บทที่ 9
1561 Words
“ไม่พอเหรอ”
“เปล่า แค่สงสัยว่าเจ๊มีตังค์ขึ้นรถกลับบ้านป่ะเนี่ย”
“ไม่เป็นไร พี่จะกลับพร้อมคุณสองคนนั้นน่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมสองคนไปรอที่รถนะครับคุณจ๋า” นับหมื่นขอเลี่ยงออกมาก่อนพร้อมลากเพื่อนออกมาด้วย แค่มองตาก็รู้ใจแล้วว่าดลวัฒน์ไม่สบอารมณ์นัก
“โง่ฉิบหาย” เมื่อห่างออกมาแล้วดลวัฒน์ก็บ่นอุบ
“ไอ้เวรนี่ ด่าผู้หญิงเหรอวะ”
“เออสิ พวกผู้หญิงนี่ชอบใจอ่อน โดยเฉพาะกับผู้ชายหน้าตาดีๆ ถ้าตอนนั้นมึงกับกูไม่บังเอิญไปเจอเข้า คงถูกมันปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว นี่อะไร ไม่คิดจะเอาเรื่องยังไม่เท่าไร ยังจะเอาเงินให้มันไปอีก”
“กูว่ามึงมองผิดแล้ว”
“ผิดยังไง ? อะไรผิด ?”
“มึงไม่เห็นเหรอว่าสองคนนั้นดูไม่เหมือนโจรวิ่งราวกับเจ้าทุกข์ ก่อนเราจะไปเจอ เหมือนคุณจ๋ากล่อมไอ้โจรเด็กนั่นซะอยู่หมัดไปแล้วว่ะ มันถึงไม่หนีไงตอนที่เราจับได้”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่นั่นก็เก่งพอตัว” ดลวัฒน์ยักไหล่ เหมือนจะชมแต่ก็ไม่ได้ชมซะทีเดียว
นับหมื่น สิงหโชติเดชาส่ายหน้าอย่างเอือมๆ เพื่อนเขาก็เป็นอย่างนี้ ปากหมา คิดมาก ผิดคือผิดถูกคือถูก ไม่ดำก็ขาวไปเลย ไม่มีตรงกลาง แต่เขาก็รู้ว่าดลวัฒน์แค่เป็นห่วงหญิงสาวเท่านั้นแหละ
ส่วนทางฟากจินดาหลากับปัตย์ธวิชเมื่อเห็นสองหนุ่มเดินไปไกลแล้ว เด็กหนุ่มจึงเป็นฝ่ายร่ำลาเหยื่อสาวของเขาในวันนี้ แปลกที่ยังไม่ค่อยอยากกลับบ้านสักเท่าไร ยังอยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย ยายป้านี่น่าแกล้งต่อนานๆ ชะมัด
ส่วนหญิงสาวคงไม่รู้ตัวว่าตนเองมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนเพลินขนาดไหน
“ชอบคนไหนเหรอเจ๊”
“บ้าสิ” จินดาหลาดึงสายตากลับมาที่เด็กหนุ่ม
“ว่าผมบ้าแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ” ปัตย์ธวิชก้มลงจนแทบชิดใบหน้านวลอย่างต้องการจะแกล้งในทีแรก ยายนี่หน้าขาวชะมัดแดงนิดแดงหน่อยก็เห็นชัดไปถึงไหนแล้ว “เอ้า ! นี่ล้อนิดเดียวยิ่งแดงใหญ่เลยแฮะ”
“เจ้าเด็กบ้านี่” จินดาหลารีบตีป้าบเข้าไปที่แขนของเด็กหนุ่มเพื่อกลบเกลื่อน ก็เธอเขินจริงๆ นี่ ยิ่งมีคนล้อเธอก็ยิ่งอาย
“แล้วตกลงเจ๊ชอบคนไหน”
“ถ้ายังไม่หยุด พี่จะเอาเงินคืนแล้วนะ”
เขากลัวที่ไหน...
