EPISODE5 (R18+)

1761 Words

เถื่อนล้ำเส้น (Cross the line) EPISODE5 (R18+) “อืม...แต่แปรงสีฟันไม่ต้องยืม นายเอาไปเถอะ มันคงใช้ซ้ำกันไม่ได้ อ่อ...ฉันแยกน้ำยาอนามัยวางไว้ที่อื่นแล้ว นายคงไม่หยิบผิดอีกนะ” เธอบอกเขาโดยไม่ได้หันมามองกันสักนิด ทำให้พระพายได้แต่ถือผ้าขนหนูและเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ หรือบางทีการอยู่ร่วมห้องกับยัยเฉิ่มแว่นมันก็อาจจะไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้นก็ได้ เมื่อผ่านเปิดเทอมไปราว ๆ หนึ่งสัปดาห์...การอยู่หอมหา’ลัยแบบมีรูมเมท มันก็ทำให้ทั้งพระพายและสายซอเริ่มคุ้นชินกันมากขึ้น เพราะคนทั้งคู่เลือกที่จะทำสิ่งต่าง ๆ คนละเวลา ทำให้เขาและเธอพูดคุยกันน้อยมาก ซึ่งพระพายคิดว่ามันก็ดีกว่าการมีผู้หญิงมาเจี๊ยวจ๊าวในห้องให้รำคาญหู เพราะยัยเฉิ่มแว่นมักจะเสียเวลาไปกับงานโมเดลของเธอ “เธอไม่อยู่ห้องทั้งเสาร์อาทิตย์ กลับบ้านเหรอ” ช่วงค่ำของวันอาทิตย์ พระพายที่ไม่ได้ออกไปไหนเอ่ยทักคนที่เพิ่งกลับเข้ามา “เปล่า” สายซอพึมพำตอบมาแค่นั้น ก่อนที่เธอจะวางกระเป๋าผ้าลง และจัดแจงหาผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ทำให้พระพายได้แต่มองตามเธออย่างคนที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ เพราะเธอเล่นตอบมาสั้น ๆ แบบนั้น เขาเลยไปไม่ถูกจริง ๆ ตืด...ตืด...ตืด! [061-2231XXX…กำลังโทรเข้า] ทว่าขณะที่รูมเมทสาวกำลังอาบน้ำ โทรศัพท์มือถือของเธอก็สว่างวาบขึ้นพร้อมกับหมายเลขที่ไม่ได้บันทึกไว้ นั่นทำให้พระพายได้แต่ชะเง้อมองคนที่ป่านนี้ยังไม่ออกมา ตืด...ตืด...ตืด! [061-2231XXX…กำลังโทรเข้า] ตืด...ตืด...ตืด! [061-2231XXX…กำลังโทรเข้า] ชายหนุ่มมองดูมันจนสายตัดไป แต่แล้วปลายทางก็โทรเข้ามาอีก และยังคงโทรเข้ามาซ้ำ ๆ จนเขาที่กำลังเล่นเกมเริ่มรำคาญ ก๊อก ๆ “ทำไมเธออาบนาน” ชายหนุ่มส่งเสียงถาม เพราะเสียงของฝักบัวมันเงียบไปพักใหญ่แล้วนี่หว่า เมื่อได้ยินเสียงเขา สายซอซึ่งอยู่หลังบานประตูจึงค่อย ๆ แง้มเปิดมันออกมาเล็กน้อย แล้วยื่นแค่หน้ามาหาเขา “ฉัน...ฉันรีบเลยลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามาน่ะ” เธอบอกเขาเสียงเบา “แล้วยังไง?” พระพายทำเสียงเซ็งจิตใส่ “รบกวนนายได้ไหมล่ะ หรือไม่นายก็ช่วยไปยืนหันหน้าเข้ากำแพงตอนที่ฉันไปเอาเสื้อผ้าก็ได้ ฉันจะรีบหยิบ รีบกลับมาเปลี่ยน” สายซอบอกเขา ทำให้พระพายผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างช่วยไม่ได้ “ฉันหันหากำแพงง่ายกว่า เธอหยิบของเองเหอะ” “ได้...นายไปสิ” เมื่อตกลงกันได้แล้วพระพายจึงเดินมาหันหน้าเข้ากับประตูตู้เสื้อผ้าฝั่งของเขา นั่นทำให้สายซอรีบเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อหาเสื้อผ้าในตู้ฝั่งของเธอ ทว่าคนที่ยืนรอจู่ ๆ หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นว่าบานประตูอีกบานมันเป็นกระจกเงานี่หว่า เพียงแค่เขาเอียงคอเล็กน้อย พระพายก็เห็นแล้วว่าเจ้าของตู้ฝั่งตรงข้ามกำลังทำอะไรอยู่ และสภาพของเธอนั้น...