ไม่คิดสักนิดว่าจะรัก

บทนำ 2

อุตส่าห์แต่งตัวมาดิบดี ตั้งใจเต็มที่ว่าจะมาเป็นเด็กเสิร์ฟหรือคอยช่วยงานทีมออการ์ไนซ์ที่คุณหญิงพรรณีจ้างมา ทว่ามัทนากลับถูกจับแต่งตัวแบบจัดหนักจัดเต็มทั้งเสื้อผ้าหน้าผม

"นี่หนูจริงๆ เหรอคะ" หญิงสาวมองตัวเองในกระจกแล้วแทบไม่อยากเชื่อสายตา ช่างหน้า ช่างผม และคนเลือกชุดฝีมือดีจริงๆ เปลี่ยนเด็กบ้านนอกคนนึงให้กลายเป็นนางหงส์สวยสง่าเสียจนเธอเองยังไม่อยากเชื่อว่าคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกเป็นตัวเธอเอง

"หนูผักกาดของฉันสวยมากจริงๆ" สายตาคุณหญิงพรรณีที่ยืนมองจากด้านหลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและวาดหวัง "ฉันกับท่านเมฆาสมัยเป็นหนุ่มเป็นสาว พวกเราคุยกันไว้ว่าอยากมีลูกสักสามสี่คน ชายสอง หญิงสอง แต่สุดท้ายฉันก็มีตาชุณเป็นลูกชายคนเดียว ส่วนลูกสาวคงต้องฝากความหวังไว้ที่สะใภ้แล้วล่ะจ้ะ"

อยากเห็นหน้าลูกสะใภ้ของพรรณีเหลือเกินว่าจะหน้าตาแบบไหน แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นดวงซวยสุดๆ ที่ได้จิรัสย์ไปทำพันธุ์ ผู้ชายบ้าอะไรชอบจุ้นจ้านชีวิตคนอื่น แถมยังขี้บ่น บ่นได้ทุกเรื่อง บ่นเป็นหมีกินผึ้ง งึมงำอยู่ได้ตลอดเวลา

"หนูผักกาดจ๊ะ มาฉันสวมสร้อยค่ะ"

คุณหญิงพรรณีมองมัทนาแล้วนึกถึงตัวเองสมัยสาวๆ แม้นางมาจากครอบครัวที่มีฐานะ ทว่าก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนไม่แพ้กัน เพราะต้องการพิสูจน์ให้พ่อแม่เห็นว่าถึงจะเป็นลูกผู้หญิง แต่ก็ประสบความสำเร็จได้ไม่ต่างจากผู้ชายอย่างพี่ชายทั้งสามคน

"คุณหญิงขา ไม่ดีมั้งคะ" สร้อยเพชรในมือพรรณีหากหลุดหายขึ้นมา มีหวังเธอแย่แน่ แม้ไม่รู้มูลค่า แต่ประเมินจากสายตาแบบคร่าวๆ ก็น่าจะหลายแสนอยู่ แค่คิดว่าสร้อยเส้นนี้สวมอยู่บนลำคอแล้วอยู่ๆ สร้อยหายไป เธอก็ขนลุกขนพองแล้ว บรึ้ย~ สยอง "หนูกลัวจะทำสร้อยคุณหญิงหายแล้วไม่มีปัญญาชดใช้คืน"

"สร้อยนี่ฉันไม่ได้จะให้คืน แต่ฉันให้หนูผักกาด เป็นของขวัญคนเก่งที่เรียนจบ"

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มัทนารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างลืมสงวนท่าที "มะ ไม่นะคะคุณหญิง สร้อยเส้นนี้มูลค่ามากเกินไป หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"

"ไม่มากหรอกเกินไปหรอกจ้ะ มากเกินไปที่ไหนกัน" พรรณีคว้ามือมัทนามากุม นางยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า ยิ่งมองก็ยิ่งเอ็นดูเจ้าหล่อน "หนูช่วยงานฉันมาตั้งเกือบสี่ปี ทำทุกอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แถมยังช่วยดูแลตาชุณอีก สร้อยเพชรนี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่หนูทำให้ฉัน รับไว้เถอะนะหนูผักกาด เผื่อวันข้างหน้าหนูมีเรื่องเดือดร้อนจำเป็นต้องใช้เงินก็ค่อยเอาเส้นเพชรเส้นนี้ไปขายหรือจำนำ"

"แต่.." ลำบากใจไม่น้อยกับความใจดีที่พรรณีมีให้

"ไม่ต้องตงต้องแต่แล้ว เอาเป็นว่าฉันให้หนูผักกาด ตามนี้นะจ๊ะ"

