ตราบาปเถื่อน

บทที่ ๓ หัดเป็นนางบำเรอ(๒)

ดินค่อนข้างตกใจกับการจู่โจมของหญิงสาว ปกติกลับมาบ้านเขาก็มักเดินมาจุดตะเกียงที่ด้านหน้าให้ส่องสว่าง และคิดว่าจะเดินไปนั่งตากลมที่แคร่ไม้ตัวเตี้ยด้านหน้ากระท่อมสักพัก จนหายเหนื่อยถึงจะเดินไปหยิบปิ่นโต ขึ้นบ้านนอน แต่ตอนนี้มันต่างไปจากเดิมแล้ว เพราะผู้หญิงที่เขาเพิ่งพานพบเมื่อวาน เธอวิ่งมากอดเขา ดูเหมือนการปล่อยให้เธออยู่ในกระท่อมมืดๆ คนเดียวจะทำให้เธอกลัวไม่น้อย เพราะหลายนาทีผ่านไปเขายังสัมผัสได้ถึงแรงสั่นเทิ้มที่กระจายอยู่ตามเรียวแขนกับอกของเธออยู่เลย

ชายหนุ่มปล่อยให้เธอกอดจนพอใจ จนเธอยอมปล่อยแล้วดันตัวออกห่างนั่นแหละ เขาถึงได้นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“กินข้าวหรือยัง”

เธอก้มหน้าแดงซ่านลง กำลังจะอ้อมแอ้มตอบว่ากินแล้ว ทว่าท้องเล็กๆ ของเธอมันก็ประจานความจริงออกมา

“ยังสินะ ถ้าอย่างนั้นไปกินข้าวกันเถอะ”

ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ที่เธอยอมให้เจ้าของกลิ่นเหงื่อแสนรัญจวนนั้นจับจูงมือไปยังแคร่ไม้ หลังจากปล่อยให้เธอนั่งนิ่งๆ เขาก็เดินไปหยิบเอาปิ่นโตกับกระติกน้ำมาวางไว้ใกล้ๆ เธอมองเขาที่แกะปิ่นโตวางลงตรงหน้าราวกับหลงเข้าไปอยู่ในภวังค์ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครทำให้เธอแบบนี้ ปกติเธอจะเป็นคนตระเตรียมโน่นนี่เสียมากกว่า

“กินเถอะ”

ชายหนุ่มเอ่ยชวนเพียงเท่านั้น ก็ค่อยๆ แบ่งข้าวออกเป็นสองจาน ดูเหมือนครึ่งของเขาจะมีเพียงน้อยนิด เพราะว่าก่อนหน้านี้เขากินอาหารกับคนงานมาเยอะแล้ว ยังไม่ค่อยหิวสักเท่าไร แต่ถ้าจะปล่อยให้เธอกินคนเดียวก็เดี๋ยวจะหาว่ารังเกียจหรืออะไรอีก เขาเกลียดผู้หญิงที่คิดเรื่องขี้ปะติ๋วพวกนี้ ดังนั้นการนั่งกินกับเธอ แล้วบังคับให้เธอกินมากๆ คงเป็นทางเลือกที่ดี

“ขอโทษนะ” จู่ๆ ดินก็เอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีนิลกวาดมองร่างผอมเพรียวของคนนั่งพับเพียบกินข้าวนิ่งนาน “ฉันจะบอกให้คนเอาข้าวมาส่งทุกมื้อก็แล้วกัน เธอจะได้มีอะไรกินในระหว่างที่ฉันไปทำงาน” ใช่สิ ปกติเขาก็ไปกินข้าวเช้าในไร่ ข้าวเที่ยงก็กินที่โรงอาหารร่วมกับคนงานคนอื่นๆ ตกเย็นก็จะมีคนเอาปิ่นโตมาแขวนให้เผื่อว่าเขาจะหิวเวลาดึกๆ ชีวิตเขามันเป็นแบบนี้แต่ว่ามันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ตาลหวานกลืนข้าวลงคอแล้วดื่มน้ำตามอึกหนึ่ง ดวงตากลมโตกวาดมองเจ้าของคำพูดที่มีแววห่วงใยเธอนิ่งๆ แม้เขาจะดูเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าคมคายนั้นมีรอยเปื้อนฝุ่นอย่างเห็นได้ชัด แต่การจัดแจงและพูดโน่นพูดนี่กับเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“ที่นี่พอจะมีตลาดอาหารสดใกล้ๆ ไหมคะ ฉันทำอาหารให้คุณกินได้นะ”

ช้อนที่ตักผัดผักรวมมิตรของดินชะงัก เขากวาดมองคนพูดเร็วๆ แล้วนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเอ่ยกับเธอ เขาไม่ต้องการให้เธอทำอะไร ขอแค่กลับมาจากทำงานแล้วได้ร่วมรักกับเธอเท่านั้น เขาหวังว่าจะได้สัมผัสลูบไล้กลิ่นกายหอมๆ ของเธอ แต่เท่าที่ดูเสื้อผ้าของเขาตากน้ำค้างอยู่ด้านนอกโน่น และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าระหว่างนี้เธอคงทำงานบ้านทุกอย่างจนมีสภาพหิวโซอย่างที่เห็น