ก็ถึงกับทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอฝืด นั่นมันอะไรวะ...ผ้าขนหนูเธอสั้นขนาดนั้นเลย? เรือนร่างเล็กขาวเนียนที่ถูกผ้าขนหนูห่อหุ้มเป็นกระโจมอกไว้แบบพอดีตัว ทำให้พระพายรู้ว่าเธอมีสัดส่วนโค้งเว้าเข้ารูปแค่ไหน ที่สำคัญไอ้ส่วนที่มันซ่อนอยู่ใต้เสื้อสเวตเตอร์ตัวโคลงนั่น ทำไมมันถึงได้บึ้มขนาดนั้นวะ ทั้งช่วงไหล่ ท้ายทอยขาวที่ถูกเปิดเปลือยเพราะเธอรวบเส้นผมยาว ๆ ขึ้นด้านบนด้วยกิ๊บ มันทำให้เขาเผลอขยับตัวมองตามเธอไปเรื่อย กระทั่งเห็นว่าเธอทำท่าเหมือนจะหันมา พระพายถึงได้ขยับตัวยืนดี ๆ “ฉันได้ของแล้ว จะเข้าไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละ ขอบใจนายนะ” สายซอส่งเสียงบอกเขา ก่อนที่เธอจะรีบเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้พระพายได้แต่เดินมานั่งลงที่เตียงนอนตัวเอง “อะ...อะไรวะ หรือว่าช่วงนี้ไม่ได้ปล่อย” ชายหนุ่มพึมพำ เมื่อหลุบสายตามองเป้ากางเกงตัวเองแล้วพบว่าส่วนที่ใช้เผด็จศึกมันดันตื่นตัวนี่สิ จะว่าไปตั้งแต่เปิดเทอมมาพระพายก็ไม่ได้แวะไปที่เรดโซนเลย เขาไปที่คลับเพียงแค่ดื่มกินกับเพื่อน ๆ เท่านั้น เรื่องปลดปล่อยความงุ่นเ****นในกายช่วงนี้จึงห่างไปจนทำให้ ‘ของขาด’ รึเปล่าวะ “ฉันใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว โทษทีที่ใช้นานไปหน่อย พอดีฉันสระผม” สายซอที่เดินออกมาในชุดกางเกงนอนขายาวสีขาว และเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่สีฟ้าอ่อนเอ่ยบอกเขา เส้นผมยาว ๆ ถูกเธอปล่อยสยายลงแล้ว และมันทำให้พระพายรู้ว่าผมเธอยาวถึงเอวเลยล่ะ “อือ ฉันเพิ่งเล่นเกมเสร็จ จะไปอาบเหมือนกัน” เขางึมงำบอกเธอ ทำไมพอมองไปที่เธอรอบนี้ ในหัวเขาถึงได้นึกเห็นสภาพตอนเธอนุ่งผ้าขนหนูได้วะ ท่าทางเขาจะของขาดจริง ๆ ถึงได้เพ้อเจ้อไม่หยุด “อ่อ” สายซอรับคำเขาแค่นั้น ก่อนจะหยิบไดร์มาเป่าผม “ฉันไปอาบล่ะ” พระพายพึมพำ แล้วคว้าข้าวของตัวเองเดินหายเข้าห้องน้ำไป ซ่า...ทว่าเมื่อร่างกายกำยำเปลือยเปล่ายืนอยู่ใต้ฝักบัว พระพายก็พบว่าส่วนนั้นมันยังคงตื่นตัวไม่เลิกนี่สิ...ฉิบหาย! “อาศัยหัตถ์เทวะไปก่อนนะไอ้ลูกชาย” ชายหนุ่มพึมพำ เมื่อหูยังคงได้ยินเสียงไดร์เป่าผม เขาจึงค่อย ๆ ใช้มือขยับรูดท่อนลำที่มันเอาแต่แข็งตัวราวอยากได้สนามรัก ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลา และเขาขี้เกียจออกไปข้างนอก จึงเลือกที่จะช่วยตัวเองไปก่อน “อืม…อ่าส์...ซี๊ด!” พระพายครางออกมาแผ่ว ๆ ขณะหลับตาลงขยับรูดมือไปตามความยาวใหญ่ไซส์ยุโรปของตัวเอง ยิ่งขยับชักรูด...ในหัวมันก็ยิ่งปรากฏเป็นภาพเจ้าของร่างขาวเนียนที่อยู่ในชุดกระโจมอกสีขาว ทรวงเต้าที่ถูกผ้าขนหนูรัดรึงไว้จนเต่งตูมใหญ่โตนั่น มันทำให้เขาอยากรู้ว่าถ้าร่างกายนั้นไร้ซึ่งผืนผ้าหุ้มห่อมันจะเป็นยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากรู้ “อ่าส์...