ตอนที่ 3
1491 Words
EP 3
เขาก้มหน้าต่ำลงมาหา ดวงตาสีทองตรึงดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา หล่อนไม่เคยอยู่ชิดใกล้กับผู้ชายคนไหนมากเท่านี้มาก่อนเลย
“คุณ... จะทำอะไร...”
ดวงตาของหล่อนมีแต่ความประหม่าและตื่นกลัว ไม่เหลือความอวดดีแม้แต่น้อย แก้มนวลแดงระเรื่อ เมื่อริมฝีปากหยักสวยของผู้ชายหล่อจัดเคลื่อนเข้ามาชิดใกล้
“ลงโทษแบบเจ้าชายทะเลทรายยังไงล่ะ”
เขา... หมายถึงอะไรนะ
มะลิยังไม่ทันจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ลำคอระหงของหล่อนก็ถูกกอบกุม จากนั้นเขาก็ประกบปากลงมาหาอย่างรวดเร็ว สัมผัสของเขาทั้งดุดัน หนักหน่วง และแสดงความเป็นใหญ่ของเพศชาย
หล่อนขัดขืน ผลักไส แต่จุมพิตจากเจ้าชายทะเลทรายช่างดุดันเสียเหลือเกิน ไม่ช้า ร่างกายของหล่อนก็อ่อนระทวย ปากอิ่มที่เคยเม้มแน่นและส่ายหนี ตอนนี้ถูกดูด ถูกบดคลึงด้วยความหิวกระหาย สองร่างเคลื่อนไหวกอดรัด แรงปรารถนาที่ปะทุคุกรุ่นมาตั้งแต่แรกสบประสานสายตากำลังครอบงำทุกสิ่งทุกอย่าง
ลิ้นใหญ่แลบออกมาตวัดไล้เลียกลีบปากอิ่ม ก่อนที่จะดุนดันเข้ามาภายในอุ้งปากสาว หล่อนตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความเจนจัดของเจ้าชายเถื่อนมีอำนาจรุนแรงเหลือเกิน รสจูบดุดันของเขาทำให้หล่อนลุ่มหลงในความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ฝ่ามือเล็กที่เคยดันแผงอกกว้างเอาไว้ ตอนนี้ไต่ขึ้นไปตามลำคอแกร่ง ก่อนจะโอบกอดเอาไว้ และเผยอปากจูบตอบเจ้าของทัณฑ์จุมพิตด้วยความเต็มใจ
“อา...”
นั่นเสียงของหล่อนเหรอ... ใช่ไหม... ทำไม... หล่อนถึงส่งเสียงแบบนั้นออกไปล่ะ
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเสียงครางของตัวเองหลุดออกจากลำคอ ความอับอายขายหน้ากระชากสติสัมปชัญญะให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว
“อย่า...”
เสียงคัดค้านของหญิงสาวเจ้าของอุ้งปากที่หวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าดังแว่วมาเข้าหู และมันก็มีอำนาจพอที่จะช่วยเรียกสติของเจ้าชายหนุ่มให้กลับคืนมา
ทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงัก เซรีมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอระหงที่ตัวเองเพิ่งจะดูดกัดทันที ก่อนจะรีบคลายอ้อมแขนออก และถอยออกห่างร่างอวบอัดเต็มไม้เต็มมือนั้นอย่างรวดเร็ว
นี่เขา... ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย?