"ขอบคุณ คุณหญิงพรรณีมากนะคะที่เมตตาหนู" เธอกระพุ่มมือไหว้ผู้มากด้วยวัยที่ทำงานด้วยมาตลอดหลายปี ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งได้ไม่กี่เดือนจนกระทั่งจบการศึกษาระดับปริญญาตรี

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก แค่อยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็พอแล้ว" เห็นสีหน้าลำบากใจของเด็กสาว พรรณีก็เข้าใจว่าเรื่องอะไรกำลังก่อกวนความรู้สึกมัทนาอยู่ "ต่อไปถ้าทำงานประจำ หนูก็แวะเข้ามาหาฉันบ้างเป็นครั้งคราวก็พอ วันหยุดว่างๆ มานั่งกินข้าวหรือไปชอปปิงกัน"

"หนูกลัวว่าจะมาช่วยคุณหญิงได้ไม่เต็มที่จังเลยค่ะ" เธอบอกเรื่องที่เป็นกังวลออกไป

"โธ่เด็กน้อย.. ฉันมีคนช่วยเยอะแยะจ้ะ ไม่ต้องห่วง หนูแค่แวะมาหาฉันบ้าง มาในฐานะลูกสาว อ้อ! แต่ว่าบางเรื่องฉันก็ยังต้องไหว้วานให้หนูทำต่อไปนะ"

"เรื่องอะไรเหรอคะ คุณหญิงบอกหนูมาได้เลยค่ะ หนูจะทำให้เต็มที่"

ริมฝีปากบางหยักเหมือนอย่างจิรัสย์ราวกับถอดแบบมาจากพิมพ์เดียวกันเผยรอยยิ้ม นัยน์ตาคุณหญิงพรรณีที่ทอดมองเด็กสาวตรงหน้าคล้ายว่ามีเลศนัย ทว่านางไม่ปล่อยให้มัทนาสังเกตเห็นได้ นางซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้างดงามเมื่อหญิงสาวมองมา "ฉันอยากให้หนูช่วยดูแลตาชุณต่อไป หนูผักกาดทำให้ฉันได้ไหมจ๊ะ"

สายตาผู้ชายทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ที่มาร่วมงานวันเกิดท่านเมฆา ต่างจับจ้องไปที่มัทนาราวกับจะกลืนกินเธอเสียให้ได้ จิรัสย์มองไปยังพรรณีที่มีหญิงสาวผู้ช่วยยืนเคียงแล้วได้แต่ถอนหายใจฮึดฮัด อยากเดินเข้าไปแล้วกระชากยายเด็กตาแป๋วนั่นออกจากงานเสียให้รู้แล้วรู้รอด

"แม่ง! บอกให้ไปเปลี่ยนกางเกง เล่นใส่มาซะกระโปรงสั้น แถมยังโชว์ไหล่อีก แม่นะแม่ คิดยังไงให้ยายผักกาดใส่ชุดนั้น" จิรัสย์บ่นพึมพำออกมาอย่างลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว

"พูดอะไรของมึงวะ" สารวัตรหน้าหยก ลูกชายคนเดียวของผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติคนปัจจุบันมองตามสายตาเพื่อน จึงได้เห็นสาวน้อยที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เพราะเจอบ่อยครั้งยามไปหาจิรัสย์ที่สำนักงานทนายความ "น้องผักกาดนี่หว่า สวยจัง.."

ยิ่งไอ้เปรมมองมัทนาตาเยิ้มไปอีกคน จิรัสย์ยิ่งไม่ชอบใจที่แม่พาหญิงสาวออกงานด้วย แถมยังแนะนำให้รู้จักคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ยิ่งคิดให้ลึกกว่านั้นว่าแม่ทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร ลูกชายคุณหญิงพรรณีก็ยิ่งหงุดหงิด "ไม่เห็นจะสวยตรงไหน"

"สวยแม่งทุกตรงนั่นแหละ มึงดูสายตาผู้ชายแต่ละคน มองน้องผักกาดเหมือนอยากจะรักสุขภาพขึ้นมา"

"ทำไมวะ" สมองจิรัสย์ไม่ประมวลผลคำพูดเพื่อน เพราะมัวแต่โมโหมัทนาที่แต่งตัวเปิดเนื้อโชว์หนังให้ผู้ชายในงานได้เห็นผิวขาวเนียนของเจ้าหล่อน

"ก็อยากกินผักกาดไง"

ปั๊ก!