แข็งจนปวดขนาดนี้เลย แม่งเอ๊ย” พระพายพึมพำเสียงเบา มือใหญ่ที่รูดชักลำลึงค์ซึ่งแข็งขึงตึงเต็มลำไม่ปรึกษาพ่อมันสักคำ ได้แต่ขยับรัว ๆ หวังให้ความงุ่นง่านในกายได้ปลดปล่อยออกมา ท่าทางช่วงนี้จะอัดอั้นจริง ๆ เขาถึงได้อ่อนไหวไปกับรูปร่างยัยแว่นเฉิ่ม แค่คิดพระพายก็เหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมาจนได้ ในใจพยายามจะลบภาพของเธอออกไปให้พ้น ทว่าในหัวมันกลับฉายภาพของเธอชัดเป็นฉาก ๆ ภาพที่ร่างกายเล็กซึ่งพันด้วยผ้าขนหนูสั้น ๆ ขยับไหวไปมารื้อหาของ ยิ่งตอนที่เธอย่อตัวลงนั่งไอ้ก้นที่มันตึงผืนผ้าแม่งก็ดูนุ่มเด้งชะมัด มันทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นจนมองตามเธอทุกอิริยาบถ แม่งย้อนแย้งฉิบหาย และพระพายควรเลิกคิดเสียที “อ่าส์...ซี๊ด...ทำไมวันนี้อยากจังวะ อ่าส์...จะแข็งไปไหนว้า ชักไม่ลงเลยเว้ย” ชายหนุ่มครางเครือเบา ๆ มือก็ชักรูดลำเลาไม่หยุด ปกติเขาไม่ค่อยได้ช่วยตัวเองสักเท่าไหร่ พอนาน ๆ ทำทีมันก็สร้างอารมณ์ไม่ขึ้นเลย “อ๊ะ! อู้ย...อ่าส์...บ้าเอ๊ย” ทว่าขณะที่เขากำลังเร่งจังหวะเพื่อปลดปล่อยความเร่าร้อนในกาย เสียงร้องของคนที่น่าจะเป่าผมอยู่ก็ทำให้พระพายลืมตาขึ้น เสียงครางเมื่อกี้มันอะไรวะ ทำไมเธอส่งเสียงแบบนั้น และเสียงครางหวาน ๆ นั้น ก็ราวกับกระแสไฟที่แล่นปราดเข้ามาในหูเขา มันสะท้อนก้องจนความอ่อนไหวของอารมณ์เร่าร้อนลุกโชนขึ้นมา “ฉิบ...อ่าส์! แว่นเฉิ่มครางดีจังวะ อืม...อ่าส์!” เมื่อได้ยินเสียงเร้าหวาน ๆ ของเธอ พระพายก็หลับตาลง มือขยับชักรูดไม่หยุดกระทั่งปลดปล่อยของเหลวขุ่นพวยพุ่งออกมาจนเลอะเทอะผนังกระเบื้อง ตอกย้ำความอัดอั้นในกายหนุ่ม นี่เขาต้องขอบใจเสียงเธอไหมวะ ที่ช่วยเร่งจังหวะเขาให้เสร็จได้ “ท่าทางพรุ่งนี้มึงต้องไปเรดโซนแล้วไอ้พาย” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ขณะเริ่มอาบน้ำอย่างจริงจังเสียที ผ่านไปพักใหญ่ ๆ พระพายก็ออกมาจากห้องน้ำ และพบว่ารูมเมทของเขาหรี่ไฟนอนไปแล้ว ซึ่งบนโต๊ะหนังสือของเธอมีเศษของซองพลาสเตอร์ยาวางทิ้งไว้ เมื่อมองไปยังเจ้าตัวเขาก็เห็นว่าที่นิ้วของเธอมีพลาสเตอร์ยาพันอยู่ ท่าทางเธอจะโดนอะไรบาดเข้าล่ะมั้ง แต่ไหงต้องร้องครางซะเร้าอารมณ์กันขนาดนั้นวะ “เสียงดีนะแว่น” เขาพึมพำ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงตัวเอง อีกด้านหนึ่ง...ณ คลับแบล็คบีส กลุ่มของชายหนุ่มหน้าตาดีที่ขึ้นมายังโต๊ะประจำทำให้ ‘เฟย’ ผู้เป็นหลานชายเจ้าของสถานที่ยกยิ้มน้อย ทว่าสีหน้าของใครบางคนที่นั่งลงเงียบ ๆ ก็ทำให้เขาต้องเอ่ยถาม “เป็นไรวะ พอสาวไม่อยู่ทำหงอยกันเป็นแถว” “ซอโทรหามึงไหม ช่วงนี้กูโทรไปเธอไม่รับ” นั่นทำให้ ‘พระลักษมณ์’ เอ่ยถามเพื่อน เพราะอย่างน้อยเฟยก็เป็นญาติกับสายซอ “ไม่ว่ะ ดองแชทกูตั้งแต่เมื่อวาน” เฟยว่าเสียงเซ็ง “เธอเรียนหนักไหมวะ ได้ยินว่าที่MDLตารางแน่นนี่หว่า แถมเธอยังทำฟรีแลนซ์ด้วย” เมื่อเห็นว่าเพื่อนกังวลถึงคนที่ไปเรียนต่างถิ่น ‘กวิน’ จึงเอ่ยปลอบ เพราะรู้ว่าพระลักษมณ์ค่อนข้างสนิทกับสายซอ และการที่เธอจากไปก็ทำให้พวกเขาเหงาฉิบหาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more