เซรีมสบถออกมาเสียงดัง ทั้งโกรธทั้งโมโหตัวเองที่ปล่อยให้ความรู้สึกชั้นต่ำแบบนั้นเข้ามาครอบงำ หล่อนเป็นเมียเก็บของน้าชาย และเขาก็ไม่ควรจะแตะต้อง
แต่ทำไม... ร่างกายของเขาถึงอยากได้หล่อนนักหนานะ
เจ้าชายหนุ่มยกมือขึ้นเสยเส้นผมของตัวเองอย่างหงุดหงิด เขาใช้เวลาเกือบนาทีเพื่อควบคุมจังหวะการหายใจของตนเอง ก่อนจะเค้นเสียงราบเรียบออกมาคล้ายกับก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาใหม่”
มะลิก้มหน้างุด หน้าร้อนผ่าว แต่ไม่ใช่แค่ที่ใบหน้าอย่างเดียวที่ร้อนราวกับถูกนาบด้วยถ่านติดไฟ แต่อวัยวะบางอย่างที่อยู่กึ่งกลางลำตัวก็ร้อนรุ่มไม่ต่างกัน
“ไม่จำ... เป็น... เพราะถึงยังไง ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรสนใจ เพราะฉันจะกลับมาพร้อมกับทนายความ และตำรวจ”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา มองผู้ชายเจ้าของจุมพิตดุดันด้วยความตื่นตกใจ
“คุณ... จะพาตำรวจมาทำไมคะ”
“หึ... พรุ่งนี้เธอก็จะรู้ ฉันไปละ”
แล้วเจ้าชายจากแดนทรายก็หมุนตัวเดินลงบันไดบ้านไป หล่อนมองร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นไปในรถ ก่อนที่รถสปอร์ตราคาแสนแพงจะแล่นออกไปจากลานหน้าบ้าน
“ฉัน... ไม่ยอม...”
ร่างสาวสั่นเทา ขณะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้อีกครั้ง ภายในอกเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ฮัสซัน น้าไม่มีวันยอมเสียหนูไปอย่างแน่นอน น้าจะสู้...”
แม้ว่าคู่ต่อสู้ของหล่อนจะเป็นเจ้าชายเถื่อนจากดินแดนทรายอันไกลโพ้นก็ตาม
เขาหล่อ เขามีเสน่ห์ และแสนอันตราย รวมถึงเงินในกระเป๋าก็มีมากมายเท่ากับเม็ดทรายในบ้านเมืองของเขา แต่หล่อนจะไม่ยอมแพ้ ต่อให้ต้องแลกด้วยลมหายใจก็ตาม
หลังจากพาฮัสซันเข้านอนเรียบร้อยแล้ว มะลิก็รีบโทร.หาญาติผู้ใหญ่ที่เหลือเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ด้วยความร้อนใจ หล่อนต้องการคำปรึกษา หรืออย่างน้อยๆ ก็แค่ได้ระบายความทุกข์ทรมานใจที่เกิดจากความหวาดกลัวออกไปก็ยังดี
“ความจริงป้าว่า... มะลิคืนฮัสซันให้กับญาติที่แท้จริงไปก็เป็นทางเลือกที่ดีนะ”
คำแนะนำของป้าสมศรีซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วของตนเองดังมาตามสาย แต่มันช่างขัดกับความต้องการของหล่อนเหลือเกิน
“หนูยกฮัสซันให้กับใครไม่ได้หรอกป้า หนูรักฮัสซันมาก ป้าสมศรีก็รู้นี่คะ” หล่อนน้ำตาซึมยามพูดออกมา
ฮัสซันเป็นเด็กร่าเริง นิสัยดี ไม่ว่าหล่อนจะสั่งสอนอบรมอะไร ฮัสซันก็เชื่อฟังเสมอ แถมฮัสซันยังรักหล่อนมากด้วย ซึ่งก็เหมือนกับที่หล่อนรักฮัสซันนั่นแหละ
“ป้ารู้ แต่ฮัสซันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับมะลิเลยนะ ทางสายเลือดน่ะ”
“แต่ทางกฎหมาย หนูเป็นผู้ปกครองของฮัสซันเพียงคนเดียวนะคะ”
“ป้ารู้ แต่ญาติพี่น้องของฮัสซันจะยอมเหรอ แล้วญาติๆ ของฮัสซันยังเป็นถึงราชวงศ์ด้วย”
นี่แหละที่หล่อนหวาดกลัว กลัวว่าเจ้าชายทะเลทรายคนนั้นจะใช้อำนาจเพื่อแย่งชิงฮัสซันไปจากอกของหล่อน ซึ่งหล่อนคงอยู่ไม่ได้แน่หากไม่มีฮัสซัน
“ถึงเป็นราชวงศ์ ถึงสูงส่งแค่ไหน แต่ก็ต้องอยู่ในกฎหมายบ้านเมืองของเราไม่ใช่เหรอคะ ป้าสมศรี”
กระบอกตาของมะลิร้อนผ่าวก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลรินออกมาอาบแก้ม
“ใต้กฎหมายของเรา แต่พวกเราเป็นถึงผู้ปกครองแคว้นเลยนะมะลิ ยังไงซะ เราก็แพ้”
“ทำไมป้าสมศรีไม่ให้กำลังใจหนูเลยล่ะ” หล่อนตัดพ้อ น้ำตาไหลไม่หยุด สะอื้นไห้เบาๆ
“ป้ารู้ว่ามะลิรักฮัสซันมาก แต่ป้าก็ไม่อยากให้มะลิโกหกตัวเอง ฮัสซันไม่ใช่ของมะลิ เด็กคนนี้มีสายเลือดสูงส่ง เราต้องคืนเขากลับไปสู่ราชวงศ์”
“หนู... ยอมไม่ได้...”
หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น นี่หล่อนกำลังจะสูญเสียฮัสซันให้กับ... เขาก็ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าพวกเขาไม่รัก ไม่เอ็นดู หรือไม่เอาใจใส่ฮัสซันล่ะ จะทำยังไง ไม่มีทาง... หล่อนไม่มีทางไว้ใจคนอื่น
“หนูรักฮัสซัน และหนูก็ไม่เชื่อว่าคนพวกนั้นจะรักฮัสซันได้มากกว่าหนู”
“อย่าลืมสิมะลิ ฮัสซันคือคนของราชวงศ์แห่งซาเรีย มียศถาบรรดาศักดิ์ ดังนั้นจะไม่มีใครทำร้ายฮัสซันได้หรอก มะลิวางใจได้เลย เชื่อป้านะ ปล่อยฮัสซันไปเถอะ”
“ไม่... หนูยอมไม่ได้หรอกค่ะ”
คนปลายสายถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“มะลิ... หนูยังสาวยังสวย ถ้าไม่มีฮัสซันสักคน หนูก็จะสามารถใช้ชีวิตอิสระยังไงก็ได้”
“ทำไมป้าสมศรีพูดแบบนี้คะ”
“ป้าพูดความจริง และป้าก็หวังดีกับมะลิด้วย ป้าไม่อยากให้มะลิมีภาระที่ไม่ใช่สายเลือดของตัวเอง”
“หนูไม่เคยมองฮัสซันว่าเป็นภาระค่ะ”
“แล้วที่มะลิทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้ล่ะ ไม่ใช่เพื่อหาเลี้ยงฮัสซันหรือไง”
“มันคือหน้าที่ที่หนูต้องทำเพื่อฮัสซันค่ะป้าสมศรี”
คนปลายสายถอนใจออกมาอีกครั้ง “งั้นก็สรุปว่ามะลิจะไม่มีทางยอมปล่อยฮัสซันให้กับญาติพี่น้องเขาใช่ไหม”
“หนูคิดเอาไว้แบบนั้น แต่หนูไม่รู้ว่าจะสามารถตั้งรับได้แค่ไหน หนู...”
“มะลิสู้เขาไม่ได้หรอก”
คำพูดตรงไปตรงมาของป้าสมศรียิ่งทำให้หล่อนเครียดหนัก น้ำตาไหลรินไม่หยุด
“แล้วหนูควรจะทำยังไงดีคะป้าสมศรี หนูถึงจะไม่ต้องเสียฮัสซันไป”
“มะลิก็คงต้องทำข้อตกลงพวกเขา พูดกับเขาดีๆ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่คิดจะพาตัวของฮัสซันกลับไปยังประเทศก็เป็นได้”
“มันจะมีทางเป็นอย่างนั้นเหรอคะป้าสมศรี”
“พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ มะลิ”
หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะกล่าวลาจากป้าสมศรี จากนั้นก็เดินกลับเข้ามายังห้องนอนที่ฮัสซันกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ หล่อนพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ขณะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของเด็กน้อยด้วยความรักเอ็นดู
“น้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพรากฮัสซันไปจากน้าเด็ดขาด น้าจะสู้...”
สู้เหรอ...? แล้วหล่อนจะสู้ยังไงดีล่ะ
และการค้นหาทางออก มันก็ทำให้มะลิไม่อาจจะข่มตาหลับได้เลยตลอดทั้งคืน
- Writer
