MAFIA02:มาเฟียที่แปลว่าผัวไม่ดี
2177 Words
MAFIA 02
******************************
หลายวันต่อมา
หลังจากที่อยู่โรงพยาบาลมาหลายวันฉันก็ได้กลับมาที่บ้าน บ้านที่ฉันไม่คุ้นเคยเลย เพราะฉันไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน
และคนรอบข้างฉันทุกคนฉันก็ไม่รู้จักว่าพวกเขาเป็นใคร ชื่ออะไร และเกี่ยวข้องกับฉันยังไงด้วย แต่ที่รู้ก็คือฉันมีเพื่อนสนิทชื่อลิลลี่
เธอมาหาฉันทุกวันและเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับพัดชาให้ฉันฟังเกือบหมดทุกอย่างเลย
และมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าคุณไตรภูมิสามีของเธอ ไม่เคยรักเธอเลย และเขาก็ทำร้ายจิตใจเธอมาตลอด
อะไรที่ทำให้เธอเสียใจได้เขาเองก็พร้อมที่จะทำเพราะเขาต้องการให้เธออยู่ไม่ได้และขอหย่ากับเธอ
“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะชื่อลิลลี่ เห็นคุณไตรภูมิบอกว่าเธอความจำเสื่อม อาจจะทำให้จำอะไรไม่ได้”
“ใช่ ขอโทษด้วยนะที่ฉันจำเธอไม่ได้”
“ขอโทษทำไมล่ะมันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะพัดชา ตอนนี้จำไม่ได้เดี๋ยวก็จำได้เองนั่นแหละ”
“ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยได้มั้ย?”
ฉันมองหน้าลิลลี่ที่มองหน้าฉันกลับมา ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ฉันแล้วบอกว่าฉันสามารถถามเธอมาได้เลย เผื่อว่ามันอาจจะทำให้ฉันจำอะไรได้บ้างก็ได้
เรื่องที่ฉันจะถามน่ะก็คือเรื่องระหว่างฉันกับคุณไตรภูมิ ฉันอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงได้ดูเย็นชากับเมียตัวเองแบบนี้
แล้วพัดชาไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า ไหนๆ ฉันก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ฉันเองก็อยากจะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับคนรอบตัวบ้างไง
“ได้สิ ถามมาได้เลยเผื่อว่ามันจะทำให้เธอจำอะไรได้บ้างก็ได้”
“เรื่องระหว่างฉันกับคุณไตรภูมิ”
“เธอกับคุณไตรภูมิเหรอ?”
จู่ๆ ลิลลี่ก็ทำหน้าลำบากใจเหมือนไม่อยากจะเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย และยิ่งเธอทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้ฉันอยากรู้ว่าเรื่องระหว่างฉันกับเขามันเป็นมายังไงกันแน่
ทำไมเพื่อนสนิทของพัดชาอย่างลิลลี่ยังไม่อยากจะเล่าให้ฉันฟังเลย
“มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเล่าเหรอ หรือว่าเธอไม่อยากเล่าให้ฉันฟัง”
“เปล่าหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอกลับไปเจ็บอีกก็เท่านั้นเอง”
“เจ็บอีก หมายความว่ายังไง”
“เฮ้อ”
ลิลลี่ถอนหายใจออกมาแล้วหันมามองหน้าฉันอีกครั้งที่มองหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่เธอจะเล่าให้ฉันฟังว่าระหว่างฉันกับคุณไตรภูมิมันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้
“เธอน่ะรักสามีตัวเองมาก เลยยอมเขาทุกอย่างเท่าที่ตัวเองจะยอมได้ แต่เขากลับทำตรงกันข้าม อะไรที่ทำให้เธอเสียใจเขาก็พร้อมจะทำเพื่อต้องการให้เธอขอหย่า ด้วยการพาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้านและนอนเตียงเดียวกับเธอด้วย แต่เธอก็ทนเพราะรักเขา”
“อยากหย่าเหรอ ถ้าเกิดว่าไม่รักกันแล้วจะแต่งงานกันทำไมล่ะ?”
