EPISODE4

1478 Words

เถื่อนล้ำเส้น (Cross the line) EPISODE4 “ที่คอนายมีรอยลิปสติกแดงแจ๋ แถมมีกลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ด้วย” เธอพูดต่อด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่เปลี่ยน ก่อนจะยื่นมือมาปาดนิ้วเล็ก ๆ นั่นลงที่ข้างซอกคอของเขา ทำให้พระพายคว้าจับมือข้างนั้นของเธอไว้ ทำไมเธอชอบมาจับตัวเขาโดยพลการอยู่เรื่อยเลย “อย่าเที่ยวมาแตะกันดิ” เขาเอ่ยเตือน “ฉันไม่ได้แตะ แค่จะปาดให้นายดู ลิปมันเลอะปกเสื้อนายด้วย เสื้อขาวซักยากนะ” เธอแย้งหน้านิ่งแล้วชักมือกลับ ก่อนจะแบมือให้เขาดูสีของลิปสติกบนนิ้วเรียวเล็กนั่น “เฮ้อ...ฉันไม่รู้จะพูดกับเธอยังไงเลย” เขาพึมพำ การมีรูมเมทเป็นผู้หญิงมันก็แย่พอแรงแล้ว แต่การมีผู้หญิงที่ทั้งเฉิ่มเชยและทำตัวเฉยชาเสียขนาดนี้ มันทำให้ภายในห้องยิ่งดูอึมครึมไปหมด นี่เขาจะต้องอยู่กับเธอไปตลอดหนึ่งปีเลยเหรอ มันเริ่มไม่ตลกแล้วว่ะ แต่พระพายก็ไม่อยากย้ายไปอยู่หอนอกนี่หว่า ยิ่งถ้าหนีกลับคอนโดตั้งแต่เปิดเทอม คนเป็นมารดาจะต้องตัดค่าขนมเขาจนไม่เหลือสักแดงแน่ “ไอ้ของพวกนี้มันอะไร ดึกป่านนี้แล้วเธอคงไม่ได้จะเปิดไฟทิ้งให้มันแยงตากันใช่ไหม” พระพายเอ่ยถาม พลางหยิบไอ้ชิ้นส่วนที่เธอวางไว้ขึ้นมา ทว่าพอมันลอยขึ้นจากถาดปุ๊บ มันก็ดันหลุดจากจุดเชื่อมปั๊บเลยล่ะ ตุบ! “ฉิบ! เอ่อ...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฉิ่ม แค่หยิบเฉย ๆ มันดันหลุดเอง” เขารีบบอกเมื่อเห็นเธอช้อนสายตาเคือง ๆ ขึ้นมามองกัน “อันนั้นเพิ่งทากาว” สายซอพึมพำ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างอ่อนล้า เพราะเธอนั่งทำของเหล่านี้มาตั้งแต่เลิกเรียน ซึ่งสีหน้าเหนื่อยอ่อนของเธอ ก็ทำให้พระพายชักจะทำตัวไม่ถูก “ฉันไม่รู้ไง ถ้ารู้คงไม่ยก” เขาพึมพำ ไม่ได้จะทำลายข้าวของเธอนะ “...” สายซอไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอทำเพียงหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ พวกนั้นประกอบและทากาวต่อเงียบ ๆ ทำราวไม่อยากคุยกับเขาอย่างนั้นแหละ “เธอโกรธเหรอ ฉันไม่ได้ตั้งใจไง ไม่ได้จะแกล้งเธอ” เป็นครั้งแรกที่พระพายรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองดูไม่เข้าท่าเอามาก ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่ใช่พวกที่จะสนใจความรู้สึกใครสักเท่าไหร่ก็ตาม “อือ” เธอครางรับสั้น ๆ และไม่ได้เงยหน้ามามองเขาด้วยซ้ำ “เธอตอบส่ง ๆ ว่ะ” ไม่รู้ว่าเพราะเมา หรือเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ได้รับการให้อภัยที่แน่ชัด พระพายจึงเอ่ยอะไรที่ดูเหมือนเร้าหรือเธอ “นายเมาเหรอ ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง” เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ระยะห่างเพียงไม่ถึงช่วงแขนที่คนทั้งคู่นั่งอยู่ด้วยกัน ทำให้พระพายกวาดสายตามองดวงหน้าอ่อนใสที่ถูกแว่นสายตาอันใหญ่บดบังไว้ส่วนหนึ่ง “ถามจริง...