ตอนที่7. ตอน ในค่ำคืนที่สายฝนกระหน่ำ/1
976 Words
เผยให้เห็นชั้นในลายลูกไม้สีชมพูหวานวับๆ แวมๆ เจ้าตัวมัวแต่สนใจอาการเจ็บ กับตกใจที่จอมทัพบุกรุก เลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเห็นผิวเนื้อใต้ร่มผ้าขาวนวลของตัวเองไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
จอมทัพนิ่งตะลึงไปชั่วครู่ ดวงตาคมของเขาจับภาพความขาวเนียนแล้วทรวดทรงงามอรชรของหญิงสาวไว้เต็มตา ชุกนอนผ้าลื่นโปร่งบางแบบนั้น มันปิดอะไรมิด ดวงตาของเขาเปล่งประกายวาววามเมื่อเห็นยอดทรวงสาวชูชันดันผ้าบางๆ นั้นจนเห็นปลายยอด มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าหญิงสาวโนบรา ทรวงอวบแสนน่ารักจึงกลายเป็นอาหารตาของเขาไปโดยปริยาย
“ผมขอโทษ เจ็บมากไหมครับ”
จอมทัพนั่งลงแล้วยื่นมือหมายจะช่วยดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้น แต่ต้องปิดหูแทบไม่ทันเมื่อเธอกรี๊ดเสียงดังลั่น
“กรี๊ดดด ถอยไปนะ”
อรอินทร์เพิ่งรู้ตัวว่าเปิดหวอให้ชายหนุ่มเห็น จึงร้องกรี๊ดผลักไสอีกฝ่ายให้ออกห่าง แต่กลับเสียหลักล้มเข้าใส่เขาเต็มเปา ร่างนุ่มเกยทับร่างหนากลายเป็นคร่อมทับเขาแทน
“ว้าย! ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้ากาม ไอ้ลามก อย่ามาถูกตัวฉันนะ”
เธอร้องโวยวายอีก จนจอมทัพขี้หูเต้น รีบพลิกกายให้คนตัวเล็กอยู่ข้างใต้ แล้วเอามือปิดปากไม่ให้ส่งเสียงแสบแก้วหู
“หุบปาก จะร้องให้คนมาดูหรือไง คุณล้มใส่ผมเองนะ”
เขาตะคอกเข้าใส่อย่างเหลืออด ใช้ตัวทับร่างนุ่มไว้ไม่ให้ดิ้น แต่หญิงสาวยังคงดิ้นรนเอามือทุบถองหลังเขาตุบตับ จนระบมไปหมด
“โอ๊ย! ผมไม่ใช่กระท้อนนะ ทุบแบบนี้ผมเจ็บนะ”
เขารวบข้อมือน้อยไว้เหนือศีรษะ จับกดไม่ให้ประทุษร้ายเขาอีก แต่หญิงสาวยังฤทธิ์เยอะ ขยับเข่ากระทุ้งเขาไปมา จนต้องเปลี่ยนมาลุกขึ้นเอาเข่าหนีบขาทั้งสองของเธอแล้วนั่งทับไว้
“ไอ๊ อน เอว อ่อย อั๊น อ๊ะ”
ขนาดถูกปิดปากอรอินทร์ยังส่งเสียงได้ จอมทัพแทบปาดเหงื่อ ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนฤทธิ์เยอะเท่านี้มาก่อน เขาแค่อยากมาคุยให้รู้เรื่อง แต่เจ้าหล่อนกลับโวยวายใส่ จนต้องผลักประตูเข้ามาหมายจะคุยกันให้จบเรื่อง แต่ก็เกิดเรื่องจนได้
“ผมปล่อยคุณแน่ ถ้าคุณเลิกโวยวาย”
“โอเอ อ่อย อิ”
อรอินทร์พยักหน้ารับ จอมทัพจึงยกมือที่ปิดปากออก ปล่อยข้อมือที่จับไว้ให้เธอเป็นอิสระ
“ลงไปจากตัวฉันด้วย ฉันไม่ชอบให้คุณมาอยู่บนตัวฉัน”
“แต่ผมชอบอยู่บนตัวคุณนะ มันนุ่มนิ่มดี โอ๊ย!”
