ตอนที่ 8. ตอน ในค่ำคืนที่สายฝนกระหน่ำ/3
966 Words
หญิงสาวกลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าตั้งแต่สูญเสียมารดาจากอุบัติเหตุรถคว่ำ ในคืนนั้นฝนตกฟ้าร้องรถเสียหลักตกไหล่ทางจนพลิกคว่ำ เด็กหญิงตัวน้อยรอดชีวิตแต่ต้องติดอยู่ในซากรถตลอดคืน กว่าจะมีคนมาช่วยก็รุ่งเช้า ทำให้เกิดความกลัวฝังใจ
“คุณเป็นอะไร คุณอรอินทร์”
จอมทัพรีบเข้ามาหาคนที่นั่งเอามือปิดหูตัวสั่นอยู่บนพื้นห้อง หญิงสาวผวาเข้ากอดเขาไว้แน่น
“ช่วยด้วย ฮือ ฉันกลัว ฉันกลัว ฮือ”
อรอินทร์ตัวสั่นสะท้านกอดรัดชายหนุ่มไว้แน่น ในยามปกติเธอจะซุกตัวคลุมโปงหรือกินยานอนหลับเพื่อจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวเสียงฟ้าร้อง คืนนี้เธอกินยาแก้แพ้หวังว่าจะนอนหลับสบายแต่ถูกผู้บุกรุกเข้ามาขีดจังหวะการนอนหลับ จนฝนตกฟ้าร้องเสียก่อน
“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”
จอมทัพลูบแผ่นหลังของหญิงสาวปลอบโยน เขาเคยทำแบบนี้ให้น้องสาวตอนเด็กๆ จอมขวัญกำพร้าแม่ตั้งแต่เกิด เขากับบิดาจึงประคบประหงมดูแลแกราวกับไข่ในหิน พอเจออรอินทร์ในสภาพแบบนี้จอมทัพก็เผลอตัวทำแบบเดียวกัน เขาประคองหญิงสาวพามานั่งที่ขอบเตียง ห้องมืด แสงไฟจากภายนอกก็ไม่มี มีเพียงแสงฟ้าแลบที่สาดมาเป็นระยะ
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปปิดม่านให้”
จอมทัพผละมาดึงม่านหน้าต่างปิดไว้ แล้วกลับไปหาคนที่ยังตัวสั่นบนเตียง
เปรี๊ยง กรี๊ดด !!!
เสียงฟ้าร้องทำให้อรอินทร์ผวามากอดเขาไว้อีก จอมทัพได้แต่ลูบหลังกอดปลอบโยนเธอให้หายกลัว จนร่างบอบบางในอ้อมแขนสงบลง ฟ้าเงียบเสียงแต่สายฝนยังเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย
“คุณอร ฟ้าไม่ร้องแล้ว”
เขาบอกหญิงสาวแต่ไร้เสียงตอบรับ จอมทัพก้มหน้าลงไปมองใกล้ๆ และพบว่าอรอินทร์หลับไปแล้ว
“นี่กลัวจนหลับหรือไง ฝนก็ตกแรงเสียด้วย จะกลับยังไงล่ะเนี่ย”
ข้างนอกฝนยังตกหนัก ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดตก จอมทัพเขามองหญิงสาวในอ้อมแขนแล้วถอนหายใจแรง คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าเขาจะอยู่ที่นี่รอให้ฝนหยุดแล้วค่อยไป
“คุณอร คุณอร ขี้เซาจริง”
ชายหนุ่มลองปลุกหญิงสาว แต่อีกฝ่ายยังคงนอนหลับสนิท ในความมืดประสาทการรับรู้ของเขาทำงานได้ดีเยี่ยม เขาได้กลิ่นหอมจากตัวเธอ ได้สัมผัสความนุ่มนิ่มของเรือนร่างในอ้อมแขน กลิ่นหอมของร่างงามทำให้เขากระสับกระส่ายเล็กน้อย หากเขากอดเธอไว้นานกว่านี้เขาอาจจะทนไม่ไหว จอมทัพจึงต้องดึงหมอนมาให้เธอนอนจัดการห่มผ้าห่มให้ แล้วเอนตัวข้างๆ ผ่อนลมหายใจให้ตัวเองสงบลง แต่มือเจ้ากรรมยังยื่นไปลูบไล้ดวงหน้าหวาน ที่เห็นเป็นเงาลางๆ จากแสงไฟของโทรศัพท์มือถือที่เขาเปิดไว้
