บทที่ 6 ไม่ชอบ?
1610 Words
...ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไร เพราะฉันลำบากใจเกินไปที่จะแนะนำคนที่ชอบเฮียมังกรให้รู้จักกัน อีกนัยหนึ่งคือฉันหวงพี่เขามาก ถ้าฟ้าใสชอบฉันก็ไม่ได้ห้ามหรือขัดขวาง แต่ฉันอยากให้เธอพยายามด้วยตัวของเธอเอง
“ว่าแต่ ใครเหรอ” กอหญ้าที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เอ่ยพูดขึ้น เธอหน้าตาสวยน่ารักมากเลย กอหญ้าทำเอาฉันไม่อยากนั่งใกล้เลย
“พี่มังกรเหรอ เขาเป็นคนที่หล่อมาก แล้วก็เท่สุด ๆ ฉันน่ะติดตามพี่เขามาตั้งแต่ปีที่แล้วที่เข้ามาเรียนที่นี่ ถึงจะคนละคณะก็เถอะ แต่ก็เคยเจอพี่เขาที่โรงอาหารกลางบ่อย ๆ” ฟ้าใสว่าด้วยน้ำเสียงสดใสสมชื่อของเธอ ดูเธอเป็นช่างพูดมาก ทว่า
“เหรอ...” กอหญ้ากลับตอบมาแค่นี้ โดยที่ไม่ได้มีน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนฟ้าใสเลย ก่อนที่ฟ้าใสจะหันมามองฉัน
“ตกลงแกไม่ช่วยฉันจริงเหรอ” ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ทว่าก่อนที่ฉันจะได้ตอบนั้น เสียงกลองตามมาด้วยเสียงเพลงสันทนาการของรุ่นพี่ก็ช่วยชีวิตของฉันไว้เสียก่อน
“รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่ เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่ นัดฉันไว้ ทำไมไม่มา
ฉันเป็นห่วง ฉันเป็นห่วงตัวเธอ อย่าให้ฉันเก้อ ชะเง้อคอยหา นัดไว้ทำไม่มา นัดไว้ทำไม่มา โอ้เธอจ๋า อย่าช้าเร็วไว
รีบหน่อย รีบหน่อย รีบหน่อย
เร่งหน่อย เร่งหน่อย เร่งหน่อย...”
ฉันก็เลยตีเนียนตบมือ สนุกไปกับรุ่นพี่ ทำให้ฟ้าใสเลิกเซ้าซี้ เปลี่ยนไปสนใจรุ่นพี่เช่นกัน เห็นอย่างนี้แล้วก็รู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก ถ้ารู้ว่าที่เธอโบกมือเรียกให้ฉันมานั่งด้วยเพราะหวังเรื่องนี้ ฉันไม่มานั่งน่าจะดีเสียกว่า...
อีกด้านหนึ่ง...
-มังกร-
“กูเห็นนะว่ามึงทำไร” ผมพูดเสียงนิ่งเรียบ หลังจากคิดอยู่นานว่าจะพูดดีไหม ด้วยความที่เตี่ยสั่งไว้ว่าต้องดูแลอาหมวย อันที่จริงก็ไม่ได้อยากดูแล แต่ใครอยากมีปัญหากับเตี่ยเรื่องนี้ ผมโคตรเบื่อที่จะต้องมีปัญหากับเตี่ย
“เห็นไรวะ อ้อ...อาหมวยแก้มใสของมึงนี่”
“กูบอกไม่ใช่ของกู”
“ไม่ใช่แล้วหวงทำไมวะ จับนิดจับหน่อย แต่มือน้องแม่งโคตรนุ่ม”
“ไอ้เสือ มึงก็เว้นไว้สักคนบ้างก็ได้”
“ทำไมล่ะ น้องแท้ ๆ มึงก็ไม่ใช่” มันว่าพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก เชื่อเถอะว่าไอ้เวรนี่กะกวนตีนผมเฉย ๆ
“ฮ่า ๆ เงียบ ๆ โกรธอะดิ”
“เลิก พอ...เลิกพูด กูจะกลับไปนอนละ”
“เฮ้ย...ไม่ได้โว้ย มึงต้องช่วยกูยกของก่อน” ผมกลอกตามองบน เพราะเราเป็นปีสี่และเป็นผู้ชาย แล้วก็ทำฐานที่จะต้องใช้ของเยอะ อันที่จริงเขาไม่ได้บังคับให้มาทำหรอก แต่เพราะไอ้เสือนี่แหละที่มันอยากมาส่องน้องใหม่ ก็เลยบังคับให้ผมมาด้วย
“กูเหนื่อยกับมึงจริง ๆ” ผมว่าพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ โชคดีที่ไอ้ไวเปอร์มันเรียนคณะบริหาร ไม่งั้นผมว่าหายนะแน่ ๆ
