ใจรักปรารถนาร้าย

บทที่2

ก้องภพจ้องมองภาพของภรรยาตัวน้อยที่กำลังตั้งอกตั้งใจแกะเนื้อปูให้ตนเองท่ามกลางความสุขเล็กๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจ มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปเกลี่ยปรอยผมที่ตกลงมาปิดใบหน้าอ่อนหวานแนบหู ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาบังภาพสวยงามจับตาตรงหน้า

“อิงอยู่กับพี่มีความสุขดีรึเปล่าครับ” คำถามนั้นทำให้อุรัสยาต้องเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ทำให้เธอต้องหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้สบตากัน

“ความสุขของพี่ก้องก็คือความสุขของอิง อิงมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ก้องแล้วก็ทุกๆ คนที่ไร่ค่ะ” อุรัสยาตอบไปตามความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ไม่มีเลยสักวันที่เธอจะไม่มีความสุขเมื่อได้อยู่กับเขาและทุกๆ คนที่ไร่นฤบดินทร์ ทุกคนดีกับเธอมากไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกไม่ดี

“พี่ขอโทษนะครับอิงสำหรับหลายๆ เรื่องที่พี่อาจทำได้ไม่ดีพอ แต่พี่จะพยายามทำให้มันดีขึ้น พี่สัญญาครับ” อุรัสยาได้แต่ยิ้มรับ เธอเชื่อทุกครั้งที่เขาเอ่ยคำสัญญา แม้ว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็นแค่ลมปากก็ตามที เธอเชื่อไปถึงว่าสักวันความดีของเธอจะชนะใจเขาได้

ขอแค่ได้รับเศษเสี้ยวความรักจางๆ จากหัวใจเขาก็ยังดี…

ความสุขของคนเรามักจะอยู่ได้ไม่นาน อุรัสยาเพิ่งเข้าใจความหมายมันก็ตอนนี้ ตอนที่กลับมาถึงบ้านแล้วพบว่ามีใครบางคนยืนรอสามีของเธออยู่ ใครบางคนที่โผเข้ากอดก้องภพทันทีที่พบหน้า

“ฮึก! ก้องคะช่วยปันด้วย ปันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ช่วยปันด้วยนะคะ” ปันตาร้องไห้สะอื้นทันทีที่พบหน้าอดีตคนรัก ซึ่งก้องภพก็ตกใจไม่น้อยกับการปรากฏตัวของเธอ เขาหันกลับไปมองภรรยาชั่วครู่เมื่อเห็นว่าอุรัสยาส่งยิ้มมาให้จึงค่อยหันกลับมาสนใจอีกคนต่อ คนที่มีผลต่อจิตใจทุกครั้งที่ได้เห็นน้ำตาบนใบหน้าของเธอคนที่เขารอมาตลอดสามปี

“เกิดอะไรขึ้นครับปัน บอกผมสิครับว่าเกิดอะไรขึ้น” ปันตาเงยหน้าขึ้นสบตาอดีตคนรัก ก่อนจะเริ่มต้นเล่าถึงปัญหาของตัวเองให้เขาฟังอย่างไม่คิดปกปิด แม้จะบางเรื่องที่ไม่อาจเล่าได้ด้วยกลัวว่าเขาจะเกลียดกัน หากรู้ความจริงว่าเธอรับเงินจากย่าของเขาก่อนที่จะจากไป

ก้องภพรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ได้รู้ถึงความลำบากของอดีตคนรัก มันทำให้เขาไม่อาจมองข้ามปัญหาของเธอไปได้ ร่างสูงกระซิบบอกปันตาให้รอก่อนที่เขาจะรีบสาวเท้าเดินกลับมาหาภรรยาที่ยืนรอกันอยู่

“อิงครับ…คือตอนนี้ปันเขากำลังลำบากมาก อิงจะว่าอะไรไหมถ้าเกิดว่าพี่…จะขอให้ปันเขาเข้ามาอยู่กับพวกเราสักพัก” แน่นอนว่ามันเป็นคำขอที่ดูจะเกินรับได้ไปหน่อยสำหรับอุรัสยา ใจจริงเธออยากจะห้ามเพราะรู้ดีว่าถ้าอะไรจะเกิดขึ้นหากเธอยอมตกใจ แต่เธอก็ไม่อาจทำทุกสิ่งได้อย่างที่ใจต้องการ ส่วนหนึ่งก็เพราะที่นี่มันคือบ้านเขาไม่ใช่บ้านเธอ หากตัดตำแหน่งภรรยาของเขาออกไป เธอก็ก็แค่คนอาศัยคนหนึ่งเท่านั้นครั้นจะให้ทำตัวเป็นใหญ่ชี้ขาดทุกสิ่งตามใจตัวเธอก็คงไม่กล้าทำ

“อิงยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่ก้องเลยค่ะ” หญิงสาวตอบสวนทางกับหัวใจ รู้ดีทีเดียวว่าความสุขที่เคยมีมันกำลังจะหมดไปหากผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตของสามีเธออีก แต่เธอจะทำอะไรได้ในเมื่อนั่นมันอาจจะเป็นสิ่งที่ตรงกับหัวใจของเขาอยู่แล้ว ส่วนเธอก็แค่ต้องยอมรับมันและอยู่กับมันไปให้ได้แม้ว่าสิ่งนั้นมันจะทำได้ยากเหลือเกิน

ก้องภพมีท่าทีลำบากใจไม่น้อยแต่ก็ไม่อาจทำสิ่งอื่นใดได้นอกจากยอมให้อดีตคนรักอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว ปันตาเอ่ยขอบคุณเขา ก่อนจะรีบหันมาขอบคุณอุรัสยาที่ให้เธอเข้ามาอยู่ด้วยตามแผน

“ปันสัญญานะคะว่าจะไม่ทำให้คุณอิงต้องอึดอัด ปันจะรีบจัดการปัญหาแล้วไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดค่ะ” อุรัสยาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มให้ เธอไม่แน่ใจเลยสักนิดว่าคนที่ต้องเป็นฝ่ายไปนั้นมันคือผู้หญิงยิ้มสวยตรงหน้า หรือจะเป็นเธอที่ต้องเป็นฝ่ายเดินจากไปเอง

“พอดีพวกผมแวะทานข้าวกันมาแล้ว ปันหิวไหมครับเดี๋ยวผมให้ป้าน้อยจัดการให้” ก้องภพเอ่ยขึ้นหลังจากขนเอากระเป๋าเสื้อผ้าของอดีตคนรักมาส่งถึงห้องนอนเล็ก ที่เขายกให้เธอชั่วคราวเมื่อต้องอยู่ที่นี่

“ปันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ค่ะ อยากออกไปเดินเล่นรับลมเย็นๆ ข้างนอกมากกว่า คุณอิงเขาจะว่าอะไรไหมคะว่าปันอยากชวนคุณไปด้วยกัน” ก้องภพเองก็ไม่อาจให้คำตอบนี้ได้ แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของอดีตคนรักที่ชีวิตตอนนี้กำลังมีปัญหาหนักเพื่อหนี้สินที่เธอบอกว่าลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อน แล้วถูกฝ่ายนั้นโกงด้วยการเชิดเงินหนีจึงตกลง

อย่างน้อย เขาอาจจะให้คำปรึกษากับเธอได้บ้างไม่มากก็น้อย

อีกฟากหนึ่งของห้อง อุรัสยากำลังยืนมองภาพสามีและอดีตคนรักของเขาเดินเล่นกันอยู่บริเวณสวนหน้าบ้านด้วยหัวใจที่บอบช้ำอย่างหนักที่หน้าต่างห้องนอน แน่นอนว่าจากจุดนี้คนทั้งคู่คงไม่สังเกตเห็นกัน ต่างจากเธอที่ได้เห็นภาพของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

ยิ่งจังหวะที่ปันตาก้าวพลาดแล้วเกือบจะล้ม แต่โชคดีที่ได้สามีของเธอโอบกอดเอาไว้ได้ทันยิ่งทำให้หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากแน่น ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความบังเอิญ หรือว่าเป็นการจงใจของใครบางคนกันแน่ แต่ถึงรู้อย่างเธอจะไปทำอะไรได้ นอกจากมองดูมันอย่างเจ็บปวด

เธอต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่สามีของเธอรัก และยังคงรักอยู่ถึงวันนี้ คนที่ไม่สมควรที่จะรู้สึกอะไรเลยมันคือเธอ!!

กว่าการเดินเล่นที่แสนยาวนานจะสิ้นสุดลงเวลาก็ล่วงเลยไปถึงห้าทุ่มกว่า ก้องภพจ้องมองแผ่นหลังของภรรยาที่รู้ดีว่าเธอคงยังไม่ยอมหลับลงง่ายๆ หากเขาไม่กลับมาที่ห้องท่ามกลางความสับสนอย่างหนัก ชายหนุ่มเลือกที่จะเดินผ่านเตียงไปยังห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเมื่อทำทุกสิ่งเสร็จ จะแปลกไปกว่าทุกวันก็แค่เขาเป็นฝ่ายคว้าเอาตัวคนที่กำลังแกล้งหลับอยู่อย่างไม่เนียนเข้ามากอด โดยไม่รอให้เธอนั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเหมือนทุกครั้งที่เขาหลับ

“หลับแบบนี้ลักหลับเลยซะดีไหมน่า…” คนได้ยินนั้นเบิกตากว้างขึ้นอย่างลืมตัว ก่อนจะหน้าเสียเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากอีกคน

“อิงเปล่าแกล้งหลับนะคะ”