เถื่อนล้ำเส้น l Cross The Line

EPISODE2

เถื่อนล้ำเส้น

(Cross the line)

EPISODE2

หลังจากยื่นลงทะเบียนเป็นรูมเมทกัน ทางผู้ดูแลหอก็ได้ให้คนนำเตียงนอนและอุปกรณ์เสริมอย่างเช่น โต๊ะเขียนการบ้าน ตู้เก็บเสื้อผ้า รวมถึงชุดอุปกรณ์ชงดื่มมาให้เพิ่มอย่างที่บอกจริง ๆ ทำให้สายซอค่อยสบายใจที่ตัวเธอจะได้ไม่ต้องไปกังวลเรื่องที่หลับที่นอน

“ฉันเอาเตียงซ้าย” เมื่อมองดูสภาพของห้องพักแล้ว พระพายก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน เมื่อเตียงทางซ้ายมันไม่ได้อยู่ติดห้องน้ำ

“นี่! เธอฟังกันป่ะเนี่ย” เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จัดข้าวของที่ฝั่งเตียงขวา ก็ทำให้เขาถามย้ำขึ้นมา

“ฉันก็อยู่เตียงขวาไง นายเป็นไรมากไหม” สายซอหันมาเอ่ยเสียงเนือย ก่อนที่เธอจะเอาหนังสือขึ้นวางบนชั้น รวมถึงพวกอุปกรณ์การเรียนด้วย และท่าทางที่เหมือนจะลงหลักปักฐานอยู่ในห้อง ก็ทำให้พระพายต้องหาทางทำให้เธออยู่อย่างสงบไม่ได้ เพราะเขาต้องการใช้ห้องนี้คนเดียว

“นั่นเธอจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะเปิดเพลง” เมื่อเห็นเธอเอาลำโพงบลูทูธขึ้นมาวาง เขาก็รีบถาม

“เปล่า ทำไมฉันต้องเปิดเพลงให้นายฟังด้วย” เธอว่าเสียงเซ็ง

ท่าทางของเธอที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกันแม้แต่น้อย ทำให้พระพายจัดแจงเอาสัมภาระของตัวเองออกมาเก็บและเลิกสนใจเธอไปก่อน ทว่ายิ่งเวลาเดินผ่านไปจนดึกดื่นเที่ยงคืน เขาก็ต้องหันมาถามเธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่เลิกจัดของสักที นี่เธอขนบ้านมาด้วยรึไงวะ เอาแต่ทำเสียงก๊อกแก๊กจนเขาเล่นเกมไม่รู้เรื่องแล้ว

“เธอจะจัดเสร็จได้ยัง จะเที่ยงคืนแล้วมันรบกวนคนอื่นรู้ไหม” เขาว่าเสียงเซ็ง แล้วหันเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ให้เธอดู

“เสียงเกมนายไม่รบกวนเลยมั้ง เล่นไปพูดไป เอาแต่หัวร้อน นายคิดว่าตัวเองอยู่ในห้องคนเดียวเหรอ” สายซอโต้กลับอย่างหน้าตาเฉย ก่อนที่เธอจะคว้าผ้าขนหนู และเสื้อผ้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

[“ไอ้พายมึงคุยกับใครวะ วันแรกมึงก็เอาสาวขึ้นหอเลยเหรอ แล้วมึงยืนทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็แพ้หรอก มึงจะAFKรึไงวะ ไอ้พาย!”] ขณะที่กำลังจะหาคำมาโต้เธอเสียงของ ‘ไบร์ท’ ก็ดังแว่วมาจากในเกม ทำให้พระพายต้องสนใจกิจกรรมที่กำลังทำอยู่เสียก่อน

“เออ ๆ กูเล่นอยู่เนี่ย ไม่AFKหรอกน่า”

[“กูว่าไอ้พายแม่งมีสาวในห้องชัวร์ กะตอกรับเปิดเทอมแหละดูทรง”] ไม่วายเสียงของ ‘อชิ’ ก็แซวมาอีกคน ท่าทางไอ้พวกเพื่อนตัวดีของเขาจะได้ยินเสียงยัยเฉิ่มแว่นนั่นแน่นอน