จอมทัพไม่วายยั่วเธอเล่น ก่อนจะร้องโอ๊ยอีกรอบ เมื่อถูกเธอใช้กำปั้นชกหน้า โชคดีที่เขาหลบทันหมัดนั้นเลยเฉี่ยวโดนโหนกแก้มเล็กน้อย แต่ก็เจ็บใช่ย่อย
“คนบ้า คุณมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ”
อรอินทร์ผลักคนตัวโตจนล้ม แล้วรีบลุกหนีไปยืนอีกมุม
“คุณก็ไม่ใช่สุภาพสตรี ผู้หญิงบ้าอะไร ชกผู้ชายแบบนี้”
จอมทัพลูบรอยเจ็บของตัวเอง ไม่ต้องส่องกระจกเขาก็รู้ว่ามันต้องช้ำแน่ หากโดนชกเข้าเบ้าตาเขาคงต้องสวมแว่นดำไปหลายวัน
“ฉันป้องกันตัว”
หญิงสาวมองหาอาวุธเล่นงานผู้บุกรุก ก่อนจะคว้าโคมไฟมาถือไว้
“ออกไปนะ ถ้าไม่ออกฉันเอาไอ้นี่ฟาดหัวคุณแบะแน่”
อินทร์ตะเบ็งเอ่ยไล่เสียงแข็ง พยายามประคองสติตัวเองที่ใกล้จะดับลงจากฤทธิ์ยาไว้ เธอไม่น่ากินยาเลยถ้ารู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น หญิงสาวนึกโมโหตัวเอง
“ดุจริงแม่คุณ ทั้งทุบ ทั้งชก นี่จะตีหัวผมอีก”
จอมทัพลุกขึ้นยืน เขาจ้องหน้าคนตัวเล็กกว่า ที่ทำท่าข่มขู่ราวกับแมวขู่เสือ เหอะ ไอ้โคมเล็กๆ แค่นั้น กับความว่องไวเหนือกว่าทากเล็กน้อยนั่นหรือ จะล้มเขาได้
“ถ้าไม่อยากโดนตีก็ออกไปให้พ้นสิ ไม่อย่างนั้นคุณโดนข้อหาบุกรุกแน่”
อรอินทร์ขู่ฟ่อเข้าใส่ เงื้อง่าโคมไฟตั้งท่าโจมตี จอมทัพต้องยกมือห้าม
“ใจเย็นๆ ก่อนสิ ผมแค่อยากมาคุยเรื่องหนูจอมเท่านั้น”
“เราคุยกันแล้ว และฉันก็ให้ข้อมูลที่ฉันรู้แก่คุณไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรที่เราจะต้องคุยกันอีก”
“ผมเพิ่งได้ข้อความจากหนูจอม แกบอกว่าแกไปเที่ยวที่เชียงราย ผมจึงมาขอโทษคุณเรื่องที่เข้าใจผิด”
หลังจากคุยกับอรอินทร์ได้ราวสองชั่วโมง เขาก็ได้รับข้อความจากไลน์ของน้องสาว บอกว่าจอมขวัญไปเที่ยวที่เชียงราย เจ้าตัวเอ่ยขอโทษและบอกว่าจะกลับมาเมื่อไปเที่ยวเสร็จ นั่นทำให้จอมทัพรู้สึกคลายใจ และคิดจะมาขอโทษอรอินทร์ เขาจึงขับรถกลับมาที่รีสอร์ตอีกครั้ง ได้รู้ว่าหญิงสาวพักอยู่ที่วิลล่าหลังหนึ่งในโซนวีไอพี จึงเข้ามาเคาะประตูเรียก
“หนูจอมไปเชียงราย...”
อรอินทร์พยักหน้ารับรู้ แอบลอบถอนหายใจ เมื่อคิดว่าพี่ชายคงใช้โทรศัพท์ของจอมขวัญส่งข้อความไป เกริกรอบคอบเสมอ ทำให้เธอค่อยโล่งใจที่ไม่ต้องปั้นหน้าโกหกจอมทัพต่อไป
ทันใดนั้นเอง!
เปรี๊ยง พรึบ!
เสียงฟ้าผ่าดังก้องขึ้น ไฟก็ดับมืดลงพร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา และลมพายุพัดแรงจนต้นไม้ส่ายไหวไปมา
“กรี๊ดดด ช่วยด้วย!!”
อรอินทร์ทรุดลงนั่งกับพื้น ปล่อยโคมไฟร่วงหล่น เนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
- Writer