...บรรยากาศรับน้องและเสียงตีกลอง ปวดหูมากสำหรับผม แต่พอมองไปเห็นแก้มใสก็เห็นว่าเธอกำลังสนุกสุด ๆ บรรยากาศครึกครื้น แถมยังมีเพื่อนใหม่แล้วด้วย
“แหม...ไม่หวงไม่อะไร แต่มองจนตาจะถลนอยู่แล้วนะ ไอ้คนปากแข็ง” เสียงของไอ้เสือทำให้ผมละสายตาจากแก้มใส หันไปมองมันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยที่มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์อยู่
“อะไรของมึง ก็แค่บังเอิญหันไปเห็น” ผมตอบกลับแบบส่ง ๆ ไม่ได้อะไรกับสิ่งที่มันพูด
“หึ...ว่าแต่น้องมีเพื่อนไวนะ มีแต่คนน่ารัก ๆ นี่สินะที่เขาเรียกว่ากฎของแรงดึงดูด เหมือนดูดเรามาอยู่ด้วยกัน...” ถ้าสั่งให้ไอ้เสือหยุดพูดได้สักวันก็คงจะดี ผมคงรู้สึกเบาหูมาก
...ผมส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองแก้มใสอีกครั้ง ก็เห็นว่าเธอกำลังถูกพวกปีสองเอาไมค์จ่อปากราวกับกำลังสัมภาษณ์อยู่
“น้องชื่ออะไร~ น้องชื่อ....”
“แก้มใสค่ะ ฮ่า ๆ” เธอเขินไมค์ แก้มใสพูดพร้อมกับเอามือป้องปากตัวเอง
“ชอบทำอะไรอวัยวะ...น้องชื่อแก้มใส น้องชื่อแก้มใส ชอบทำอะไรอวัยวะ...”
“ชอบไถอวัยวะ ฮ่า ๆ”
“หึ” ผมหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเธอเล่นต่อเพลงสันทนาการกับรุ่นพี่ ชอบไถอวัยวะอย่างนั้นเหรอ...โตแล้วนี่
“ปากบอกไม่คิดอะไร แต่มองแล้วยิ้ม มองแล้วหัวเราะนี่มันยังไง กูจะบอกว่าที่พวกกูชอบล้อมึงกับอาหมวย เพราะดูออกไง” เสียงของไอ้เสือทำให้ผมพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ มันเพ้อเจ้ออะไรของมัน
“กูไม่เอาหรอก แม่ประสาทแดกฉิบหาย”
“แม่? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้องวะ”
“ก็เหมือน ๆ กันแหละ ทั้งลูกทั้งแม่” ผมว่าน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ภายในอกไม่ได้รู้สึกนิ่งเรียบอย่างนั้นเลย ตลอดสิบสองปีที่ผ่านมา แม่ของเธอรังแกผมสารพัด ทุกอย่างที่ผมทำก็เอาไปใส่ร้ายเพิ่มไฟจนพ่อโกรธตีผมมาตลอด พอโตขึ้นจากตีก็เป็นอย่างอื่น ยึดโทรศัพท์บ้างล่ะ ตัดเงินเดือนบ้างล่ะ พักหลังผมไม่สนเพราะหางานทำเองได้ เหลือแค่รถกับห้องคอนโดฯที่ผมไม่อยากให้พ่อยึด แม้นว่าผมจะหัวแข็งแต่ผมก็รักสบาย ชอบใช้ชีวิตแบบรวย ๆ มากกว่า เพราะอย่างนี้ผมก็เลยยอมทำตามที่เตี่ยสั่งให้ดูแลอาหมวย
“เอาน่า แล้วมึงดูไม่ออกเหรอว่าแก้มใสชอบมึง” ไอ้เสือว่าเสียงไม่อยากจะเชื่อเท่าไรนักที่ผมไม่รู้ อันที่จริงผมก็พอดูออก แต่บางครั้งก็แยกไม่ค่อยออกเท่าไรว่าเธอชอบแบบพี่ชายหรือแบบไหน เอาเป็นว่าผมไม่อยากใส่ใจ
“พอเถอะ เลิกพูด”
“หึ...ก็ดีเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าไม่ได้อยากคบกันก็อย่าลองเล่นเลย เดี๋ยวแม่งอึดอัดถ้าไปกันไม่รอด เป็นพี่น้องกันอีก แบบนี้แหละดีแล้ว ให้กูได้กับน้องมึงก็ได้” เกือบจะดีแล้วเชียว มาติดประโยคหลังนี่แหละ ผมส่ายหน้าเบา ๆ อย่างคนเอือมระอา อะไรที่หลุดออกจากปากไอ้เสือ ไม่มีอะไรจริงทั้งนั้นแหละ...