“คนที่ห่ามๆ ท่าทางนักเลงคนนั้นใช่หรือเปล่า ถึงผมจะโคตรเหม็นขี้หน้าตาลุงคนนั้นเลย แต่ก็พอรู้มาบ้างว่าพวกผู้หญิงชอบคนเลวๆ”
ปัตย์ธวิชคงหมายถึงดลวัฒน์ แล้วทฤษฎีที่เจ้าเด็กบ้านี่ร่ายมามันใช่ซะที่ไหน ใครกันจะชอบคนไม่ดี และดลวัฒน์ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรสักหน่อยด้วย เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงมองคนอย่างอคตินักก็ไม่รู้
“ตกลงใช่สินะ” พอเห็นหญิงสาวเงียบไป ปัตย์ธวิชเลยสรุปเอาเอง บอกแล้วว่าเขาชอบแกล้งยายป้าเฉิ่มนี่จริงๆ
“บอกให้หยุดไงเล่า” และเจ้าเด็กหนุ่มก็ทำในสิ่งตรงกันข้ามกับที่เธอบอกด้วยการตะโกนบางอย่างที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตเธอให้คนที่เดินนำไปก่อนได้ยิน พร้อมโบกมือเหย็งๆ เรียกอีกต่างหาก
“เฮ้ ลุงคนนั้นน่ะ ลุงนั่นแหละ ต่อไปดีกับป้าเขาหน่อยล่ะ รู้เปล่าว่ามีสาวเขาแอบปลื้มน่ะ”
“เงียบเลยนะ !” เธอตะโกนบ้าง หวังว่ามันจะกลบความประเจิดประเจ้อของเจ้าเด็กบ้านี่ได้บ้าง และที่หวังยิ่งกว่านั้นคือสองหนุ่มเพื่อนรักเจ้านายของเธอที่หันหลังกลับมามองจะไม่ตีความผิดไป
แต่ความหวังของหญิงสาวช่างริบหรี่ยิ่งนัก...
“พี่ไปแล้วนะ ต่อไปก็ห้ามไปทำแบบนี้กับใครอีกล่ะ ทุกคนเขาไม่ได้ใจดีแบบพี่หรอก”
“อือ เจ๊ก็เหมือนกัน คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเชื่อคนง่ายแบบนี้อีก ถามจริงเถอะ ไม่กลัวผมหลอกบ้างหรือไง”
“ไม่กลัว”
“ทำไมอ่า”
“ก็พี่ไม่ได้ เดือดร้อนอะไรถ้านายจะโกหก แต่ถ้านายพูดความจริง พี่ก็ดีใจที่ได้ช่วยย่านาย”
“ซี...”
“หือ ซีอะไร”
“ผมชื่อซี เรียกว่าซีก็ได้” เขาชักชอบยายป้าคนนี้ขึ้นมาตงิดๆ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่พวกแพ้คนจิตใจดี แต่หญิงสาวดูจริงใจจนสัมผัสได้ แม้จะมือหนัก ปากจัดไปบ้างก็เถอะ
“เอาอย่างนั้นก็ได้ ถึงต่อไปเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็เถอะนะ”
“เจ๊จะรู้อนาคตได้ไง ไม่แน่ผมอาจเป็นพรหมลิขิตของเจ๊ก็ได้นา”
“อี๋ แหวะ !”
หนุ่มหล่อ สูง สมาร์ตสองคนเดินมาเคียงคู่กันมา เรียกสายตาของพนักงานบริษัทให้เหลียวมองได้ไม่ยาก ด้วยบุคลิกที่ต่างกันสุดขั้ว อีกคนหน้าเข้ม ตาดุ ไว้หนวดพอให้ดูมีเสน่ห์น่าค้นหา ส่วนอีกคนเผยยิ้มมุมปากอย่างคนอารมณ์ดีอยู่เป็นนิตย์ และคงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าพวกเขาไม่ได้ดูดีขั้นร้ายกาจ
“เช้าขนาดนี้มึงไปหาช่อดอกไม้มาจากไหววะไอ้หมื่น” ดลวัฒน์มองเพื่อนหอบช่อดอกไม้ขนาดพอเหมาะลงมาจากรถด้วย
“กูหาได้แล้วกันน่า”
“กรี๊ด คุณหมื่น คุณดลมา” เสียงของเจ๊ใหญ่ประจำแผนกอย่างตรีภพร้องทักทายวี้ดว้ายกระตู้วู้พอให้ตื่นเต้น และคนในห้องกระจกก็ได้ยินจนต้องออกมานอกห้อง
