ข้ามีเวลามาเป็นคนบ้า

เข้าร่างมะลิ

ปึก

“ ว๊าย อีบ้ามึงเดินเยื่องใดไม่ลืมตาดูกู รึ “ เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือกระทบหน้าอย่างแรง ด้วยความหิวเธอก็เดินทะเล้อทะหล่าเข้ามาที่วัดเพื่อมาขอข้าววัดกินแต่ด้วยความโชคร้ายเธอเลยเดินมาชนเข้ากับ แม่นางพะยอมลูกสาวเจ้าคุณบุญลือ เลยทำให้เธอโดนแม่หญิงตบเข้าที่หน้าอย่างแรงจนหน้าของเธอสะบัด หัวของเธอชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงเล่นเอาเลือดหัวของเธอไหลออกมาเลยแหละ บ่าวที่ติดตามแม่นายมันมา เมื่อเห็นว่ามะลิเป็นคนบ้านางก็เลยไม่อยากให้แม่นายของมันยุ่งกับมะลิแต่เพราะดวงของนางจะต้องมาใช้กรรมให้กับเจ้ากรรมนายเวร

“ อีกบ มึงไปจับมันมากูจักตบมันให้ตายคามือกู มึงไป “ แม่นางพะยอม สั่งให้บ่าวของตนเข้าไปจับมะลิเพื่อเอามาตบสั่งสอนวันนี้เธอรู้สึกไม่พอใจเรื่องของแม่พิกุล ลูกสาวของเรือนพญาแก่น ด้วยความที่ทั้งคู่ต่างชอบพอหมื่นหาญเหมือนกันก็เลยไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่ด้วยความสวยและก็เรียบร้อยทำให้หาญมองพิกุลมากกว่ามองนางเลยทำให้พะยอมไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะทำบุญ กบ ที่ไม่อยากทำร้ายนางก็ทำท่าอึกอึกอักๆไม่อยากทำร้ายมะลิ

“ แม่นาย แม่นายอย่าทำมันเลยนะเจ้าคะ มันเป็นบ้าปล่อยมันไปเถอะนะเจ้าคะ “ กบ บอกผู้เป็นนายเพื่อให้นายของตัวเองไ่ม่เอาเรื่องกับคนบ้า เมื่อพะยอมโดนบ่าวขัดใจนางก็ถีบเข้าไปที่หน้าอกของกบอย่างแรงทันที

ปึก

“ อีบ่าวระยำมึงกล้าขัดใจกูรึ กูเป็นายมึงมึงเป็นบ่าวของกูมึงกล้ามาขัดคำสั่งกูรึ “ แม่พะยอม ถีบเข้าที่ยอดอกของกบบ่าวของตัวเองอย่างแรง เมื่อกบที่โดนแบบนั้นนางก็หงายท้องล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะคลานเข่ามาแล้วก็ร้องไห้มาหามะลิ พร้อมกับพูดกับมะลิออกมาด้วยความรู่สึกเสียใจและก็สงสารเป็นอย่างมาก

“ อึก อึก กระซิก กระซิก มะลิเอ๊ยยยย กูกับมึงเราสองคนมันไม่มีทางเลือกเหมือนผู้อื่นเขา มึงอย่าโกรธกูเลยนะอีมะลิกูไม่ได้อยากทำแต่กูเป็นขี้ข้าถ้ากูไม่ทำกูก็ต้องตาย ฮือออออออ กระซิก กระซิก “ เสียงร้องไห้สะอึกสะอึ้นของกบ เธอคลานเข้ามากระซิบพูดกับมะลิ มะลิเธอค่อยๆเงยหน้ามองกบก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเอามือจับไปที่หน้าของนางด้วยอาการสั่นเทา

“ กูไม่โกรธมึงดอกอีกบ แต่กูอาฆาตแม่นายของมึงฮ่าๆฮ่าๆฮ่า อีคนสวยใจดำ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า คนเยื้องมึงจักไม่ตายดี ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ เสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งของมะลิ หน้าของเธอที่เต็มไปด้วยเลือดจ้องมาที่หน้าของพะยอมพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง พะยอมเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมากโมโหจนไม่สามารถระงับโทสะของตัวเองได้

“ มึงอีบ้า อีขี้ครอกมึงกล้าชี้หน้าด่ากูมึงอย่าอยูเลย “ ปึก ตุบ พะยอมพูดจบเธอก็เตะเข้าไปที่หน้าของมะลิอย่างแรงจนหัวของเธอกระแทกเข้าไปที่กำแพงอีกครั้งนั้นเลยทำให้ร่างของนางแน่นิ่งไป