เธอสายตาไม่ดีเหรอ” เขาเอ่ยถาม เพ่งมองผ่านเลนส์แว่นไปที่ดวงตากลมโตของเธออย่างสงสัย “กรองแสงน่ะ ฉันต้องดูแบบในจอตลอด” เธออธิบาย แล้วโยกคอไปทางแท็บเล็ตที่เปิดหน้าจอแบบของโมเดลค้างไว้ “แปลว่าเธอถอดแว่นได้อะดิ” เขาเอ่ย แต่พระพายไม่ได้พูดเปล่าเขากลับยื่นมือมาถอดแว่นของเธอสำทับถ้อยคำนั้นด้วย นั่นทำให้สายซอได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเขาทำอะไรโดยไม่บอกกันก่อน “ทำอะไรน่ะ” เธอย้อนถามเสียงขุ่น สีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอกำลังไม่ชอบใจไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะกิดใจแม้แต่น้อย เพราะเขากำลังมองดวงหน้าอ่อนใสแถมดูสวยผิดหูผิดตานั่นอย่างพิจารณา “เธอก็ไม่ได้แย่นี่หว่า” พระพายว่า พลางยื่นมือไปเชยปลายคางของเธอให้เชิดขึ้น จนเห็นว่าเครื่องหน้าของแม่รูมเมทสาวมันได้สัดส่วนรับกันอย่างลงตัวเลยล่ะ เป็นคนจะสวยก็ไม่ใช่ จะน่ารักก็ไม่เชิง แต่รวม ๆ คือหน้าตาเธอไม่ได้ขี้เหร่หรือเฉิ่มเชยอย่างที่เขาเข้าใจมาตลอดไง เธอดูมีเสน่ห์ก่ำกึ่งระหว่างความเป็นสาวน้อยกับสาวมหา’ลัย เขาคิดอย่างนั้น “พูดอะไรของนาย เอาแว่นมา” สายซอเอ่ยเสียงขุ่นมากขึ้น ก่อนจะแย่งแว่นกลับไป แต่ยังไม่ทันที่เธอจะสวมมัน พระพายก็จับมือเธอไว้เสียก่อน เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะซ่อนใบหน้าดูดีนั่นไว้หลังเลนส์แว่นทำไม “ทำไมเธอไม่ใส่คอนแทค” “อะไร...ฉันจะใส่ไม่ใส่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย” เธอเอ่ยเตือน เพราะชักจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วสิ ทำไมเขาต้องมาวุ่นวายด้วยล่ะ “ฉันก็แค่ถามไง ทำไมหงุดหงิด” “นาย...ฉันว่าเราควรต้องมีข้อปฏิบัติระหว่างอยู่ร่วมกันแล้วล่ะ” สายซอเอ่ยแค่นั้น แล้วบิดข้อมือออก ก่อนที่เธอจะสวมแว่นไว้ดังเดิม “ข้อปฏิบัติอะไร” เมื่อเธอหยัดร่างลุกขึ้น พระพายจึงลุกตาม “ก็เรื่องที่นอกจากการแบ่งฝั่งใช้สอยไง” เธอว่า “แล้วมันคือ...พูดให้รู้เรื่องดิ” “ก็อย่างเช่น...