พิมรักเผลอตัวยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ เมื่อสายตามองเห็นอลันกำลังคุยหยอกล้ออยู่กับอเล็กซานเดอร์บนเตียงคนไข้
ลูกชายของหล่อนหัวเราะสดใสอย่างที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อน คงเพราะอเล็กซานเดอร์ได้พบกับพ่ออย่างที่ต้องการมากตลอดนั่นเอง
หล่อนดีใจที่ลูกมีความสุข ยินดีที่พ่อลูกได้พบกัน แม้ว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากก็ตาม
หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะปลีกตัวเดินออกมาจากห้องพักฟื้นของลูกชาย เดินไปหยุดที่ระเบียง ดวงตาทอดมองออกไปอย่างเหม่อลอย
“ออกมาทำอะไรตรงนี้”
เสียงห้าวคุ้นหูที่ดังขึ้นด้านหลัง ดึงหล่อนให้กลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอีกครั้ง
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง พร้อมกับหมุนตัวหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา
อลัน...
เขากำลังจ้องมองมา แววตามีความกังขาไม่น้อย
“เอ่อ... อเล็กล่ะคะ”
“ลูกหลับแล้ว”
หล่อนฝืนยิ้ม และจะเบี่ยงตัวเดินหนี แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“อย่าทำตัวมีปัญหา”
