Geçmiş/ 1993
Asya’dan
Liseden mezun olmanın güzelliğini ve mutluluğunu yaşarken sevinçle eve gelmeyi o kadar çok isterdim ki ama biliyordum bundan sonrası benim için olmayacaktı. Babamı lise için zor ikna etmiştim. Üniversiteyi kesin bir şekilde istemiyordu ve devamlı olarak da bunun için beni uyarıyordu. Kesinlikle diretmemem gerektiğini söyleyip dururken arkadaşlarımın sınava hazırlanmasına gıpta ile bakıyordum.
Ben de onlar gibi test çözüp netlerimin artması veya azalmasında farklı hislere bürünmeyi hissetmeyi tecrübe etmeliydim ama olmuyordu. Takdir belgesiyle evden içeriye girdiğimde bunun benim için bir anlamı varken babam için yoktu. Sadece kâğıt parçasıydı. İçeriye girdiğimde gazete okurken gördüm. Beni fark ettiğinde onu yana koydu ve bana baktı.
“Asya, geç otur!” dediğinde