“มันเป็นเหตุผลทางธุรกิจน่ะ พ่อเขาจะยกทุกอย่างให้ก็ต่อเมื่อเขาแต่งงานกับเธอ แต่ถ้าเขาขอหย่ากับเธอทุกอย่างที่เป็นของเขาก็จะถูกแบ่งมาให้เธอครึ่งหนึ่ง”
“…”
“แต่ถ้าเธอขอหย่ากับเขาเอง เขาก็จะได้ทุกอย่างไปโดยที่ไม่ต้องเสียอะไรให้เธอเลย เพราะแบบนี้ไงเขาเลยทำให้เธอเสียใจมาตลอด เพื่อให้เธอทนไม่ได้แล้วขอหย่ากับเขา”
“เขาเป็นคนที่ใจร้ายมากเลยนะ”
นี่สินะฉันถึงได้รู้สึกว่าคุณไตรภูมิไม่ได้รักพัดชาเลย ไม่ว่าจะเป็นสายตาและการกระทำของเขาที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าถ้าฉันตายเขาก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก
และฉันก็ยังรู้มาอีกว่าเขาพาผู้หญิงมานอนที่บ้านและนอนเตียงเดียวกับที่เขานอนกับพัดชาด้วย เพื่อบีบบังคับให้เธอต้องขอหย่ากับเขาแล้วเขาจะได้ทุกอย่าง
เพราะพ่อแม่ของเขาและพ่อแม่ของเธอได้ตกลงกันเอาไว้แล้วว่าถ้าทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วพ่อเขาจะยอมยกทุกอย่างให้เขาดูแล
แต่ถ้าพัดชาขอหย่าเองก็ถือว่าเขาไม่ได้ทำผิดข้อตกลงที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันเอาไว้
และทุกคนในบ้านบางคนก็ไม่ค่อยเคารพเธอเท่าไหร่ด้วย เพราะเธอเป็นคนที่ยอมให้คนอื่นรังแกมาตลอด
แม้กระทั่งเห็นเต็มสองตาว่าสามีที่รักพาผู้หญิงมานอนด้วยเธอก็ยังเลือกที่จะอยู่ เพราะเธอรักเขามาก
“แม่บ้านที่นั่นก็ไม่ได้เคารพเธอ เพราะคุณไตรภูมิเขาไม่เคยปกป้องเธอเลย เธอก็เลยโดยคนที่บ้านรังแกและพูดจาทำร้ายจิตใจเธอตลอด แต่เธอก็ทน”
“ทำไมล่ะ ทำไมฉันต้องทน ทำไมฉันไม่ขอหย่า”
“ก็เพราะว่าเธอรักเขามากไง ไม่แน่นะที่เธอทำร้ายตัวเองแบบนี้ก็อาจจะเป็นเพราะเขาก็ได้”
“นี่ฉันรักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่สิ ไม่ว่าใครจะพูดยังไงเธอก็ไม่ฟังหรอก เธอยอมทุกอย่างแม้กระทั่งยอมให้แม่บ้านต่อว่าเธอ เธอยังยอมเลย”
“ยังมีคนอ่อนแอแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ”
“เธอคงจำอะไรไม่ได้สินะว่าตอนนั้นน่ะเธอเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของพัดชาในตอนนั้นแล้วล่ะ”
ได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวกับพัดชามันก็ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดีเลยล่ะ เพราะตอนที่ฉันยังเป็นพินอินฉันก็เคยถูกแฟนตัวเองนอกใจมาก่อนเหมือนกัน
แต่นี่เธอแต่งงานแล้วและอยู่กินกับเขามาเกือบสองปี ไม่แปลกหรอกที่เธอจะรักเขามากและยอมให้เขาได้ทำร้ายเธอ
แต่สาเหตุที่ทำให้เธอต้องไปนอนที่โรงพยาบาลไม่มีใครรู้นอกจากตัวของเธอเอง และตอนนี้ฉันก็คือคนที่อยู่ในร่างของเธอ
ฉันเลยตอบคำถามของทุกคนไม่ได้ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้ แต่เท่าที่ดูก็คือพัดชาตั้งใจจะฆ่าตัวตายนะ
เพราะแผลที่ข้อมือมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยล่ะว่าเธอกรีดข้อมือตัวเองและเลือกที่จะกระโดดระเบียงที่ห้องนอนของตัวเอง
ฉันเดินเข้ามาในบ้านโดยมีพี่แป้งพี่เลี้ยงของฉันคอยพยุงเอาไว้ และเห็นว่าคุณไตรภูมินั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่
เขาละสายตาจากมือถือที่ตัวเองกำลังเล่นมามองหน้าฉันที่มองหน้าเขากลับไปเหมือนกัน
“ค่อยๆ เดินนะคะคุณพัด”
“พัดไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่แป้ง”
“แต่พี่เป็นห่วงคุณพัดมากเลยนะคะ”
“กลับมาแล้วเหรอ?”
