EPISODE3

1433 Words

เถื่อนล้ำเส้น (Cross the line) EPISODE3 “เธออย่าเพิ่งหลับล่ะ ฉันเป่าแป๊บเดียว” พระพายส่งเสียง ถึงเธอจะเป็นยัยเฉิ่ม แต่อย่างน้อยเธอก็ดูเป็นคนมีน้ำใจอยู่นี่หว่า “อืม...เป่าเสร็จนายวางไว้บนโต๊ะหนังสือก็ได้ เดี๋ยวฉันเก็บเอง” เช้าวันถัดมา... ชีวิตของนักศึกษามหาวิทยาลัยก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจัง พระพายที่ออกไปวิ่งตั้งแต่เช้า ได้กลับเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปเรียน ทว่าตอนที่กำลังจะหยิบกระเป๋าคาดอก เขาก็ต้องเหลือบไปมองเจ้าของร่างเล็กที่ยังคงนอนหันหลังอยู่บนเตียง แว่นสายตาทรงกลมที่เธอสวมถูกวางไว้ข้างหมอน แต่เขาก็ไม่ได้อยากรู้หรอกว่าทำไมเธอยังไม่ตื่น “เรียนวันแรกนะ เธอไม่ไปรึไง” เขาพึมพำแค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่คิดจะสนใจเธออีก เวลาต่อมา...ณ มหาวิทยาลัยเอกชนMDL ที่ใต้ถุนตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์คลาคล่ำไปด้วยเฟรชชี่ปี 1 ที่นั่งรวมตัวกันอยู่ เพราะยังไม่ถึงเวลาขึ้นเรียนนั่นเอง แน่นอนว่าเพื่อนของพระพายก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน “ไงไอ้เสือ เมื่อคืนมึงลากเหยื่อไปกินจนดึกเลยดิ” ไบร์ทเอ่ยแซวทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน นั่นทำให้พระพายทิ้งตัวนั่งลงข้างอชิ “เหยื่อเหี้ยไร ใครจะเอาสาวขึ้นหอตั้งแต่วันแรกวะ” พระพายว่า “แต่พวกกูได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกมา แถมเสียงหวานซะด้วย เฮียมึงอย่ากั๊กดิ เล่ามาว่าเด็กคณะไหน สวยมากป่ะ” เมื่อไบร์ทเปิด ทำให้ ‘ณนนท์’ ช่วยขยี้ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองอีกแรง “กูบอกว่าไม่มีไง ไม่ได้ตอกใครทั้งนั้น” พระพายได้แต่บอกย้ำไอ้พวกเวร แม่งทำให้เขาหงุดหงิดแต่เช้าจนได้ ทว่าขณะที่พวกเขากำลังนั่งโต้เถียงกันอยู่นั้น สายตาของอชิก็มองไปเห็นนักศึกษาสาวร่างเล็กซึ่งสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่พะรุงพะรัง แถมเธอยังเดินตรงมาทางโต๊ะของพวกเขาเสียด้วยสิ “ไม่ใช่เด็กคณะเรานี่หว่า” อชิพึมพำ แล้วพยักพเยิดหน้าไปยังสาวคนดังกล่าว ทำให้พระพายที่เงยหน้ามาเจอเธอได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น ยัยเฉิ่มแว่นมาทำอะไรที่ตึกวิศวะล่ะเนี่ย แล้วไอ้สเวตเตอร์เห่ย ๆ นั่นอีก ทำไมเธอต้องใส่มันไปทุกทีเลยวะ ประเทศไทยหนาวมากมั้ง “นายอยู่นี่เอง” เมื่อเดินมาถึงโต๊ะของเขา สายซอก็เอ่ยขึ้น ทำให้เพื่อน ๆ ถึงกับหันมองต้นเรื่องอย่างพระพายทันที หนุ่ม ๆ ไม่คิดเลยว่าเพื่อนเขาจะสนิทสนมกับสาวแว่นสุดเนิร์ดต่างคณะเสียด้วย “เธอ...