ครื้น…..เปรี้ยง…เปรี้ยง..ครื้น

เสียงของสายฟ้าฟาดลงมาอย่างแรง เมื่อร่างของมะลิแน่นิ่งไปพร้อมกับเลือดหัวของนางที่ไหลออกมา กบที่เห็นแม่นายฆ่าคนตายนางก็ช็อกเป็นอย่างมากก่อนจะรีบได้สติแล้วรีบดึงแขนของแม่นายมันให้รีบหนีก่อนที่คนจะมาเห็นแล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ แม่นาย ไปกันได้แล้วเจ้าคะเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าแม่นายจะแย่หนาเจ้าคะ “ กบ รีบดึงแม่นายของตัวเองให้รีบหนี พะยอมที่ยืนตะลึงงันอยู่นั้นเม่อได้สตินางก็รีบหนีทันที มะลิที่สลบไปนางก็ได้สติตื่นขึ้นมาตอนที่เม็ดฝนโดนเข้าที่หน้าของนาง

แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ

“ อึก อึก อึก สาธุข้าแต่องค์สัมมาสัมพุทธเจ้า พระแม่ธรณี พระแม่โพสพ พระแม่คงคา แม่พระเพลิง เกิดชาติหน้าฉันใดข้าขอให้ข้าเกิดมาเป็นคนเก่ง คนงาม มีรูปเป็นทรัพย์ มีสติปัญญาที่ดีกว่าคนอื่น ด้วยเถิด อึก อึก อึก “ เปี้ยง…… สิ้นเสียงสายฟ้าฟาดลงมา มะลิที่ร่างกายบอบช้ำบวกกับที่เธอไม่ได้กินอะไรมาเลยเป็นเวลาหลายวันนั้นเลยทำให้เธอสิ้นลมหายใจลงอย่างหน้าอนาทถ ในเวลาเดียวกันวิญญาณของแอมแปร์พริ้ตตี้สาวที่กำลังมีชื่อเสียงโดงดัง วิญญาณของเธอก็หลุดออกมาจากร่างเช่นเดียวกัน

เปรี้ยง คลื่น เปรี้ยง

วูบ….

“ กรี๊สสสสสส “ เสียงกรีดร้องของมะลิที่ตอนนี้นอนอยู่บนเรือนของพ่อหมอ เณรที่กลับมาจากกิจนิมนต์กับหลวงตาด้วยความที่เป็นเด็กกว่าหลวงตาหูตาดีกว่าก็เลยเหลือบไปเห็นมะลินอนจมกองเลือดอยู่ จากนั้นเณรและหลวงตาก็เลยให้คนมาช่วยนางเอาไว้โดยพานางมาโรงหมอ นี้แหละ

“ เห้ย เห้ย อีมะลิเอ็งเป็นจะร้องทำไมว่ะ “ เสียงของหมอหนุ่มลูกชายของพ่อหมอประจำหมูบ้านที่รักษามะลิ เมื่อได้ยินเธอเสียงกรีดร้องของนางหมอหนุ่มก็เลยเอ็ดหญิงสาวเอา แอมแปร์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างของหญิงบ้าโดยที่เธอไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธอมองไปยังคนที่พูดกับเธอ แอมแปร์ถึงกับตกใจเป็นอย่างมากเพราะการแต่งตัวของเขา คำพูดของเขา ไหนจะการแต่งตัวของเธออีก เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็อ้าปากค้างก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเป็นมายังไง

“ นี้ฉันตายแล้วเหรอ หรือว่าฉันกำลังฝันอยู่ หรือว่าฉันโคม่า โอ๊ยยยยย “ แอมแปร์ ที่พูดอยู่กับตัวเองออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อไม่แน่ใจเธอก็เลยหยิกเข้าที่แขนของเธออย่างแรงก่อนจะรู้ว่าเจ็บเธอก็เลยรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป หมอหนุ่มที่เห็นท่าทางของมะลิแบบนั้นเขาก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใดเพราะว่าปกตินางก็ทำตัวบ้าๆบอๆอยู่แล้ว ระหว่างที่เธอกำลังนั่งงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น ด้วยความที่เจ้าของร่างไม่ได้กินอะไรมานานเธอก็เลยรู้สึกหิวจนแสบใส้ขึ้นมา

จ๊อกกกกก

เสียงท้องของเธอร้องออกมาอย่างดัง แอแปร์ที่รู้สึกหิวจนแสบท้องนั้นเธอก็เอามือจับที่เอวของตัวเองก่อนจะรู้ว่าตัวเองผอมมาก