“ค่ะ ไม่เห็นว่าคุณจะไปรับเมียตัวเองกลับมาเลยนะคะ”
“ก็ไม่แปลก เพราะฉันไม่ได้อยากไปรับเธออยู่แล้ว”
คนตรงหน้าตอบกลับมาทันที ฉันเองก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงไม่ได้ไปรับฉัน
แต่ที่ถามเพราะฉันอยากจะรู้ไงว่าเขาจะตอบฉันว่ายังไง และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ ด้วย
“ดูคุณจะเป็นสามีที่ใจร้ายกับเมียคนนี้มากเลยนะคะคุณไตรภูมิ”
“เพิ่งรู้เหรอว่าฉันมันเป็นผัวไม่ดี?”
“ฉันต้องการแยกห้องนอนกับคุณค่ะ”
ฉันไม่ตอบคำถามของคนตรงหน้าแต่เลือกที่จะพูดเรื่องการแยกห้องนอนกับเขา เมื่อก่อนฉันไม่รู้หรอกนะว่านิสัยของพัดชาเป็นคนยังไง
แต่เท่าที่ได้ฟังจากลิลลี่เธอก็คงจะเป็นคนที่ยอมคนอื่นมาตลอด แต่ตอนนี้ฉันก็คือเธอ และฉันก็จะไม่ยอมให้ใครได้มารังแกฉันได้อีกแล้ว
พอฉันพูดประโยคเมื่อกี้ออกไปก็ทำให้คนตรงหน้าเลิกคิ้วถามขึ้นมาทันทีว่าทำไมฉันถึงอยากแยกห้องนอนทั้งๆ ที่เมื่อก่อนฉันอยากนอนกับเขามาก
แค่เขาไม่กลับเข้าบ้านเธอก็แทบอยู่ไม่ได้แล้ว ยิ่งได้ฟังฉันก็ยิ่งโกรธเขาแทนพัดชาขึ้นมา
“ทำไมต้องแยกห้องนอนทั้งๆ ที่ไม่เมื่อก่อนแทบจะก้มกราบให้ฉันไปนอนบนเตียงกับเธอ”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ ไม่ใช่ตอนนี้ที่ฉันอยากแยกห้องนอนกับคุณ”
ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าตัวเองอยากจะแยกห้องนอนกับเขา ถ้าเกิดว่าเรื่องที่ลิลลี่พูดขึ้นมาเป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาพาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้านและมีอะไรกันบนเตียงที่นอนกับเธอ
มันก็เป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดมากเลยนะ และตอนนี้ฉันก็อยู่ในร่างของเธอแล้ว เพราะงั้นบนเตียงนั้นมันก็กลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับฉันไปแล้วเหมือนกัน
“ช่วยบอกให้แม่บ้านย้ายของของฉันไปไว้อีกห้องด้วยนะคะ”
“แน่ใจเหรอว่าอยากแยกห้องนอนกับฉัน?”
“ค่ะ เพราะถ้าฉันไม่แน่ใจก็คงไม่พูดแบบนี้ออกมาหรอก”
“ทำแบบนี้ไม่กลัวว่าฉันจะพาผู้หญิงคนอื่นมานอนบนเตียงด้วยหรือไง?”