หาฉันเจอได้ไง” พระพายงึมงำแทบฟังไม่รู้เรื่อง เพราะตอนนี้สายตาของเด็กในคณะต่างพากันมองมายังเขาราวอยากรู้อยากเห็นไงล่ะ ทำไมเธอต้องมาทักเขาตอนนี้ด้วยวะ “เห็นเสื้อช็อปน่ะ” สายซอว่า “ฮะ!” ไบร์ทได้ยินอย่างนั้นก็อุทานออกมาทันที “ทำไมเธอถึงเห็นเสื้อช็อปไอ้พายได้ ฮั่นแน่! ไหนบอกว่ามึงไม่ได้เอาสาวขึ้นหอไง ที่แท้มึงก็เปลี่ยนแนวนี่เอง” อชิได้ทีไขข้อข้องใจ ซึ่งคำพูดของเขาก็ดังพอจะให้ใครต่อใครพากันล้วงโทรศัพท์เข้าเว็บบอร์ดมหา’ลัย “ไม่ใช่เว้ย! กูไม่มีรสนิยมกินของจืด...ส่วนเธอมานี่เลย” พอถูกเพื่อนแซวซ้ำ ๆ ถึงเรื่องเธอ ก็ทำให้พระพายยิ่งหัวเสีย เขาลุกขึ้นลากตัวเธอออกมาจากใต้ถุนตึกทันที “จะรีบไปไหน เลิกลากแขนสักที” สายซอที่ถูกเจ้าของร่างสูงลากรั้งให้เดินมายังสวนหย่อมหลังตึกคณะส่งเสียงบอกเขา “เธอทำให้ฉันยุ่งยากรู้ไหม” พระพายเอ่ยเสียงเซ็ง เมื่อมองไปยังคนที่ท่าทางจะสร้างข่าวน่าตลกให้เขาในเช้านี้ “เรื่อง?” สายซอได้แต่ย้อนถาม เธอไปทำอะไรให้เขาเหรอ “เรื่องที่เธอมาตึกวิศวะไง” เขาว่า “ที่นี่เขาไม่ให้นักศึกษาไปต่างคณะเหรอ” สายซองงไปหมด ในมหาวิทยาลัยมีกฎแบบนั้นด้วยเหรอ ที่อื่นไม่เห็นจะเรื่องมากแบบMDLเลย “ไม่ใช่ดิ เรื่องที่เธอมาหาฉันต่างหาก” พระพายแย้งอย่างอ่อนใจ “หานาย...ยังไงอะ” “ถามอย่างนะ เธอเคยเข้าดูเว็บบอร์ดมหา’ลัยบ้างไหม” “ฉัน...ต้องเข้าด้วยเหรอ” เธอย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ เขาจะสื่ออะไร ทำไมต้องอ้อมค้อมไปเว็บบอร์ดด้วย “ช่างเหอะ! ฉันไม่น่าถามสาวแว่นอย่างเธอจริง ๆ แต่เอางี้นะ ต่อไปเธออย่ามาที่คณะฉัน ไม่สิ! ต่อไปถ้าเจอกันในมอ เธอช่วยอย่าทักฉันโอเคไหม” พระพายเอ่ยรวดเดียวให้เธอเข้าใจ ทำให้เจ้าของร่างเล็กยกมือขึ้นขยับกรอบแว่น แล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือให้เขา “ของนาย” เธอบอกแค่นั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปทันที ทำให้ชายหนุ่มได้แต่มองตามหลังเธอไปเท่านั้น แบบนี้มันก็คงจะดีแล้ว เพราะคนอย่างพระพายไม่ต้องการเป็นตัวตลกให้ใครเอาไปตั้งกระทู้เล่นหรอก ทว่าวันทั้งวันนั้นเสียงแจ้งเตือนกระทู้เกี่ยวกับหนุ่มฮอตวิศวะอย่างพระพาย ก็ทำให้ชายหนุ่มหัวเสียจนต้องขึ้นมาสูบบุหรี่บนดาดฟ้าหอสมุด ควันเย็น ๆ สีขาวขุ่นที่ถูกพ่นออกมาจากกลีบปากบางสวยถูกสายลมตีย้อนกลับมาปะทะใบหน้าอ่อนใสของคนที่กำลังนั่งร่างแบบอยู่บนแทงก์น้ำ ทำให้เธอสำลักควันและไอออกมาจนได้ “แค่ก ๆ” ซึ่งพระพายที่คิดว่าบนนี้ไม่มีใคร ได้แต่หันขวับกลับไปมองเจ้าของเสียงไอนั้น และพบว่า...