เวลาพักเที่ยง...ผมไม่ได้มีหน้าที่อะไรเลยจะไปหาไรกินที่โรงอาหารของคณะกับไอ้เสือ แต่ทว่า
“เฮีย...ฉันไปกินข้าวด้วยสิ” เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทางด้านหลังของผม ทำให้ไอ้เสือมันรีบหันไปมองก่อน แต่ผมก็ชิงพูดตัดหน้ามัน
“มีไร”
“เอ่อ ขอไปกินข้าวด้วยได้ไหม ฉันไม่ชอบข้าวกล่องเลย” เธอว่าพร้อมกับทำหน้ามุ่ย เตี่ยเอาใจจนเสียคนเลย คิดอยากกินอะไรก็จะไปกิน ทั้ง ๆ ที่เพื่อนคนอื่นก็กินได้
“ได้สิ” ไอ้เสือตอบอย่างไม่คิด แต่ผมก็รีบขัด
“ไม่ได้ เพื่อนคนอื่นกินได้ ทำไมเธอจะกินไม่ได้...หัดอดทนซะบ้าง”
“ก็มัน...มีถั่วฝักยาวนี่ ผัดกะเพราใส่ถั่วฝักยาวฉันไม่ชอบเลย” เธอว่าพร้อมกับทำเสียงอ้อน “นะ ๆ หมวยขอไปกินด้วย”
“ไม่”
“เอ...มึงนี่ น้องกินไม่ได้ก็ให้น้องไปกินในโรงอาหารก็ได้ ไม่มีกฎห้ามสักหน่อย” ไม่ว่าเปล่า ไอ้เสือเดินไปยืนข้างแก้มใส พร้อมกับยกแขนขึ้นโอบไหล่ของเธอ มันกำลังลวนลามแต่แก้มใสก็ไม่ได้ขยับหนี “ถึงจะมีกฎ แต่ถ้าพี่เสืออนุญาต สำหรับอาหมวยแก้มใส ได้เสมอเลยจ้ะ”
...ผมรู้สึกไม่พอใจเท่าไรที่แก้มใสไม่ปัดป้องตัวเอง ปล่อยให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัว ทั้ง ๆ ที่เตี่ยก็สั่งห้ามไม่ให้มีแฟนแล้ว ขืนทำอย่างนี้อีกผมว่าเสร็จผู้ชายสักวัน แล้วก็เข้าอีหรอบเดิมที่เตี่ยจะมาโทษผม ทว่าทันใดนั้นเอง
“แก้มใส!! อยู่นี่นี่เองเดินหาตั้งนาน” อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ผมหันไปมองเจ้าของเสียง เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงกว่าแก้มใสเล็กน้อย
“ยังไม่ได้ข้าวเหรอ ไปเอาข้าวกัน” ผมคุ้นหน้าเธออยู่พอสมควร แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าคุ้นอะไรขนาดนั้น ทว่า
“เอ...เพื่อนน้องแก้มใสเหรอ ชื่อไรล่ะ” ไอ้เสือเสนอหน้าถามก่อน มันเห็นผู้หญิงไม่ได้เลยจริง ๆ
“อ้อ ฟ้าใสค่ะ” เธอพูดพร้อมกับกระทุ้งข้อศอกใส่เอวของแก้มใส ราวกับพยายามส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง จนแก้มใสต้องเอ่ยพูด
“เอ่อ เฮียมังกรคะ...คนนี้ฟ้าใสค่ะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อกี้” ผมเห็นใบหน้าไม่สบายใจของเธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จะชื่ออะไรไม่สำคัญอะไรกับผมเลย เพราะตอนนี้ผมหิวข้าวมาก...
- Writer
