Hazal’dan
İkilemde kalan kalbim ve ben tam araftaydık. Cennet ve cehenneme yaklaşıyordum ama ikisini de tercih edemiyordum. Biri cennet gibi mutluluk vaddedilirken diğerinde yangın vardı. Kalp yangınım olan kişi belliydi ama ondan vazgeçmem de çok zordu. İnsan bile bile ateşte yanmayı göze alır mı? Gerçekten aşıksa göze alırdı ve daha fazlasını yapardı.
Ben, onun için cehennemde bile yanmaya hazırken Poyraz’la yaşadıklarım aklımı fena halde karıştırmıştı. Onun karşıma hiç çıkmamasını dilerdim. Ben, bu zamana kadar kalbimi birine açmışken onun teması kalbimi ikiye bölmüştü. Poyraz, bana dokununca içimde bir tutku oluşurken Ecevit dokunduğunda hem tutku hem de aşk canlanıyordu.
Ne olursa olsun ben ona aşıktım ve kalbim evet de der gibi çarpıyordu. Kalp çarpıntımın ta kendisi olan Ecevit