เสียงแก้วไวน์กระทบถาดที่บริกรถือผ่านมาบ่งบอกอารมณ์คนวางได้เป็นอย่างดี

จิรัสย์มองไปที่มัทนา ชายหนุ่มพยายามบอกให้ตัวเองใจร่มๆ ไว้ ทว่าสุดท้ายสองขาก็ก้าวเดินตรงไปยังจุดที่แม่และหญิงสาวยืนอยู่

"ชุณคะ" พัชรีเรียกคนคุ้นเคยของตัวเองไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงตัวพรรณี

"อ้าวเมย์ มาด้วยเหรอ"

เจ้าของใบหน้าสวยหมดจดไม่พอใจที่จิรัสย์ทักทายเช่นนั้น ทั้งที่เป็นคนเคยๆ กัน แต่เขากลับไม่มีเยื่อใยต่อเธอเลยสักนิด ทว่าพัชรีฉลาดพอที่จะไม่แสดงอารมณ์ออกไปให้ชายหนุ่มที่เธอหมายปองมาหลายปีได้เห็น "ต้องมาสิ งานวันเกิดคุณลุงนะ เมย์จะไม่มาได้ยังไงล่ะคะ แต่เมย์มาคนเดียวไม่มีเพื่อนเลย ชุณอยู่เป็นเพื่อนเมย์ได้ไหมคะ"

"ขอโทษนะเมย์ ผมมีธุระ" จิรัสย์ผละไปโดยไม่ได้สนใจสายตาออดอ้อนของพัชรีเลยแม้แต่นิด ชายหนุ่มเดินดุ่มตรงไปหามารดาที่ยืนคุยอยู่กับผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับเขา ข้างพรรณีมีหญิงสาวที่คุ้นหน้าแจกยิ้มไปทั่ว ยกเว้นเขานะที่ยายเด็กผักกาดเอาแต่ทำหน้าบูดใส่

"อ้าวตาชุณ มาๆ แม่แนะนำให้รู้จักคุณคีย์ ลูกชายคุณหญิงเพ็ญแข" หน้าตาจิรัสย์บอกชัดว่าไม่ได้อยากรู้จักคีรินเลยสักนิด ทว่าพรรณีก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น "รู้จักกันไว้สิสองหนุ่ม เผื่อเจอกันจะได้ทักทาย"

“สวัสดีครับคุณชุณ ผมเห็นคุณบ่อยๆ ตามงานสังคม" แต่ที่บ่อยกว่าน่าจะเป็นที่บาร์กับสาวๆ ซึ่งไม่เคยซ้ำหน้าสักครั้ง "ว่าจะทักก็ไม่มีโอกาสเลย ได้คุยกันสักทีนะครับ"

"ครับ" จิรัสย์ตอบเพียงสั้นๆ ไม่ได้สนใจผูกมิตรกับคีริน ลูกชายคุณหญิงเพ็ญแขที่แม่พึ่งแนะนำให้รู้จัก "ผักกาดพี่มีอะไรให้ช่วยหน่อย"

"ช่วยอะไรเหรอคะ"

"นั่นสิ แกจะให้หนูผักกาดช่วยอะไร วันนี้น้องต้องอยู่กับแม่ แกไปไหว้วานคนอื่นแล้วกัน"

"ไม่ได้ครับ ต้องผักกาดเท่านั้น ผมยืมตัวน้องไม่นาน เดี๋ยวเอามาคืนหรอกน่า" จิรัสย์ไม่รอให้ใครอนุญาต แม้กระทั่งมัทนาชายหนุ่มก็ไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนยินยอมทำตามที่เขาต้องการหรือไม่

"ปล่อยหนูนะ จะลากหนูไปไหนเนี่ย"

มัทนาถูกลูกชายคุณหญิงพรรณีลากแขนเดินตรงไปยังประตูบ้านท่ามกลางชายตาหลายสิบคู่ที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น และสงสัยว่าหญิงสาวที่ถูกจิรัสย์ถูลู่ถูกังไปเป็นใครกัน หนึ่งในนั้นคือพัชรีที่คุ้นหน้าเด็กสาวหน้าตาสะสวยราวกับว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน

ทว่าความสงสัยของพัชรีก็ถูกกลบด้วยไฟริษยา หล่อนรู้จักจิรัสย์ดีว่าชายหนุ่มเคยสนใจใครเสียที่ไหน แต่กับยายเด็กนั่น เขากลับจูงแขนผ่านสายตาแขกที่มาร่วมงานโดยไม่กลัวเลยสักนิดว่าใครจะเข้าใจผิด

"เธอเป็นใครกัน ทำไมชุณถึงสนใจเธอมากกว่าฉัน" นังเด็กเปรต!