“นึกว่าเรามาเช้าแล้ว ไอ้ธนามันมาก่อนเราอีกว่ะ” ดลวัฒน์เปิดฉากเมื่อเจอเพื่อนรักเป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้เจอะเจอกันตัวเป็นๆ นานนับครึ่งปี จะมีก็แค่เห็นมันโผล่หน้าผ่านจอโทรศัพท์เวลาที่คุยกันสามคนเท่านั้น
“พวกมึงก็ควรดูไว้เป็นแบบอย่าง” ธนาดลทักทายเพื่อนพอเป็นพิธีแล้วจึงหันมาบอกเรื่องสำคัญกับพนักงานของตน “คุณตรีภพ ชฎาพร ธนัชชัย นับตั้งแต่วันนี้ไปคุณนับหมื่น กับคุณดลวัฒน์จะเข้ามาทำงานที่นี่กับพวกเราด้วย”
“ตาพราวเชียวนะเจ๊ติ่ง” หนุ่มน้อยธนัชชัยกระแทกไหล่ตรีภพแรงๆ เพื่อเรียกสติ เพราะเหมือนอีกฝ่ายจะดีใจฝันหวานไปถึงดินแดนชมพูทวีปแล้ว
“ถ้ามีอะไรก็ช่วยแนะนำพวกเขาด้วย ให้ถือซะว่าเจ้าสองคนนี้เป็นพนักงานเหมือนพวกคุณนั่นแหละ”
“แล้วคุณหมื่นกับคุณดลจะอยู่นานมั้ยคะ หรือว่าตลอดไปเลย” คำถามนี้เป็นของชฎาพร
“หกเดือนครับ” นับหมื่นตอบ ชอบพนักงานคู่ใจสามสี่คนนี้ของธนาดลที่สุด เป็นกันเอง เฮฮา อยู่ใกล้แล้วไม่เครียด แถมคนเหล่านี้ยังเป็นหัวกะทิของบริษัท ทำงานเก่งจนหาตัวจับได้ยากอีก
“ว้า นึกว่าในแผนกจะมีคนหล่อเพิ่มไปนานๆ ซะแล้ว” ตรีภพว่าอย่างเสียดาย
“มีผมทั้งคนแล้วยังไม่พออีกเหรอเจ๊”
“ฉันหมายถึงคุณธนาย่ะ ไม่ใช่นาย ไอ้ลูกเจ้าของเขียงหมู”
ธนัชชัยปล่อยก๊าก ที่จริงบ้านเขาไม่ได้ทำธุรกิจขายข้าวขาหมูหรือข้าวมันไก่อะไรหรอก แต่รูปร่างเขาออกท้วมๆ สั้นๆ เลยถูกเจ๊ติ่งสัพยอกเอาประจำ
“แล้วนี่คุณจ๋ายังไม่มาทำงานเหรอครับ”
“ถามหายายจ๋าทำไมคะ หรือว่า...”
ชฎาพรเหลือบมองช่อดอกไม้อย่างมีเลศนัย จนนับหมื่นต้องรีบอธิบาย
“อ่อ ใช่ครับ ช่อนี้ผมซื้อมาปลอบขวัญคุณจ๋า เมื่อวานเพิ่งโดนคนวิ่งราวกระเป๋าไม่รู้ตอนนี้จะหายตกใจแล้วหรือยัง”
“ว้าย ! จริงหรือคะ อกอีแป้นจะแตก” ตรีภพยกมือขึ้นทาบอก นึกเป็นห่วงรุ่นน้องสาวขึ้นมาอย่างฉับพลัน ซื่อๆ บื้อๆ อย่างจินดาหลาจะไปทันใครเขา ไม่รู้ป่านนี้แจ้งความแล้วหรือยังด้วยซ้ำ
“นี่ยังไม่รู้เรื่องกันเหรอครับ”
“จ๋าเขาลาพักร้อนอาทิตย์นึงน่ะ เลยไม่ได้ติดต่อกับใคร” ธนาดลบอกเพื่อน เพราะคิดว่าหญิงสาวคงไม่อยากให้ใครกังวลหรือตื่นตกใจไปด้วย
“เรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไงคะ แล้วยายจ๋าโอเคใช่มั้ยคะคุณหมื่น คุณดล” ชฎาพรรวมถึงเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ของหญิงสาวผู้ประสบเคราะห์กรรมก็เป็นห่วงจินดาหลาไม่ต่างกัน
นับหมื่นและดลวัฒน์ช่วยกันเล่าเหตุการณ์เมื่อวานอย่างคร่าวๆ ให้ทุกคนฟัง จนหลายชีวิตเริ่มคลายใจลงได้
“คุณหมื่นนี่เจ้าชายขี่ม้าขาวจริงๆ เลยนะฮ้า แถมยังมีมิตรจิตมิตรใจหอบช่อดอกไม้มาฝากยายจ๋าของเราอีก เอ... นี่อย่าบอกนะคะว่าแอบสนใจยายจ๋าของเราเข้าแล้ว”
ตรีภพกระเซ้า มันน่าตื่นเต้นน้อยที่ไหนหากรุ่นน้องคนสนิทจะได้หนุ่มสิงหโชติเดชามาครอบครองอีกสักคน อย่างที่อดีตเพื่อนร่วมงานอย่างคาริสาทำสำเร็จไปแล้วคนนึง
- Writer
