บทที่ 2
1115 Words
“ทำไมนายไม่ออกไปทำงาน”
ไมเคิลเอ่ยถามเสียงเข้ม หลังจากทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าหลานชาย ขณะเดียวกันก็เหลือบสายตามองปืนหลายกระบอกที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะกระจก ยอมรับว่าหลาน
ชายเป็นพวกที่มีรสนิยมสูงเกี่ยวกับอาวุธปืน เพราะปืนแต่ละกระบอกนั้นเป็นรุ่นใหม่ๆ ทรงประสิทธิภาพสมกับราคาที่จ่ายไป
นิโคลัสยักไหล่ ตีสีหน้ายียวน เอ่ยถามเสียงราบเรียบเหมือนเดิม “ทำไมผมต้องไปทำงานด้วย ก็ในเมื่อวันนี้ผมลาพักร้อนอยู่”
“ลาพักร้อน?”
ไมเคิลทวนคำเสียงสูง อาการเฉยชาของนิโคลัสมักทำให้ฝ่ายที่สนทนาด้วย เดือดได้เสมอ และเขาก็กำลังเดือดเพราะท่าทีของหลานชายเช่นเดียวกัน
“ใครอนุญาตให้นายลาพักร้อน”
“ไม่มี! ไม่จำเป็นต้องมีใครอนุญาต ผมอยากลาพักร้อน ผมก็จะเซ็นอนุญาตด้วยตัวเอง”
‘มันน่ากระทืบให้จมดินจริงๆ’
ผู้เป็นลุงกัดฟันดังกรอดๆ อยากทำตามที่นึกคิดอยู่ในใจเหลือเกิน นอกจากจะเลือดเย็นแล้ว นิโคลัสยังหยิ่งทะนงไม่สนใจใครหน้าไหนด้วย แม้แต่มิสเตอร์ฮาเวิร์ดเอง ยังมียำเกรงบอร์ดี้การ์ดคนนี้ เพราะนิโคลัสนอกจากจะทำหน้าที่เป็นบอร์ดี้การ์ดแล้ว ยังเป็นมือปืนมือระดับพระกาฬ จัดการกับฝ่ายตรงข้ามได้โดยไม่เคยมีคำว่าผิดพลาด ในทุกครั้งที่มิสเตอร์ฮาเวิร์ดได้สั่งให้อีกฝ่ายลงมือ
“แล้วทำไมนายต้องมาลาพักร้อนในวันนี้ด้วย ร้อยวันพันปี ลุงไม่เคยเห็นแกอยากพักร้อนแม้แต่วันเดียว ขนาดเจ้านายสั่งให้หยุดพัก แกยังไม่ยอมหยุดเลย”
นิโคลัสทำหน้าที่ของตนเองได้ดีเยี่ยมตลอดเวลา นับตั้งแต่กระโจนเข้าสู่วังวงของวงการมืด โดยมีมิสเตอร์ฮาเวิร์ดเป็นเจ้านาย เขาไม่เคยหยุดงานเหมือนที่ผู้เป็นลุงได้พูดออกมา
แต่! ในวันนี้เขามีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากออกไปทำงาน และเขาจะไม่บอกเหตุผลนั้นกับผู้เป็นลุง หรือคนอื่นๆ อย่างแน่นอน
“เอาน่า...ลุง ผมพักร้อนแค่วันเดียว อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลยครับลุง”
ขณะเอ่ยบอกผู้เป็นลุง มือใหญ่แข็งแกร่งก็เริ่มเก็บปืนสั้น ซึ่งทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ใส่ไว้ในกระเป๋าหนังอย่างดี
ในขณะนิโคลัสไม่เดือดร้อนกับการพักร้อนของตนเอง แต่ผู้เป็นลุงกลับเดือดร้อนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ เพราะจะว่าไปแล้วเลี้ยงคืนนี้เต็มไปด้วยความอันตรายอยู่ไม่น้อย แม้แขกที่มาร่วมงานล้วนเป็นเพื่อน เป็นแขกกิตติมศักดิ์ที่ได้รับเชิญจากมิสเตอร์ฮาเวิร์ด
แต่! เพื่อนทรยศที่คิดหักหลังเพื่อนก็มีอยู่ถมเถไป เพราะฉะนั้นคืนนี้จึงต้องมีการเฝ้าระวังความปลอดภัยให้กับมิสเตอร์ฮาเวิร์ดและคุณหนูนารินดามากเป็นพิเศษ
“นิค นายก็รู้ว่าคืนนี้มีพวกเจ้าพ่อที่มาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคุณหนูนาเดียกลับบ้านเป็นร้อยๆ คน พวกเราต้องดูแลเจ้านายและคุณหนูนาเดียมากเป็นพิเศษ”
นิโคลัสตีสีหน้าเบื่อหน่ายให้เห็นโดยไม่คิดปิดบัง เมื่อผู้เป็นลุงพูดถึงชื่อของคนที่เขาไม่อยากได้ยิน และพยายามอยู่ห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะเท่าได้