“ นี้ฉันผอมมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย บ้าจริงฉันควบคุมอาหารก็จริงนะแต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยากผอมจนเป็นผีดาๆขนาดนี้นี้หนา หรือว่าเราจะสลบนานจนเกินไปนะ “ แอมแปร์ เธอพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ แต่ระหว่างที่เธอกำลังนั่งคุ้นคิดอะไรอยู่นั้น หมอหนุ่มก็เดินเข้ามาพร้อมกับชามข้าวและก็มีปลาย่างเดินเอาเข้ามาให้เธอ แอมแปร์เมื่อเห็นข้าวที่ชายหนุ่มถือหาบวกกับกลิ่นหอมของปลาย่างเล่นเอาพยาธิในท้องของเธอร้องออกมาประสานเสียงกันเลยทีเดียว

จ๊อกกกกกก

“ เอ้านี้ข้าวของเอ็งอีมะลิ “ ชายหนุ่มยื่นข้าวให้แอแปร์ แอมแปร์มองหน้าของชายหนุ่มอย่างคนกำลังคิดว่าเขาเรียกใครว่ามะลิ แต่ว่าความหิวมากของเธอก็เลยเอาเรื่องนั้นไว้ก่อน จากนั้นเธอก็เอแต่กินข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายอยบ่างกับปอบเห็นคนป่วยก็ไม่ปาน หมอหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว

“ อิ่มแล้วคะขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณ…เอ้อ….คุณ…” แอมแปร์ เมื่อเธอกินข้าวที่อยู่ในชามที่ทำจากกะลามะพร้าวจนอิ่มแล้วเธอก็เอาน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมกับกล่าวขอบคุณชายตรงหน้า ชายหนุ่มเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็ทำสีหน้าฉงนสงสัยเพราะคำพูดของเธอพูดออกมาแปลกๆ

“ นี้เอ็งพูดบ้าอะไรของเอ็งรึอีมะลิ กูไม่เข้าใจที่มึงพูดแต่ก็เอาเถอะถ้าเอ็งอยากขอบใจข้า ข้าก็รู้แล้วเอาเป็นว่าถ้าเอ็งอยากกลับเรือนของเอ็ง เอ็งก็กลับได้เลยเพราะเอ็งไม่ได้เป็นอันใดมากแล้ว “ หมอหนุ่มทำท่าจะเดินออกไป แอแปร์ที่ได้ยินชื่อมะลินี้มาตลอดเวลาที่เขาเรียกเธอ เมื่อแอมแปร์กินข้าวอิ่มแล้วสติของเธอก็กลับมาครบถ้วนอย่างสมบูรณ์ เธอก็เลยพูดกับชายหนุ่มออกไปว่า

“ คุณคะ / เอ้อ ท่าน ข้าขอกระจกหน่อยได้ไหม” แอแปร์ ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เธอกำลังเจออยู่นี้เป็เรื่องบ้าอะไรกันแน่แต่สิ่งที่เธอรู้คือตอนนี้เธอต้องตามน้ำ เมื่อหมอหนุ่มได้ยินแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้วหนามองมายังเธอด้วยความสงสัยว่ากระจกอะไรของนาง เมื่อแอมแปร์มองหน้าเขาเหมือนกับว่าเขาไม่เข้าใจเธอก็เลยนึกถึงละครหลังข่าวที่เธอเคยดู

“ ออ้ ข้าขอคันฉ่องท่านหน่อยจะได้หรือไม่เจ้าคะ “ แอมแปร์ เมื่อนึกถึงละครบุพเพสันนิวาทเธอก็เลยรองพูดดู และก็ดท่าว่าจะได้ผลสะด้วยเมื่อเธอเห็นหน้าตาของชายหนุ่มที่ดูพอจะเข้าใจที่เธอพูด

“ ออ้ คันฉ่องเหรอนนี่ นี้ “ ชายหนุ่ม ที่ไม่เคยได้ยินหญิงสาวพูดอย่างคนปกติแถมเสียงของเธอก็เป็นเสียงหวานอย่างกับคนปกติเขาก็เลยตกใจขึ้นมา แต่ก็เดินไปเอาคันฉ่องที่เธอต้องการมาให้เธอ