“ตามสบายเลยค่ะ ฉันเองก็พอจำได้รางๆ แล้วเหมือนกันว่าคุณเคยพาผู้หญิงเข้ามานอนบนเตียงของฉัน และมันก็ทำให้ฉันไม่อยากจะนอนบนเตียงนั้นอีกแล้ว”
“…”
“และถ้าคุณอยากจะพาผู้หญิงคนไหนมานอนด้วยฉันอนุญาตนะคะ เพราะเตียงนั้นฉันไม่ต้องการใช้นอนอีกแล้ว”
คิดว่าฉันแคร์เหรอกับการที่เขาพูดว่าจะเอาผู้หญิงเข้ามาในบ้าน ฉันเชื่อว่าพัดชาเองก็เคยขอร้องและห้ามเขาแล้วเหมือนกัน
แต่เขาไม่คิดที่จะทำให้เธอสบายใจเลย เขาต้องการที่จะทำให้เธอเสียใจจากสิ่งที่เขาทำเพื่อที่จะทำให้เธอขอหย่า
ที่จริงตอนนี้ฉันเป็นพัดชาแล้วฉันจะขอหย่ากับเขาก็ได้นะ แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันทำอย่างนั้นเขาก็จะได้ทุกอย่างที่เขาต้องการไปอย่างง่ายๆ ไง
แต่คนที่เจ็บปวดและทนมองสามีตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นน่ะมันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย
เพราะงั้นฉันคิดว่าถ้าฉันต้องเจ็บ ทุกคนก็ต้องเจ็บไปกับฉันด้วยเหมือนกัน และฉันเชื่อว่าพัดชาก็คงจะคิดแบบเดียวกับฉันเธอถึงไม่ยอมหย่าและทนเจ็บปวดต่อไป
“ที่พูดแบบนี้เพราะความทรงจำของเธอยังไม่กลับมาสินะ เธอคงจำไม่ได้ว่าเมื่อก่อนเธอรักฉันมากแค่ไหน”
“พูดแบบนี้คืออยากจะให้ฉันกลับไปรักคุณเหมือนเมื่อก่อนอย่างนั้นเหรอ?”
“จำเอาไว้นะพัดชาว่าเธอคือเมียของฉัน และเธอก็ควรทำตามกฎที่ฉันตั้งเอาไว้”
“กฎ?”
“ที่บ้านหลังนี้มีกฎ และทุกคนก็ต้องทำตามไม่เว้นกระทั่งเมียอย่างเธอ”
“...”
ฉันไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองหน้าคนตรงหน้ากลับไปเท่านั้นก่อนที่ฉันจะเดินขึ้นห้องไป
ฉันเลือกที่จะไม่นอนกับเขาเพราะฉันคิดว่าเขาเองก็คงไม่ได้อยากนอนห้องเดียวกับฉันเหมือนกัน ไม่รักฉันอย่างนั้นเหรอ
ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามาเฟียไร้หัวใจอย่างเขาถ้าได้หวั่นไหวให้เมียตัวเองอีกครั้งมันจะเป็นยังไงนะ
จริงๆ ฉันกับเขาเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันหรอกนะเพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้จักเขามาก่อนด้วย
แต่ในเมื่อตอนนี้ฉันได้เข้ามาอยู่ในร่างของพัดชาเมียของเขาแล้ว งั้นก็แปลว่าฉันก็คือเมียของเขา
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองจะได้มีโอกาสกลับไปในที่ที่ตัวเองเคยอยู่ได้หรือเปล่า
แต่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันก็แค่อยากทำให้คนที่ทำร้ายความรู้สึกเมียตัวเองมันรู้สึกยังไง
ตอนนี้ฉันไม่รักเขาและเขาเองก็ไม่ได้รักฉัน เพราะงั้นการที่เขาจะพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านหรือทำอะไรที่มันทำให้ฉันต้องเสียใจ บอกเลยว่าฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด
- Writer