เวลาเข้านอน การล่วงล้ำความเป็นส่วนตัว การเข้าออกห้องพัก หรืออะไรก็ตามที่เราจะเอามาเสนอให้มันเป็นข้อปฏิบัติร่วมกัน” สายซออธิบาย ทำให้พระพายเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะหนังสือ “เพื่อ?” เขาไม่เข้าใจว่าต้องตั้งกฎงี่เง่าไปเพื่ออะไร “เพื่อไม่ให้มีการ ‘ล้ำเส้น’ กันไง” เธอบอก “จะบอกว่าที่ฉันทำคือการล้ำเส้นเธอว่างั้น แล้วที่เธอหุนหันไปเจอฉัน แตะตัวฉัน ไม่เรียกว่าล้ำเส้นกันรึไง...ถามจริง?” “ถ้านายจะนับ ฉันก็จะไม่เถียงอะไร แต่ต่อไปขอให้นายพูดมาให้เข้าใจได้เลย” สายซอรับคำ เธอเป็นคนแฟร์ ๆ อยู่แล้ว “เอาดิ! อย่างแรกคือเราจะไม่รู้จักกันนอกห้อง” เขาเสนอขึ้นมา ทำให้เธอพิมพ์ข้อความนั้นลงไปในโน้ต “อย่างที่สองคือห้ามนอนดึกเกินเที่ยงคืน เพราะฉันจะนอนไม่หลับถ้าเธอเปิดไฟไว้” พระพายว่าต่อ เธอจึงพิมพ์ลงไปเช่นกัน “อย่างที่สามคือเราจะไม่ยุ่งกับข้าวของส่วนตัวของอีกฝ่ายโดยพลการ แน่นอนว่าต่อให้ฉันลืมของเหมือนเมื่อเช้า เธอก็ไม่ต้องเอาไปให้” “สี่เราจะสลับกันทำความสะอาดห้องวันเว้นวัน” สายซอเอ่ยสวน ทำให้พระพายมองหน้าเธอนิ่ง คนอย่างเขาต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ “ห้าเราจะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าอีกฝ่าย...เด็ดขาด!” “หกเราจะไม่พาคนอื่นเข้ามาในห้อง” เธอเอ่ยต่อเนื่อง ซึ่งเขาไม่ได้แย้งอะไร เพราะพระพายไม่คิดจะพาเพื่อนมารับรู้เรื่องเธออยู่แล้ว “มีอีกไหม พูดมาเลย” เขาเอ่ยถามเมื่อเธอไม่พูดต่อ “ไม่รู้สิ ยังคิดอย่างอื่นไม่ออก” เธอว่า เมื่อสรุปได้แล้วสายซอจึงสั่งพิมพ์กฎนั้นออกมาสองแผ่น ให้เขาไว้หนึ่งแผ่นและตัวเธอหนึ่งแผ่น เป็นการยืนยันว่าจะทำมันร่วมกัน “งั้นเอาตามนี้ไปก่อน ฉันก็ยังคิดไม่ออก” เขายอมรับกับกฎที่ต่างฝ่ายต่างเสนอ นั่นทำให้สายซอจัดการเก็บถาดอุปกรณ์ที่ทำค้างไว้ “เสร็จแล้วเหรอ” “ยัง แต่จะเที่ยงคืนแล้วไง” เธอบอก ทำให้พระพายเหลือบมองนาฬิกาแขวน ก็พบว่าตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว “ถามจริง...เพิ่งเปิดเทอมทำไมคณะเธอมีงานแล้ว” “ไม่ใช่งานคณะ ฉันรับออกแบบแล้วก็สร้างโมเดลจำลองเป็นค่าขนม” สายซออธิบาย ทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ อย่างรับรู้ “แปลว่าเธอเรียนออกแบบงั้นดิ...เก่งนี่หว่าเฉิ่ม” “เปล่า ฉันเรียนนิเทศ” เธอว่าเสียงเนือย แล้วยกถาดวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะจัดแจงถอดแว่นวางไว้ข้างหมอนเพื่อเข้านอน “ชีวิตติดทำพาร์ทไทม์งี้” เขาถามอีกคำ “จะเรียกแบบนั้นก็ได้” เธอตอบ ขณะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขา ทำให้พระพายลุกขึ้นถอดเสื้อแจ็คแก็ตที่สวมอยู่ออก “ฉันขอยืมของในห้องน้ำอีกวันนะ พอดียังไม่ได้ซื้อ” เขาบอกเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more