“ ข้าไหว้เจ้าคะ “ แอมแปร์ เมื่อมั้นใจแล้วว่าสิ่งที่เธอพูดเหมือนในละคร เธอก็เลบยจัดการพุดพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทางที่เป็นเหมือนคนปกติบวกกับยิ้มอขงนางที่ยิ้มออกมา เล่นเอาหมอหนุ่มถึงกับสะตั๊นไปเลยทีเดียว แอมแปร์เมื่อรับกระจกจากชายหนุ่มมาเธอก็เอาขึ้นมาส่อง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเธอเห็นหน้าของใครก็ไม่รู้ สวยแต่ดูโทรม อย่าเรียกโทรมเลยต้องเรียกว่าผีตายซากดีกว่า

“ นี้อย่าบอกนะว่าฉันข้ามภพมาเหมือนในหนังบุพเพสันนิวาทจริงเหรอเนี่ย “ แอมแปร์มองคนที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างเธอเอามือจับหน้าของตัวเองอย่างตื่นเต้นเพราะเธอไม่คิดว่าเธอจะข้ามภพมาได้อย่างกับในละคร เมื่อเธอคิดได้แบบนั้นความมันก็บังเกิดสิพะยาคะ เธอยิ้มมองตัวเองอยู่ในกระจกด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ต้องเปลี่ยนท่าทีทันทีเพราะฟันของเจ้าของร่างนี้เหลืองอย่างกับว่าไม่ได้แปลงเลย

“ อุ๊ย เหลืองเวอร์วัง “ แอมแปร์ รีบหุบฟันลงแล้วก็หันไปมองหมอหนุ่มที่ช่วยรักษาเธอ ก่อนจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ปกติเธอก็เป็นแบบนี้ เมื่อหมอหนุ่มเห็นแบบนั้นเขาก็แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนบ้าที่ใครๆต่างก็รังเกรียจ แต่พอเขาได้เห็นทาทีของเธอแบบนั้นเขาถึงกับตะลึงในความงามของนาง

“ ท่านชื่อว่ากะไรเจ้าคะ คือว่าข้าจำชื่อท่านไม่ได้น่ะเจ้าคะ แฮะๆ “ แอมแปร์ เธอต้องแกล้งจำไม่ได้เพราะเธออยากรู้ว่าเขาชื่อแสร้ว่าอย่างไรแล้วเธอจะได้เรียกและก็ขอบคุณเขาถูก หมอหนุ่มที่เอาแต่จ้องมองนางด้วยความหลงไหลเพราะรอยยิ้มและก็ท่าทางน่ารักของนาง เขายิ่งตกอยู่ในภวังค์ แต่ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนาอยู่นั้น หมอเฒ่าพ่อของชายหนุ่มก็เดินเข้ามาขัดจังหวะของทั้งคู่ก่อน

“ อ้าว มะลิเจ้าหายแล้วก็ไสหัวลงจากเรือนข้าไปได้แล้ว อยู่นานเรือนข้าจะติดเสนียดคนบ้าอย่างเจ้า “ หมอชราที่รักษานางด้วยความจำยอมเพราะคนที่มาขอร้องให้รักษาเป็นหลวงตาที่ใครๆต่างก็ให้ความเคารพแม้แต่ขุนหลวงก็ยังต้องยำเกรง แล้วหมอธรรมดา ธรรมดาอย่างเขาจะเหลืออะไร หมอเฒ่าก็เลยยอมรักษานาง แอแปร์เมื่อได้ยินแบนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าคน คนนี้ไม่ได้ชอบเจ้าของร่างจากนั้นภาพต่างๆของเจ้าของร่างก็ปรากฎเข้ามาในหัวขงนางเป็นฉากๆ นั้นเลยทำให้เธอรู้ว่าเจ้าของร่างเป็นคนบ้าและก็เป็นกำพร้า

“ เจ้าคะท่านหมอข้าขอบน้ำใจท่านกับลูกชายของท่านยิ่งนัก ข้าไปก่อนนะท่านหมอเอาไว้ถ้ามีโอกาสข้าจะตอบแทนท่านเป็นแน่เจ้าคะ “ แอมแปร์ พูดออกมาอย่างขอบคุณถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอแต่ว่าเขาก็ช่วยชีวิตเธอไว้ ก็อย่างที่โบราณว่าไว้บุญคุณต้อทดแทนความแค้นต้องชำระ ที่บอกว่าความแค้นต้องชำระเพราะเจ้าของร่างทำให้เธอเห็นว่าการตายของเธอเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วก็เห็นผู้คนในเมืองนี้ต่างก็เรียกและก็ต่างก็ด่านางทำอย่างกับว่านางเป็นตัวเชื้อโรค โดยเฉพาะไอ้คนขี่ม้า