หากบอกใครว่าคนอย่างจอมทัพนอนนิ่งๆ มองผู้หญิงสวยบนเตียงโดยไม่ทำอะไร คงมีคนหัวเราะและไม่เชื่อ
ดวงตาคมมองใบหน้างามของคนหลับอย่างเคลิ้มไหว สายตาเลื่อนลงมาสำรวจลำคอระหง ไล่เรื่อยมายังทรวงอกใต้ชุดนอนบางที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ เขากลืนน้ำลายฝืดคอเล็กน้อยเมื่อเห็นความอวบอิ่มและปลายยอดกระจิริดน่ารักนั้น ร่างกายร้อนผะผ่าวขึ้นมา ทั้งที่อากาศเย็น มือหนาเลื่อนลูบไปตามใจปรารถนาของเจ้าของอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะแตะต้องปทุมงาม เขาก็ยั้งใจไว้ทันยกมือออกเสียก่อน
“ไอ้บ้า แกกำลังฉวยโอกาสกับคนหลับอยู่นะ”
เขาด่าตัวเอง แต่สายตายังจับจ้องความงดงามของเรือนร่างที่นอนอยู่ไม่วางตา ยอมรับว่าอรอินทร์สวยบาดใจ ทั้งหน้ารูปร่าง ส่วนสัด งามหมดจดไปทั้งตัว
“สวย สวยเกินไปแล้ว”
จอมทัพใจสั่น มือก็สั่น ห้ามตัวเองอย่างหนักไม่ให้เผลอไปสัมผัสร่างงามตรงหน้า แต่แล้วความปรารถนาก็ทำลายสติส่วนดีของเขาจนได้ เมื่อหญิงสาวพลิกตัวขยับเข้ามาซุกตัวกอดเขาไว้
“โอ๊ย คุณอร นี่จงใจยั่วกันใช่ไหม คุณแกล้งนอนหลับยั่วผมใช่ไหมคนสวย”
เขาก้มหน้าไปกระซิบใกล้ๆ ใบหน้างาม แต่หญิงสาวยังนอนเงียบอีกทั้งเบียดตัวเข้าแนบชิดเขามากขึ้นเพราะอากาศเริ่มเย็นจัด
“ถ้าไม่ตื่น แล้วถอยออกไป ผมจะถือว่าคุณจงใจยั่วผม”
เขาให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่หญิงสาวก็ยังนิ่งเฉย นั่นทำให้จอมทัพอดใจไม่ไหวก้มลงไปหอมแก้มนวลแรงๆ เขานิ่งรอดูปฏิกิริยา แล้วเธอก็ยังนิ่งอีก ชายหนุ่มพลิกตัวมาคร่อมทับร่างงาม ก้มลงประทับริมฝีปากบนกลีบปากอิ่มสวย ก่อนจะบดเคล้าอย่างอดใจไม่อยู่ ความหวานของเธอทำให้เขาลืมตัว จุมพิตอย่างดูดดื่ม มือก็เลื่อนลูบไปสัมผัสทรวงอกอวบงามก่อนจะขยำคลึงเคล้าไปมา เสียงครางดังแผ่วๆ ในลำคอสาว แต่เธอยังไม่ตื่น
“อืม หวานเหลือเกิน คุณอร คุณเป็นเจ้าหญิงนิทราหรือไง ทำไมยังไม่ยอมตื่น”
จอมทัพกอดจูบอยู่นานจนหนำใจ หญิงสาวก็ยังไม่ยอมตื่น เขาร้อนไปทั้งตัวแต่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากกว่านี้
“โอ๊ย ผมไม่ไหวแล้ว ขอโทษนะ”
จอมทัพหน้ามืดเกินจะยับยั้ง เขาถอดชุดนอนออกจากร่างงาม แล้วสลัดเสื้อผ้าตัวเองทิ้ง
- Writer