“ไอ้ชิมึงอย่าพูดไปเรื่อย” พระพายแย้ง ใครจะเอายัยนั่นมาตอกวะ

ไม่นานความสงบก็กลับมา เมื่อเธอเลิกจัดของ และเขาเลิกเล่นเกม ทว่าตอนที่พระพายจะไปอาบน้ำบ้าง เขาก็ต้องหันกลับมามองเธอ ซึ่งกำลังเปิดกล่องอุปกรณ์เสริมสวยเล็ก ๆ ที่คงบรรจุพวกสกินแคร์ไว้

“นี่...เมื่อกี้เธออาบน้ำยังไง” ชายหนุ่มถามมา ทำให้สายซอมองหน้ารูมเมทของเธอผ่านเลนส์แว่นอย่างสงสัย

“อยู่มาจนถึงปีหนึ่งนายไม่รู้วิธีอาบน้ำได้ยังไง” เธอย้อนถาม ทำให้พระพายแทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป โตป่านนี้ใครมันจะไม่รู้วิธีอาบน้ำวะ โอเค! เขาอาจจะถามผิดไป งั้นเขาถามใหม่แล้วกัน

“คือว่างี้นะ...ฉันลืมเตรียมพวกของใช้ในห้องน้ำมา แบบว่า...”

“ต้องให้ฉันเข้าไปบอกไหมว่าอันไหนใช้กับอะไร” เธอเอ่ยราวกับเข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร ทำให้พระพายหน้าชาไปหมด นี่มันวันซวยอะไรวะ ต้องมามีรูมเมทเป็นยัยเฉิ่ม แถมยังต้องมาขอยืมของเธอใช้อีก รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นแน่

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” เขาว่า ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันเอว แล้วปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก นั่นทำให้สายซอที่มองเห็นการกระทำนั้นผ่านกระจกพับต้องหันกลับไปหาเขา

“เราเป็นรูมเมทที่ไม่สนิทกัน คราวหน้านายช่วยเข้าไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำด้วยล่ะ” เธอบอกเขา ทำให้พระพายที่กำลังจะถอดเสื้อได้แต่ชะงักไป ปกติแค่เขาเลิกเสื้อขึ้นสาว ๆ ก็กรี๊ดกันคอแทบแตก แต่เธอที่หันมาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยขนาดนั้นมันอะไรวะนั่น จิตใจหุ้มด้วยหินแกรนิตรึไง

“ได้!” เขารับคำเธอแค่นั้น เพราะถึงยังไงคืนนี้ก็ต้องยืมของเธอ

และเมื่อคล้อยหลังชายหนุ่ม สายซอก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ไม่ว่าเธอหรือเขาท่าทางจะไม่มีใครอยากย้ายออกไปสินะ

ติ๊ง!

[คุณมี 1 ข้อความใหม่]

[พระลักษมณ์ : เธอขึ้นหอยัง]

เสียงเตือนข้อความเข้าพร้อมกับแถบแจ้งเตือนแสดงข้อความของคนอยู่ไกล ทำให้สายซอขยับยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบ

[สายซอ_ซอ : ขึ้นแล้ว ป่านนี้ทำไมนายยังไม่นอน]

[พระลักษมณ์ : อยากวีดีโอคอล ห้องเธอเป็นไง]

ทว่าข้อความถัดมาก็ทำให้สายซอต้องชะงักไป ห้องของหอพักมหา’ลัยนี้ถือว่าค่อนข้างดีมากเลยล่ะ เพียงแต่ว่าเธอดันไม่ได้พักคนเดียวไง

[สายซอ_ซอ : ฉันง่วงแล้ว ไว้วันหลังได้ไหม]

[พระลักษมณ์ : ได้! แล้วพรุ่งเธอเรียนกี่โมง]

[สายซอ_ซอ : เก้าโมง เลยว่าจะตื่นสายหน่อย]

กริ๊ก!