ทำไมเขาถึงเจอยัยแว่นเฉิ่มอีกแล้วล่ะ “เธอมานั่งทำอะไรวะเนี่ย” “จำได้ว่าฉันมาก่อน นายมาทีหลังนะ” สายซอแย้งเสียงเนือย “ฉันถามว่าเธอมานั่งทำอะไรบนนี้ ทำ-อะ-ไร?” พระพายถามย้ำ การคุยกับเธอแม่งโคตรเปลืองพลังชีวิตเลย ทำไมเธอถึงเข้าใจยากแบบนี้ “ร่างแบบ” เธอตอบมาแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าลงดังเดิม “ให้ตาย...ทำไมฉันต้องเจอเธออยู่เรื่อยเลย” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเซ็ง ก่อนจะขยี้มวนบุหรี่กับขอบระเบียงตึก ไม่สูบแม่งละ! “หัวเสียทั้งวันส่งผลต่อสุขภาพจิตระยะยาวนะ วันหยุดนายลองไปทำบุญดูสิ ถวายสังฆทาน ปล่อยนกปล่อยปลา เผื่อจะสบายใจขึ้น” เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่พึมพำเรื่องเธอไม่หยุด ทำให้สายซอต้องเอ่ยเตือน ทว่าถ้อยคำของเธอกลับทำให้พระพายขมวดคิ้วหนัก นอกจากทำตัวเฉิ่มเชยแล้ว เธอยังเป็นพวกถือศีลด้วยเหรอวะ นี่เขามีรูมเมทเป็นแม่ชีเหรอ เอาจริงดิ! “เฮ้อ!” สุดท้ายเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ เขาจึงทำเพียงเดินกลับลงไปเท่านั้น พระพายไม่คิดเลยว่าการแอบมาสูบบุหรี่ผ่อนคลาย จะทำให้เครียดเพิ่มได้ขนาดนี้...ต้องขอบใจเธอเลยยัยแว่น! ตกเย็นวันนั้น... เพราะไม่ต้องการกลับไปหายใจร่วมกับรูมเมทสาว พระพายจึงใช้เวลาเอ้อระเหยอยู่ที่ห้องสันทนาการของอู่MDL ซึ่งเป็นหนึ่งในกิจการของครอบครัว และย้ายไปต่อที่ดาร์คคลับเพื่อดื่มกินกับเพื่อน ๆ ให้หายเซ็งจิต เรียกว่าพอขึ้นหอปุ๊บ ก็ได้เวลาเข้านอนปั๊บ เขาจะได้ไม่ต้องเสวนากับยัยเฉิ่มให้มากความไงล่ะ กริ๊ก! ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาในเวลาห้าทุ่ม พระพายกลับพบว่าแม่สาวเฉิ่มรูมเมทของเขายังไม่เข้านอนนี่สิ แล้วนั่นเธอกำลังทำอะไรน่ะ “นี่อะไร” คนที่ย่อตัวลงนั่งพร้อมเอื้อมมือไปหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่วางอยู่บนถาดพลาสติกขึ้นมาดู ทำให้สายซอเงยหน้ามองเขา กลิ่นของแอลกอฮอล์โชยคลุ้งปะปนกับกลิ่นน้ำหอมแนวสปอร์ต และกลิ่นบุหรี่เย็น ๆทำให้เธอมองจ้องหน้าเขานิ่ง “เหม็นเหล้า เหม็นบุหรี่” เธอบอกเขา ทำให้พระพายก้มดมเสื้อผ้าตัวเอง และพบว่ามันมีกลิ่นเหล่านั้นติดอยู่จริง ๆ “ก็...ไปดื่มมามันก็มีบ้าง” เขาพึมพำอย่างช่วยไม่ได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more