“บอร์ดี้การ์ดมีเป็นสิบๆ คน ก็เลือกใครสักคนสองคนให้ไปคุ้มกันเจ้านายกับยายคุณหนูตัวแสบสิครับ”
“แต่แกก็รู้ว่าแกเป็นมือดีที่สุดของทีมบอร์ดี้การ์ด”
“ใครว่า ผมยังเป็นรองลุงอยู่นะครับ”
นิโคลัสเอ่ยอย่างถ่อมตน หยิบกล่องหนังที่บรรจุปืนมาถือไว้ แล้วนำไปเก็บไว้ในเซฟลับ ที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ เพื่อใช้เก็บอาวุธปืนเหล่านี้โดยเฉพาะ
ไมเคิลถอนหายใจยาวกับคำพูดของหลานชาย “แกก็รู้ว่าลุงปลดระวางแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครเก่งกาจเท่ากับแก และที่สำคัญ คุณหนูนาเดียต้องการให้แกเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเธอด้วย”
นิโลลัสยิ้มเยาะอยู่ตรงมุมปาก ขณะยืนหลังให้กับผู้เป็นลุง พลางเค้นเสียงตอบอยู่ในใจ
‘ผมคิดว่าคุณนาเดียต้องการอย่างอื่นมากกว่า’
“บอกคุณหนูคนสวยของลุงไปสิครับ ว่าผมไม่ต้องการเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเธอ ผมต้องการชีวิตที่สงบสุข ไม่อยากปวดหูเวลาอยู่ใกล้เธอ”
อีกครั้งที่ไมเคิลต้องถอนหายใจด้วยความหนักใจ ใครๆ ก็รู้ว่านิโคลัสเป็นไม้เบื่อไม้เมากับคุณหนูนารินดา หากเลี่ยงได้ นิโคลัสก็มักจะเลี่ยงการต้องเผชิญหน้ากับคุณหนูผู้นี้ และที่สำคัญลูกน้องทุกคนรู้ดีว่าคุณหนูนารินดาเอาแต่ใจตัวเองมากเพียงใด สิ่งใดที่ต้องการ ก็จะต้องหามาให้เธอให้จงได้
“คุณหนูมีคำสั่งตรงให้แกเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยดูแลเธอ และวันนี้แกต้องไปรับเธอที่สนามบินด้วย”
แน่นอน เมื่อคุณหนูนารินดาต้องการให้นิโคลัสมาเป็นบอร์ดี้การ์ดประจำตัวของเธอ นิโคลัสก็ต้องทำตามคำสั่งของเธอ แต่...มีหรือที่นิโคลัสจะยอม
นิโคลัสยักไหล่ไม่แยแสกับคำสั่งของคนที่เขาเกลียดขี้หน้า “เสียใจครับลุง ผมไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างให้กับคุณนาเดียอย่างแน่นอน และอย่าลืมนะครับว่าวันนี้ผมลาพักร้อน อย่าหวังว่าผมจะไปรับเธอตามคำสั่งของลุง”
“นิค...ทำไมนายต้องขัดคำสั่งของคุณหนูนาเดียด้วย”
ไมเคิลเอ่ยถามอย่างอ่อนใจ ถึงแม้จะรู้มาบ้างว่าหลานชายจะไม่กินเส้นกันกับคุณหนูนารินดา แต่มันต้องมีเหตุผลอื่น ที่ทำให้นิโคลัสไม่อยากเข้าใจนารินดา ซึ่งเขาไม่รู้เหตุผลนั้น แม้จะพยายามค้นหามานาน แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบสักที
นิโคลัสหันมามองหน้าผู้เป็นลุงด้วยใบหน้าเรียบเฉย เอ่ยตอบเสียงราบเรียบไม่ต่างจากสีหน้า
“เหตุผลง่ายๆ ที่ผมไม่ยอมทำตามคำสั่งของคุณนาเดีย ก็คือผมเกลียดเธอ”
คำตอบที่หลุดออกมาจากของผู้เป็นหลาน ทำเอาไมเคิลต้องขึงตามอง ตำหนิเสียงเข้มลึก
“นิค! นายอย่าได้พูดให้คนอื่นได้ยินเป็นอันขาด”
ตำหนิได้ก็ตำหนิไปเถอะ แต่มีหรือ? ที่นิโคลัสจะสนใจ
“ทำไมล่ะครับลุง ผมไม่ชอบคุณนาเดีย ลุงก็รู้ดีนี่ครับ”
“นายต้องรู้จักเก็บความเกลียดชังไว้ในตัวของนายบ้าง นายจะแสดงออกให้ใครเห็นไม่ได้ว่านายเกลียดคุณหนูนาเดีย”
- Writer