“ไม่มีตลาดหรอก และก็ไม่มีสิ่งของทุกอย่างที่เธอต้องการด้วย กินไปเงียบๆ ไม่ต้องพูดมาก”

เธอรู้สึกคอแข็งขึ้นจนกลืนอะไรไม่ลงอีกเลย

ตั้งแต่มื้อค่ำจบลง ตาลหวานก็หอบผ้าหอบผ่อนที่เจ้าของกระท่อมผู้ใจดีอุตส่าห์หยิบยื่นให้ เขาส่งเสื้อยืดสีเข้มๆ พร้อมกับผ้าเช็ดตัวให้ ชี้มือชี้ไม้สั่งเธอลงไปอาบน้ำที่โอ่งด้านล่าง ซึ่งเปิดน้ำไว้จนเต็มแล้ว พื้นตรงนั้นปูด้วยซีเมนต์ป้องกันไม่ให้เศษดินกระเด็นกระดอนขึ้นมาโดนขา แถมบริเวณใกล้ๆ ก็ไม่มีไฟสว่างให้ บอกแค่เพียงว่าแสงไฟจากชานบ้านมันก็ส่องไปถึง

เธอยืนหันรีหันขวาง มองขันกับโอ่งมังกร น้ำเย็นชืดนั้นทำเอาต้องกัดปากสั่นระริกไว้แน่น เธอมองน้ำเย็นๆ สลับกับกระท่อมอย่างลังเล จนได้ยินเสียงตะโกนจากคนด้านบนนั่นแหละถึงได้รีบอาบน้ำเร็วๆ

พอเขามาใกล้เธอก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเสร็จแล้ว เธอปรายตามองชายหนุ่มร่างสูงที่ตอนนี้สลัดชุดทำงานทิ้ง เหลือเพียงผ้าขาวม้าลายหมากรุกพันเอวสอบไว้หมิ่นเหม่ กายแกร่งที่เล็ดลอดผ้าขาวม้านั้นทำเอาเธอลำคอแห้งผาก ทุกๆ ส่วนสัดของเขาบึกบึน เธอเพิ่งจะรู้ก็ตอนนี้นี่แหละว่ากล้ามเนื้อที่เธอเคยสัมผัสในค่ำคืนที่ผ่านมามันน่าหลงใหลแค่ไหน รูปร่างใหญ่โตที่บดบังเธอจนมิด ปลายคางสากมีเคราครึ้มดกแต่ไม่ได้ดูน่าเกลียดน่ากลัว ผมที่ยาวกว่าปกติถูกลูบไปไว้ด้านหลังเรียบแป้ แผ่นอกแกร่งที่กระเพื่อมตามจังหวะหายใจนั้นก็ทำเอาเธอไม่สามารถละสายตาได้เลย

“อาบด้วยกันอีกไหม” เมื่อเห็นคนตัวเล็กจ้องนานๆ ดินก็ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ “ฉันจะถูหลังให้”

กลิ่นลมหายใจแห่งความเหน็ดเหนื่อยที่รดปลายจมูกเล็กรั้นอยู่ในตอนนี้ทำให้ตาลหวานรู้สึกตัว เธอผละถอยหลังอัตโนมัติและความซุ่มซ่ามของเธอก็เกือบพาตัวเองล้มหงาย หากไม่เพราะถูกเจ้าของลำแขนกำยำก่ายกอดไว้เสียก่อน

“คงปล่อยไปไม่ได้แล้วสินะ”

คล้ายเขาพึมพำอะไรบางอย่าง รู้ตัวอีกทีท่อนแขนที่ประคองเธออยู่นั้นก็เริ่มกดหน้าท้องแบนราบของเธอเข้ากับความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อหนั่นแน่นทันที ดวงตาสีนิลที่กำลังทอดมองเธออยู่ในตอนนี้มาพร้อมกับแรงรั้งเบาๆ จนผ้าขนหนูที่เธอพันร่างไว้ถูกดึงไปพาดในจุดเดียวกันกับที่เธอวางเสื้อของเขา

ฝ่ามือแข็งแกร่งของดินขยับไล้ตั้งแต่แผ่นหลังลงมาก้นเนียนนุ่ม เพียงได้ตะครุบและบีบเคล้นลมหายใจของเขาก็เริ่มหอบกระชั้นขึ้น ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับเขากันแน่ เพียงอยู่ใกล้ๆ ก็ทำเอาเขาไม่เป็นตัวเอง จากที่คิดว่าคืนนี้อาจจะปล่อยให้เธอได้หยุดพัก เขากลับอยากเชยชมร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนตรงนี้เลย