ่มคนกลุ่มนั้นอย่างจริงจังก่อนจะตอบลัคณากลับไปว่า “ฉันกำลังมองหารุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ ปกติเขาจะมากับกลุ่มนี้นะ อืม...แต่คืนนี้ฉันไม่ยักเห็นเขามาด้วยแฮะ” “ใครเหรอ?” “ก็พี่จอมทัพ สุดหล่อสาวกรี๊ดทั้งมหาวิทยาลัยคนนั้นนะซี” “พี่จอมทัพ...นักฟุตบอลประจำมหาลัยคนนั้นน่ะเหรอ” ลัคณาทำท่านึกได้ ก็จะไม่ให้เธอนึกออกอย่างรวดเร็วได้อย่างไรในเมื่อคนที่อัญชัญกล่าวถึงคือคนเดียวกับรุ่นพี่ที่เธอแอบปลื้มเขาอยู่ ลัคณาจดจำได้แม่นมั่นว่าจอมทัพหน้าตาเป็นอย่างไร หล่อเหลาและสมาร์ทขนาดไหนและที่สำคัญไม่มีสาวคนไหนในมหาวิทยาลัยไม่รู้จักรุ่นพี่ชื่อดังคนนี้ ขณะนั้นอัญชัฯ ก็พูดต่อพร้อมทำหน้าฝันหวาน “อืม...พี่จอมทัพนะทั้งหล่อเข้ม เรียนเก่งกีฬาเด่น ผู้ชายอะไรจะเพอร์เฟ็คปานนี้ พูดแล้วก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้เลยว่าถ้าฉันได้เป็นแฟนของเขาแล้วมันจะเป็นยังไง” “เธอชอบคนหน้าตาแบบนั้นเหรออัญชัญ แต่จะว่าไปเขาก็หน้าตาดีอยู่นะ” “จะไม่ให้ฉันหลงใหลเขาได้ยังไง ก็เขาน่ะเป็นลูกครึ่งหลายเสี้ยว ทั้งเกาหลีไทยอเมริกัน นี่เขาดังขนาดนี้ผู้หญิงทั้งมหาลัยฝันถึงกันทั้งนั้นสงสัยมีแต่หล่อนคนเดียวมั้งลัคกี้ที่ไม่เคยฝันถึงผู้ชายคนไหนเลยน่ะ” อัญชัญกระแนะกระแหนแต่ลัคณากลับส่ายหน้าแล้วตั้งใจจิบไวน์ซึ่งสำหรับเธอแล้วรสชาติมันปะแล่ม ๆ ต่อ ปกติเธอไม่เคยลองของพวกนี้แต่เพราะขัดใจเพื่อนสนิทไม่ได้เลยต้องมาเที่ยวผับเป็นเพื่อนอัญชัญเพราะกลัวว่าหล่อนจะเหงา ลัคณาเป็นสาวน้อยที่มาจากต่างจังหวัด ครอบครัวของหล่อนอยู่ในระดับปานกลาง พื้นเพก็ไม่ได้เป็นคนโก้หรูและมีนิสัยชอบเก็บตัวเงียบ ๆ ทั้งที่หน้าตาของเธอสะสวยเข้าขั้นดาวมหาวิทยาลัยแต่เธอกลับไม่ยอมเข้าประกวดประขันช่วงชิงตำแหน่งกับใครเพราะความขี้อายเลยเป็นสาวแว่นชอบเข้าห้องสมุดอยู่เป็นประจำมากกว่าจะเดินนวยนาดแต่งตัวอวดความมีฐานะแข่งกับเพื่อนคนอื่น ดูแล้วเหมือนว่าจะน่าเบื่อด้วยซ้ำแต่ด้วยนิสัยไม่ขัดคอใครและพูดจาไม่กระโชกโฮกฮากทำให้คบเป็นเพื่อนสนิทกับอัญชัญที่ชอบส่งเสียงดังและชอบทำให้หนุ่ม ๆ สนใจแม้หน้าตาจะสวยน้อยกว่าลัคณาอยู่มากโข “ระวังเถอะนะลัคกี้ อยู่แบบนี้นี่ถ้ามีผู้ชายมาจีบเดี๋ยวหล่อนจะไปไม่เป็น” “คงไม่มีใครจีบผู้หญิงจืด ๆ อย่างฉันหรอกอัญ” “อะไรเนี่ย...นี่ยอมรับเหรอยะว่าตัวเองไม่มีอะไรดึงดูด” อัญชัญยังแซะไม่เลิกแต่สักครู่ลัคณาก็วางแก้วไวน์ลงแล้วบอกเพื่อนของเธอว่า “อัญ...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ สงสัยจะดื่มน้ำเยอะเกินไปอ่ะ” “เออ...รีบไปรีบมานะยะ หรือถ้าไม่รีบฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่ล่ะ” อัญชัญโบกไม้โบกมือทำสัญญาณให้เพื่อนสาวลุกขึ้นไปห้องน้ำขณะที่สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่กลุ่มของหนุ่ม ๆ รุ่นพี่ ลัคณาลุกขึ้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองโงนเงนเล็กน้อยเพราะจิบไวน์เข้าไปหลายอึกแถมตามด้วยขนมหวานที่เธอโปรดปราณโดยไม่รู้ตัวว่ามันทำให้เมาและมึนเร็วขึ้น แก้มของเธอเป็นสีแดงเรื่อแต่อัญชัญก็ไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่มองหนุ่ม ๆ ไม่วางตา