Yaşamaktan sıkılmıştım.Korkmaktan sıkılmıştım.Her anımı diken üstünde olmasından sıkılmıştım.O artık benim her saniyemdi.Hayatımın içine girmekten ve yaşamımı kendine göre düzenlemekten hiç çekinmiyor,bilmediğim kurallarını benim üstümde yönetebiliyordu.
Ne kadar zamandır siyaha bürünmüş ekrana baktığımı bilmiyordum.Donmuştum ama bu şuan izlediğim şeyden değildi.Korkudandı,aynı şeyleri yaşama korkusundan.Omzuma değen elle yerimde sıçradım.Akın ve arkasında bana anlamayan gözlerle bakan Simay ve Egemen'e benimde boş bakışlarım eşlik ediyordu.
"Ne oldu?"dedi Akın hızlıca.Konuşabilsem anlatacaktım ama ağzım açık faziyette yüzüne bakıyordum.Yüzüm nasıl bir şekil aldıysa hemen kolumu kavrayıp ayağa kaldırdı ve kolunu boynuma doladı.
"Montunu alın,gidiyoruz."dedi ve beni çekiştirerek dışarıya