ขณะที่กำลังคุยแชทอยู่นั้นเสียงปลดล็อคประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างกำยำของพระพายที่เดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันกายผืนเดียว นั่นทำให้สายซอวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นมองเขาตาเขม็ง

“ฉันลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไป แต่เดี๋ยวจะเอาเข้าไปใส่ในห้องน้ำไง” พระพายรู้ได้ทันทีว่าเธอคิดจะสวดเขาแน่นอน

“นายสระผมเหรอ” เธอเอ่ยถาม พร้อมหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเข้าหากัน หนำซ้ำเจ้าของร่างเล็กยังเดินเข้ามาใกล้เขาอีกต่างหาก

“อือ ผมเปียกขนาดนี้” เจ้าของร่างสูงเอ่ย หลุบสายตาคมมองคนที่ยื่นมือขึ้นมารั้งบ่าของเขาให้โน้มตัวลงต่ำ จมูกเชิดรั้นที่ทำฟุดฟิดเหมือนดมหาอะไร ทำให้พระพายคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

“จะทำอะไร ฉันไม่นิยมสาวเฉิ่ม” น้ำเสียงเรียบเอ่ยเตือนเธอ อย่าคิดจะมาอ่อยเขาให้ยาก เขาไม่ชอบผู้หญิงสวมสเวตเตอร์ตัวโคลงแถมวัน ๆ ใส่แต่แว่นสายตาเหมือนป้าข้างบ้านด้วย

“ทำไมนายเอาน้ำยาอนามัยสระผม ไม่ได้อ่านเหรอ” สายซอย้อนถาม เมื่อกลิ่นที่โชยมาจากเส้นผมของเขา มันคือกลิ่นน้ำยาอนามัยชัด ๆ

“ฮะ? เธอว่าไงนะ ไอ้น้ำชมพูใส ๆ นั่น...เธอบอกว่ามันคือน้ำยาล้างตรงนั้นเหรอวะ” พระพายถึงกับช็อคหนัก นี่เขาเอาน้ำยาอนามัยสระผมเหรอวะ ถึงว่าแม่งไม่ค่อยจะมีฟองเลย

“จะบ้าจะบอ! ผมจะร่วงไหมวะเนี่ย” พระพายได้แต่เดินไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมตัวเอง เขาว่าเขาเลือกดีแล้วนะ แล้วเธอเป็นอะไรมากไหมทำไมของใช้ในห้องน้ำมันถึงได้มีหลายอย่างขนาดนั้น นี่เขาเผลอเอาอะไรแปลก ๆ มาถูตัวด้วยไหมวะ

“คงไม่ร่วงมั้ง ตกลงนายไม่ได้อ่านงั้นเหรอ” เธอพึมพำ สายตาก็มองคนที่พยายามจะเช็ดผมตัวเองให้แห้ง

“ก็...อ่านอยู่ แต่อ่านรอบแรก ตอนหยิบคงหยิบผิดมั้ง” พระพายว่า ก่อนจะตะบี้ตะบันเช็ดผม ทำให้เธอเดินเอาไดร์เป่าผมมายื่นให้เขา

“ถ้าจะขนาดนั้นนายเป่าง่ายกว่า” เธอเอ่ยสำทับ ทำให้คนที่นั่งหัวเสียอยู่เงยมองหน้าเธอ

“เธอมีแม้กระทั่งไดร์” ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนจะรับไอ้ไดร์เป่าผมสีชมพูแปร๋นมาถือไว้

“อือ ผมยาวต้องใช้ไดร์เป่าอยู่แล้ว” สายซอว่าน้ำเสียงคงโทน ก่อนจะเดินกลับไปยังเตียงของเธอ จัดการหรี่โคมไฟแล้วดึงผ้ามาห่ม ทำเหมือนว่าเธอกำลังจะเข้านอนทั้ง ๆ ที่เขากำลังจะเป่าผมเนี่ยนะ